#OhMy40: Γυναίκα Κούγκαρ ή αλλιώς τι σημασία έχουν τι λένε τα κομπιούτερ και οι αριθμοί

#κούγκαρ: ορεινός λέων, ηγετικό και κυνηγετικό ζώο. Αποκαλείται επίσης η μεγαλύτερη γυναίκα που βγαίνει με έναν μικρότερό της άνδρα…

Σημείο των καιρών… κάποτε οι άντρες προτιμούσαν τις μικρές, τις πολύ μικρές! Τώρα πια οι “ώριμες” γυναίκες, οι έμπειρες είναι ψηλά στη λίστα… Προσωπικά δεν πιστεύω σε τέτοιου είδους διαχωρισμούς. Περισσότερο τους εκλαμβάνω ως αστικό αστείο, ως έναν τρόπο να διακωμωδήσουμε τους εαυτούς μας σε μια εποχή που το γέλιο και ο σαρκασμός εκλείπουν!

Μια τέτοια στιγμή, γέλιου και αυτοσαρκασμού θα προσπαθήσω να αναπαράξω… μια προσωπική στιγμή!

Ανήκω και

εγώ τρόπο τινά στην κατηγορία των “κούγκαρ”… δεν το επεδίωξα αλλά μου συνέβη. Το άλλο μου μισό, ο σύζυγος μου και πατέρας των παιδιών μου είναι 8 χρόνια (ίσως και κάτι παραπάνω!) μικρότερος μου. Η διαφορά δε μας έχει απασχολήσει μέχρι σήμερα. Οι τρίτοι μας λένε πως δεν φαίνεται κιόλας! Αποτελεί “εσωτερικό” αστείο όταν αναφέρω σειρές, τραγούδια, ταινίες ή κοινές πρακτικές της δεκαετίας του 80… τότε που εγώ ήμουν μαθήτρια και εκείνος στα γεννοφάσκια του!

Υπάρχουν, όμως, και οι στιγμές που δεν αφορούν εμάς τους δύο και δεν ξέρω εάν χρειάζεται να γελάσω ή να κλάψω…. όπως η συζήτηση που είχα σε τραπέζι πριν λίγες ημέρες! (όπως και να έχει στο κλάμα καταλήγω… τις περισσότερες φορές από τα γέλια!)

Είμαστε έξω με φίλους του σε ηλικίες μικρότερες και από τη δική του. Μαζί και τα κορίτσια τους… Κάπου εκεί γύρω στα 20 τους χρόνια! Επάνω στη συζήτηση αναφέρω την Αυτοκίνηση … (θρυλικό κλαμπ που έκανε πάταγο στην εποχή μου)… μουγκαμάρα από την αντίπερα όχθη του τραπεζιού! Τους κοιτάω έκπληκτη. Συνειδητοποιώ ότι δεν έχουν εικόνα για τι πράγμα μιλάω! Δεν ξέρουν από ντισκομπάλα, από We Will Rock You & από I Was Made for Loving You…Καταλαβαίνω το χάσμα γενεών!

Όταν αρχίζω να εξηγώ για να συντονιστούμε λίγο με ρωτάει η συμπαθεστάτη νεαρά απέναντι μου… καλά πόσο χρονών είσαι; Της απαντώ με περίσσιο θάρρος.. σχεδόν 44! Και με λίγη περηφάνια τολμώ να πω! Και έρχεται η κεραμίδα… «Α σαν τη μαμά μου!». Κάνω εικόνα τη μαμά της! Για κάποιο λόγο στην αρχή τη φαντάζομαι αλλιώς από εμένα… Μεγάλη, κατάκοπη, καταπονημένη. Καθαρίζω το μυαλό μου και σκέφτομαι ότι μάλλον είναι ακριβώς όπως εγώ. Όπως άλλωστε και μια άλλη φίλη μου ετών 46 που μόλις έγινε γιαγιά από τον 26 ετών γιο της.

Πειράζει που ο δικός μου είναι μόνον τεσσάρων;

Με αυτό το περιστατικό κατά νου, σας αφήνω με ένα απόφθεγμα ως κατακλείδα… Γιατί όπως λέει και ο σοφός λαός: σημασία δεν έχει πόσο είσαι αλλά πόσο αισθάνεσαι!

Κανένας δεν είναι νέος μετά τα σαράντα, αλλά μπορεί να είναι κανείς ακαταμάχητος σε όλες τις ηλικίες – τάδε έφη Coco Chanel