#ThankYouMom

Ποιές είναι οι πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό κάθε μητέρας για τη μητρότητα; Ευθύνη, αγωνία, δύναμη, άγχος… Αποτυπωμένα όλα στο βλέμμα της μητέρας μαζί με ανιδιοτελή, απέραντη αγάπη.

#ThankYouMom: Είδα το βίντεο και σκέφτηκα τη δική μου μητέρα. Πόσα ευχαριστώ να πεις στον άνθρωπο που με κόπους, αγωνίες, στερήσεις και δυσκολίες πολλές φορές, ήταν πάντα εκεί; Ήταν παντού, να σου κρατάει το χέρι, να σε ενθαρρύνει, να σε καθησυχάζει ακόμη και όταν η ίδια φοβόταν, ακόμη και όταν η ίδια είχε απελπιστεί. Θυμάμαι την ημέρα που έφευγα για σπουδές στο εξωτερικό… στο αεροδρόμιο, βλέμμα αγωνίας

και μέσα από αυτό έβρισκε πάντα τη δύναμη να μου πει με τον τρόπο της «μπορείς», «θα τα καταφέρεις», «πιστεύω σε σένα»… Δεν το έλεγε πάντα με λέξεις αλλά και με ένα άγγιγμα, ένα επιφώνημα, ένα βλέμμα, ένα δάκρυ.

Θυμάμαι το βλέμμα, κάθε βλέμμα της μητέρα μου. Τη ζεστασιά ακόμη και μέσα στην αγωνία. Την ευχαριστώ για τις θυσίες… για το ότι ήταν εκεί χωρίς να της το ζητήσω. Και ας την πλήγωνα, και ας της συμπεριφερόμουν πολλές φορές με λιγότερο σεβασμό από αυτόν που άξιζε. Λέξεις που της έχω πει και για τις οποίες ντρέπομαι… πολλές. Ένα ευχαριστώ δεν μπορεί να τις “σβήσει”… είναι λίγο. Είναι μια τόσο δα λέξη που δεν μπορεί να συμπεριλάβει όλα τα συναισθήματα μου για αυτην.

Σοφά λόγια έχουν γραφτεί πολλά για τη μητέρα. Ένας δικός μας, ο Οδυσσέας Ελύτης κάποτε είπε “Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου.”… και εγώ θα προσθέσω στα σοφά του λόγια…που να το αναζητήσεις σε αμφίβολη στιγμή, σε δύσκολη στιγμή, που να ανατρέξεις για να πάρεις δύναμη, κουράγιο…

Και μετά είδα τα ευχαριστώ του Ελευθέριου Πετρούνια, αυτού του σπουδαίου αθλητή που ετοιμάζεται για το δικό του μεγάλο αγώνα στους Ολυμπιακούς του Ρίο, στη μητέρα του … και είδα στα μάτια της μητέρας του, τη μητέρα του άντρα μου.

Να του κρατάει το χέρι όταν ήταν μικρός μέσα στο τρένο της επιστροφής από τη μακρινή Ρωσία στην καινούργια πατρίδα, την Ελλάδα. Φαντάζομαι τον άντρα μου μικρό και φοβισμένο. Και τη μητέρα του με 4 παιδιά στην αγκαλιά να τον καθησυχάζει. Να τον ενθαρρύνει όταν πια στη νέα πατρίδα, αυτή που θεωρούσε δική του, ήταν μόνος του «ξένος» ανάμεσα σε «ξένους». Να τον μεγαλώνει με κόπο και θυσίες μέσα σε αντίξοοες συνθήκες.

Να καμαρώνει στα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, να κλαίει όταν τον είδε με το μετάλλιο στο στήθος στο Euro το 2004… ο δικός της γιος. Κάθε φορά που ο άντρας μου παίρνει βραβείο ή κάποια διάκριση ο πρώτος άνθρωπος που ευχαριστεί, η πρώτη λέξη που ξεστομίζει είναι η μητέρα του… και μετά εγώ και τα παιδιά. Στο άκουσμα κάθε φορά, πέρα και πάνω από τη γυναικεία ματαιοδοξία, πάντα η ίδια σκέψη… ότι και εάν είναι, όποια και εάν είναι, η μητέρα έχει τον πρώτο λόγο. Γιατί είναι πάντα εκεί. Παντού. Ψυχή τε και σώματι…

Και τώρα ήρθε η δική μου σειρά να κρατάω το χέρι της κόρης μου και να την ενθαρρύνω. Να της ψυθυρίζω μέσα στη νύχτα ότι δεν χρειάζεται να φοβάται γιατί είμαι εγώ εκεί και θα διώξω όλους τους κακούς “δαίμονες”, να δακρύζω στην πρώτη της συναυλία στο βιολί, να χειροκροτώ το γιο μου σε κάθε καθημερινό μικρό του επίτευγμα, να του κρατάω το χέρι και να τον ενθαρρύνω ώστε να τρέξει πιο μακριά, να «πετάξει πιο ψηλά»…

Η ζωή κύκλους κάνει… αλλά πάντα η δύναμη της μητέρας είναι πάνω από κάθετι γιατί την «τροφοδοτεί» η απέραντη, ανιδιοτελής αγάπη… αυτή που όλα τα μπορεί, «όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει… αυτή που ποτέ δεν ξεπέφτει”….