Ζωή τώρα

Πρώτον: ο Έλληνας είχε πάντοτε ανάγκη τους λαϊκούς ήρωες. Οπότε δεν με εκπλήσσει που εσχάτως βρήκε έναν στο πρόσωπο του καλούμενου ως αντιεξουσιαστή Νίκου Ρωμανού.

Σέβομαι απόλυτα όσους μοιράζονται μαζί του το λάβαρο της επανάστασης, παρότι δεν ασπάζομαι τις ιδέες του και αδυνατώ να κατανοήσω την σχέση που μπορεί να έχει η αντίσταση σε ένα «δολοφονικό κράτος» με μια ένοπλη ληστεία. Παρ’ όλα αυτά, κατανοώ την τροπή που έχει πάρει η ζωή του. Και προσπαθώ να εκλογικεύσω όλα τα παράλογα. Ακόμη και την περίπτωση των εκπαιδευτικών της 5ης ΕΛΜΕ

Επειδή όμως κατά την γνώμη μου, α) το ελληνικό κράτος είναι οι θεσμοί και όχι τα πρόσωπα (ήτοι, δεν είναι ο μπάτσος που δολοφονεί εν ψυχρώ δεκαπεντάχρονους, δεν είναι ο Κορκονέας, έστω κι αν τύποι Κορκονέα γεννήθηκαν μέσα στους μηχανισμούς του, δεν είναι τα πρόσωπα που εκφράζουν την εξουσία ή την αντιπολίτευση, αλλά η ραχοκοκαλιά της εθνικής ιδιοσυγκρασίας μας) και β) είναι ακριβώς το καθρέπτισμά μας (ανάλγητο συχνά όπως κι εμείς, δυσλειτουργικό συχνά όπως κι εμείς, άδικο συχνά όπως κι εμείς και εξαιρετικά αντιφατικό συχνά, όπως κι εμείς), αισθάνομαι την ανάγκη να απευθύνω μια έκκληση. Γνωρίζω ότι χιλιάδες άλλοι ανά τον κόσμο με την ίδια μοίρα του Ρωμανού δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν το όνειρο όπως θα το ήθελαν επειδή ακριβώς είχαν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των επιλογών τους.

Και αναγνωρίζω επίσης ότι ο νόμος είναι νόμος (έστω και σε αυτή την χώρα όπου συχνά έχει καταπατηθεί). Εντούτοις, πιάνω τον εαυτό μου να θέλει πάρα πολύ μια χειροπιαστή απόδειξη για το ότι το κράτος στο οποίο ζω δεν είναι «κράτος δολοφόνων», έστω κι αν ξέρω βαθιά μέσα μου ότι δεν είναι (παρότι έχει «δολοφονήσει», όχι ληστές τραπεζών, αλλά συνταξιούχους, ανέργους, ανθρώπους που δουλεύουν για ψίχουλα και έχουν να ζήσουν οικογένειες). Επειδή λοιπόν ό,τι κι αν είναι ο Ρωμανός δεν παύει να είναι ένας εικοσάχρονος που πεθαίνει, και επειδή υπάρχουν στιγμές που κάθε κράτος μπορεί να μεταμορφωθεί από θεσμός σε ανθρώπινο πρόσωπο, είναι ανάγκη να δοθεί τώρα ένα τέλος στην περιπέτεια του νεαρού κατάδικου. Δεν ξέρω, και ούτε με ενδιαφέρει, ποιος μπορεί να είναι ο τρόπος, αν είναι δηλαδή μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου, η οποία θα υιοθετεί ένα από τα συστήματα που ισχύουν διεθνώς σε ανάλογες περιπτώσεις. Δεν με νοιάζει αν θα φοράει βραχιολάκι ή θα είναι υπό επιτήρηση. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να δω τα αντανακλαστικά μιας ανθρώπινης αντίδρασης από την Πολιτεία, που μπορεί να την δικαιούται ένας Ρωμανός ή να μην την δικαιούται, αλλά πάντως θα είναι αντίδραση προς το καλό, δηλαδή θα συνεπάγεται ζωή και όχι θάνατο. Όταν ένα παιδί δεκαοκτώ μηνών δεν τρώει το φαγητό του υπάρχουν δύο τρόποι να το αντιμετωπίσεις. Ο σωστός για το ίδιο το παιδί (και ο πιο δύσκολος για τον γονιό) είναι να το αφήσεις να πεινάσει ώστε να μάθει ότι αυτό είναι το φαγητό του και όχι κάτι άλλο που θα ήθελε και δεν υπάρχει. Ο άλλος τρόπος είναι να του κάνεις το χατίρι και να του δώσεις αυτό που θέλει, ελπίζοντας ό,τι διάολο μπορείς να ελπίζεις. Ο πρώτος τρόπος είναι by the book, ο δεύτερος by heart. Ίσως καμιά φορά χρειάζεται λίγη καρδιά όταν έχεις να κάνεις με αγρίμι.