Συνέντευξη: Τι είναι αυτό που πραγματικά φοβάται ο Πούτιν μετά την εκλογή Τραμπ

Ένας από τους καλύτερους γνώστες του συστήματος στη σημερινή Ρωσία εξηγεί στο iefimerida τι είναι αυτό που πραγματικά φοβάται ο Πούτιν με την εκλογή Τραμπ στην ηγεσία των ΗΠΑ.

Οερχομός του Τραμπ δημιουργεί ορισμένεςδυσάρεστες συνέπειες για τον Πούτινκαι το καθεστώς του, παρά το γεγονός ότιπολλοί πιστεύουν το αντίθετο. Ο Τραμπ«κλέβει» από τον Πούτιν

το «μονοπώλιο»του «υπερασπιστή των παραδοσιακώναξιών» όπως και το «μονοπώλιο» του πιοαπρόβλεπτου ηγέτη. Ωστόσο, οι δυτικοίπολιτικοί, στην πλειοψηφία τους, δενκαταλαβαίνουν σημαντικά πράγματα γιατον Πούτιν και το καθεστώς του. Όπως γιαπαράδειγμα το γεγονός ότι οι ανθρώπινεςαπώλειες και το βιοτικό επίπεδο τωνΡώσων δεν ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστοτον Πούτιν. Τι είναι όμως αυτό που όντωςφοβάται ο Πούτιν και πώς πρέπει οιδυτικοί ηγέτες να μιλάνε μαζί του;

Σήμερα παραθέτουμε το πρώτο μέρος της συνέντευξης με τον γνωστό Ρώσο πολιτικό σχολιαστή και παρουσιαστή του Deutsche Welle Κονσταντίν Έγγερτ. Για να καταλάβουμε δύσκολα και πολύπλοκα φαινόμενα, όπως η πουτινική Ρωσία, χρειάζεται να ακούσουμε ανθρώπους που ξέρουν το αντικείμενο πολύ καλά. Μια τέτοια ευκαιρία είναι η παρακάτω συνέντευξη. Τις τελευταίες δεκαετίες ο Έγγερτ έχει βρεθεί στο επίκεντρο των εξελίξεων και έχει γνωρίσει προσωπικά πολλούς από τους πρωταγωνιστές του καθεστώτος στη Ρωσία. Είναι Μοσχοβίτης τέταρτης γενιάς και γόνος παλιάς ρωσικής αριστοκρατικής οικογένειας. Σήμερα ζει στο Βίλνιους.

Θαδουλέψει το σχέδιο του Τραμπ όσον αφοράτον πόλεμο Ρωσίας - Ουκρανίας;

Κατ’αρχάς ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ποιοείναι το σχέδιο του Τραμπ όσον αφοράτην Ουκρανία. Ο στρατηγός Κιθ Κέλογκδιατυπώνει κάποιες σκέψεις αλλά δενείναι κατανοητό αν πρόκειται γιαπροσχέδιο για κάποιο μελλοντικό σχέδιοή το ίδιο το σχέδιο. Ο ίδιος ο Τραμπ δενέχει πει προς το παρόν κάτι συγκεκριμένοεπί του θέματος, πλην του ότι ο Πούτινμε τις πράξεις του βλάπτει τη Ρωσία.

Κατάτην άποψή μου, πρόκειται για μια περίεργηδήλωση, αν εκλάβουμε αυτή τη δήλωσηκυριολεκτικά, και όχι ως κάποια εξήγησηπου στοχεύει στον έξω κόσμο καθώς όποιοςαξιωματούχος είχε δουλέψει με τον Πούτιντα τελευταία 25 χρόνια και έχει αναλύσειτις κινήσεις του οφείλει να καταλαβαίνειότι αυτό του είναι πλήρως αδιάφορο. Τοαν δηλαδή βλάπτει τη Ρωσία και το πόσοιΡώσοι θα σκοτωθούν ως αποτέλεσμα τουπολέμου του.

Τονενδιαφέρει η αφηρημένη έννοια τηςπροσωπικής δόξας, η προσωπική του θέσηστην ιστορία, αυτό είναι το πρώτο. Καιτο δεύτερο βέβαια είναι η επιβίωση τουκαθεστώτος του.

Υπόαυτή την έννοια, έχω την άποψη ότι η νέααμερικανική διοίκηση περίμενε κάποιεςαμοιβαίες πρωτοβουλίες από τον Πούτιν.Περίμεναν ότι ο Πούτιν θα συνειδητοποιήσειτην ανάγκη να έχει επαφές με τον ΛευκόΟίκο μετά τον ερχομό του Τραμπ. Αλλά οΠούτιν δεν συνειδητοποιεί καθόλου αυτήτην ανάγκη. Εκείνο που έχει διαμηνύσειδημοσίως είναι στην ουσία, αν όχι πλάνοπλήρους συνθηκολόγησης της Ουκρανίας,ένα πλάνο παραδοχής της ήττας τηςΟυκρανίας σε αυτή τη φάση.

Στηνπραγματικότητα, νομίζω ότι βρισκόμαστεακόμη στην αρχή της πορείας. Και υποθέτω,και μίλησα με πολλούς ανθρώπους στηνΟυάσιγκτον πριν από τις εκλογές, κατάτη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας,ακόμη και μετά τη νίκη του ΝτόναλντΤραμπ στις εκλογές, υποθέτω ότι ο Πούτινμπορεί να κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθοςπαίρνοντας αυτή τη λεγόμενη «διακηρυκτικήθέση», όπως λεγόταν στη σοβιετικήδιπλωματία: «Αυτό είπαμε, αυτό είναι τομόνο πράγμα στο οποίο συμφωνούμε».

Διότιη προσέγγιση του Τραμπ για τη συμφωνίαείναι πολύ απλή: Όποιος δεν θα είναιέτοιμος για διαπραγματεύσεις θα φάειξύλο. Ο Ζελένσκι εξαρχής συναντήθηκεμε τον Τραμπ και επέδειξε την ετοιμότητάτου να κάνει διαπραγματεύσεις με τοΚρεμλίνο. Εάν το Κρεμλίνο δεν δεχθεί νακάνει διαπραγματεύσεις, θα δούμε ότιθα έχει να υποστεί τις συνέπειες αυτού.

Νομίζωότι αυτές οι συνέπειες θα είναι αρκετάσκληρές και θα έχουν τη μορφή περισσότερωνκυρώσεων προς τη Ρωσία και παροχήςοπλισμού προς την Ουκρανία. Διότι δενπιστεύω ότι ο Τραμπ νιώθει οποιαδήποτεσυμπάθεια προς τον Πούτιν. Αν δούμε τηνπρώτη του θητεία (του Τραμπ), η Ουάσιγκτονάρχισε επιτέλους να προμηθεύει τηνΟυκρανία πραγματικά όπλα, εισήγαγεαρκετά σκληρές κυρώσεις κατά της Ρωσίαςκαι περιόρισε σημαντικά τη ρωσικήδιπλωματική παρουσία στις ΗΠΑ.

Επιπλέον,σήμερα καταλαβαίνουμε ότι οι απειλέςπου είχε διατυπώσει ο Τραμπ γιααποστασιοποίηση από το ΝΑΤΟ στηνπερίπτωση που οι Ευρωπαϊκές χώρες δενθα ανεβάσουν τους στρατιωτικούς τουςπροϋπολογισμούς και δεν θα εκσυγχρονίσουντους στρατούς τους έπαιξαν θετικό ρόλο.Και σήμερα έχουμε ενισχυόμενη τουλάχιστοντην ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Έτσι,προσωπικά περιμένω, πρώτα απ' όλα, κάποιεςαναφορές για προκαταρκτικές διπλωματικέςεπαφές μεταξύ της Μόσχας και τηςΟυάσιγκτον και για συγκεκριμένεςπροτάσεις, οι οποίες αφορούν κάποιουείδους παρουσίαση, αντίληψη που θα είχεο Λευκός Οίκος για το θέμα αυτό.

Τιείναι αυτό που οι δυτικοί πολιτικοί δενκαταλαβαίνουν για τον Πούτιν;

Δενείναι όλοι οι δυτικοί πολιτικοί που δενκαταλαβαίνουν τον Πούτιν. Οι πολιτικοίτης Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπηςτον καταλαβαίνουν πολύ καλά. Καταλαβαίνουνότι το ρωσικό καθεστώς φοβάται τη δύναμη.Ωστόσο, όσο πιο δυτικά κινούμαστε στηνΕυρώπη, τουλάχιστον από τη γραμμήΌντερ-Νάισσε, τόσο λιγότερη είναι αυτήη κατανόηση.

Μουφαίνεται ότι το πρόβλημα των δυτικώνπολιτικών συνίσταται στο γεγονός ότιυποθέτουν πως ο Πούτιν φροντίζει μεκάποιον τρόπο τα συμφέροντα της χώραςκαι της κοινωνίας (της Ρωσίας). Όνταςπολιτικοί που εκλέγονται δημοκρατικάδεν καταλαβαίνουν ότι ο Πούτιν οικοδομείτη δομή διακυβέρνησης της Ρωσίας με τηνπροσδοκία της πλήρους παθητικότηταςκαι της υποχωρητικότητας του πληθυσμού.Και στην υποταγή εντός της κρατικήςγραφειοκρατίας μέσω δύο απλών μοχλών:της διαφθοράς για όσους τον στηρίζουνκαι της φυλακής για όσους του αντιστέκονται.Ο τρίτος μοχλός είναι το απυρόβλητοαυτού του καθεστώτος λόγω της διάθεσηςπυρηνικών όπλων. Στην πραγματικότητα,έτσι κυβερνάται η Ρωσία.

Δενυπάρχουν σκέψεις ευημερίας, δεν υπάρχουνσκέψεις που σχετίζονται με τη δημοκρατικήή έστω ημι-δημοκρατική νομιμότητα σταμάτια του πληθυσμού. Ο Πούτιν δεν έχειτέτοιες ανησυχίες. Δεν τον ενδιαφέρεικαθόλου η μοίρα του ρωσικού λαού. Γι'αυτόν, ο ρωσικός λαός είναι μια μάζαδουλοπάροικων που θα τον ακολουθήσουνόπου και όποτε τους πει.

Επομένως,αυτό, νομίζω, είναι το σημαντικότερολάθος των δυτικών πολιτικών. Δεν τοκαταλαβαίνουν, ενώ είναι απαραίτητο νατο καταλάβουν ότι το καθεστώς του Πούτινείναι, στην πραγματικότητα, μια μεσαιωνικήαυλή που μεταφέρθηκε στον 21ο αιώνα. Μιαμεσαιωνική βασιλική αυλή στην οποίαόποιος φέρνει καλά νέα, κολακείες καιγλυκά ψέματα στον βασιλιά έχει επιτυχία.Δεν έχει επιτυχία αυτός που λέει τηναλήθεια. Πρόκειται ξεκάθαρα για μιακοινωνία χτισμένη στην απόλυτη υποταγή.

Θαέλεγα ότι είναι μια χώρα που έχει πολίτεςαλλά όχι κοινωνία ή μια χώρα που έχεικατοίκους αλλά όχι πολίτες, με τηνπολιτική έννοια. Αυτό είναι κάτι πουδύσκολα καταλαβαίνουν οι δυτικοίπολιτικοί.

Υπάρχεικαι άλλος ένας παράγοντας που είναιμάλλον κατανοητός στην Κεντρική καιΑνατολική Ευρώπη, στην Πολωνία, στιςΒαλτικές χώρες και φυσικά στην Ουκρανία.Αλλά δεν είναι κατανοητός στους δυτικούςανθρώπους. Είναι ο παράγοντας του φόβουστη ζωή των κατοίκων της Ρωσίας και οπαράγοντας του φόβου μέσα στη ρωσικήγραφειοκρατία.

Εκείνοπου όντως φοβάται ο ίδιος ο Πούτιν είναιτο να φέρει τα πράγματα σε τέτοιο σημείοόπου οι μάζες θα ξυπνήσουν και θα πουν«φτάνει». Ακόμα και η μάζα δουλοπάροικωνστη ρωσική αυτοκρατορία κατά καιρούςεξεγείρονταν, το ξέρουμε αυτό. Είναιένας φόβος για το μέλλον του καθεστώτοςκαι για την προσωπική του ασφάλεια. Καιγια αυτό ο Πούτιν δεν κάνει εκείνο τοαποφασιστικό βήμα που χρειάζεται γιατη διεξαγωγή κρίσιμης επιχείρησης στηνΟυκρανία, δεν διεξάγει επιστράτευση.

Τμήματων δυτικών πολιτικών, ένας - ας πούμε-συλλογικός Μακρόν - Στάρμερ, δενκαταλαβαίνουν ότι (ο Πούτιν) δεν φοβάταινα έχει θύματα μεταξύ του πληθυσμούτου. Θα οργανώνει επιθέσεις βασιζόμενεςστον ανθρώπινο όγκο, σαν τον Στάλιν, θαρίχνει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους πάνωσε ένα οχυρό μέχρι που το οχυρό να μείνειαπό πυρομαχικά και να πέσει. Αυτό όμωςτο καταλαβαίνει ο Γκιτάνας Ναουσέντα,το καταλαβαίνει η Κάγια Κάλλας, ίσως νατο καταλαβαίνει ο Φρίντριχ Μερτς, οοποίος υπηρετούσε στον στρατό, αλλά όχιοι υπόλοιποι.

Εκείνοπου τρομάζει τον Πούτιν είναι ο φόβοςταραχών στις μεγάλες πόλεις, ο πληθυσμόςτων οποίων ξεπερνάει το εκατομμύριο,πρώτα απ’ όλα βέβαια στη Μόσχα και ταπροάστιά της, όπου ζουν περισσότερα από30 εκατομμύρια άτομα. Αυτός ο φόβος στηνπραγματικότητα είναι η αχίλλειος πτέρνατου Πούτιν. Ο Πούτιν φοβάται την αλλαγήτου καθεστώτος.

Καιεδώ προκύπτει και άλλο πρόβλημα τωνδυτικών κυβερνήσεων. Φοβούνται ναασκήσουν οποιαδήποτε πίεση, η οποία θαμπορούσε να ταράξει την σταθερότητατου καθεστώτος Πούτιν.

Οιδυτικοί φοβούνται την αλλαγή καθεστώτοςστη Ρωσία

Φοβούνταικάθε πίεση που θα μπορούσε να κλονίσειτη σταθερότητα του καθεστώτος Πούτιν,γιατί αμέσως γεννιέται το ερώτημα, τιθα γίνει αν τρομακτικοί Ρώσοι φασίστεςέρθουν στο Κρεμλίνο και θέλουν πραγματικάνα πυροδοτήσουν μια τακτική πυρηνικήβόμβα κάπου κοντά στην Πολτάβα. Αν και,από τη μία πλευρά, είναι κάπως ξεκάθαρο,κάθε πολιτικός και, παρεμπιπτόντως,κάθε στρατιωτικός, κάθε στρατηγός,φυσικά, πρέπει να λαμβάνει υπόψη τουόλες τις πιθανές επιλογές. Αλλά προσωπικάπιστεύω ότι αυτοί οι φόβοι μαρτυρούνμια ανεπαρκή κατανόηση της ουσίας τηςρωσικής κοινωνίας και του ρωσικούκαθεστώτος.

Λοιπόν,πρώτα απ' όλα, θα έλεγα, στη Δυτική Ευρώπηκαι κατά μία έννοια στις ΗνωμένεςΠολιτείες. Νομίζω ότι η προηγούμενηκυβέρνηση των ΗΠΑ σίγουρα δεν κατάλαβεκαθόλου με ποιον είχε να κάνει. Εν τωμεταξύ, αρκεί να αναλύσουμε την εξέγερσητου Πριγκόζιν το 2023 για να καταλάβουμεότι αυτό το καθεστώς είναι πραγματικάαδύναμο.

Κάθεκαθεστώς που στηρίζεται στο φόβο είναιπάντα αδύναμο. Πάντα. Πρόκειται για ένακαθεστώς που αντιλαμβάνεται πολύ καλάτους περιορισμούς του, ακόμη και στοντομέα των πυρηνικών όπλων.

Θυμόμαστεπως το 2022, όταν ο Πούτιν άνοιξε για πρώτηφορά το στόμα του και είπε κάτι για ταπυρηνικά όπλα, ο Μπόρις Τζόνσον χρειάστηκενα πει πέντε προτάσεις επί του θέματοςκαι ο Πούτιν το βούλωσε. Ο Πούτιν και οστρατός του γνωρίζουν πολύ καλά ότι ηΡωσία δεν θα μπορέσει να κερδίσει ένανπυρηνικό πόλεμο. Αν χρησιμοποιηθούνπυρηνικά όπλα, η Ρωσία απλώς θα εξαφανιστείαπό προσώπου γης.

ΤοΝΑΤΟ, ως πυρηνική συμμαχία είναι πολύπιο ισχυρή από τη Ρωσία. Επιπλέον, νομίζωότι ο Πούτιν το αντιλαμβάνεται αυτό.Θεωρώ ότι σε περίπτωση που ο Πούτινθέλει πραγματικά να χρησιμοποιήσειπυρηνικά όπλα, εικάζω ότι αυτό μπορείνα προκαλέσει διάσπαση των ελίτ.

Καιπαρόλο που λέγεται ότι τα πρωτόκολλαγια τη χρήση πυρηνικών όπλων έχουναπλοποιηθεί σημαντικά από τη σοβιετικήεποχή, δεν μπορούμε να το επαληθεύσουμεαυτό, διότι όλα αυτά τα πυρηνικά δόγματακαι άλλα ανάλογα «έγγραφα», είναι στηνπραγματικότητα μόνο επικοινωνιακάεργαλεία, δεν έχουν καμία σχέση με τοπώς λαμβάνονται στην πραγματικότηταοι αποφάσεις. Αλλά νομίζω ότι η επιθυμίατου Πούτιν να χρησιμοποιήσει ακόμη καιτακτικά πυρηνικά όπλα είναι ικανή ναπροκαλέσει διάσπαση της ελίτ και ακόμηκαι αντιπαράθεση μέσα στον στρατό. Διότισε αυτό το σημείο, κάθε ρεαλιστικάσκεπτόμενος άνθρωπος θα συνειδητοποιήσειότι στην καλύτερη δυνατή έκβαση, ηυπόλοιπη ρωσική ελίτ προορίζεται ναζει σε ένα αεριζόμενο καταφύγιο και νατρώει κονσέρβες για το υπόλοιπο τηςζωής της.

Πιστεύωλοιπόν ότι ο ίδιος ο Πούτιν δεν θαφλερτάρει με αυτή την ιδέα. Επιπλέον,κάθε σχετικά ρεαλιστικά σκεπτόμενοςκαι σχετικά μορφωμένος στρατηγός στηΡωσία καταλαβαίνει ένα πολύ απλό πράγμα.Ένα πυρηνικό βλήμα ονομάζεται τακτικόαπό τον προσδιορισμό της ισχύος του. Ηχρήση πυρηνικών όπλων ακόμη και χαμηλήςισχύος έχει πάντα στρατηγικές και όχιτακτικές συνέπειες. Οι συνέπειες αυτέςείναι τέτοιες που δεν μπορεί κανείς νατις υπολογίσει.

Γιααυτό είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι ανο Πούτιν φοβάται να προκηρύξειεπιστράτευση, ανησυχώντας για πιθανέςταραχές γιατί ο κόσμος θα του πει ότιδεν θέλει να πεθάνει, πολύ περισσότεροδε νομίζω να χρησιμοποιήσει πυρηνικάόπλα. Διότι θα καταλαβαίνει ότι πιθανότατααυτό θα είναι το τέλος και του ιδίου καιεκείνης της Ρωσίας την οποία διοικεί.

Έτσι,νομίζω ότι η Δύση δεν έχει το θάρρος ναασκήσει πίεση και δεν έχει το θάρρος ναπει ένα πολύ απλό πράγμα: «Δεν μαςενδιαφέρουν οι εσωτερικές συνέπειεςστη Ρωσία από αυτό που θα κάνουμε γιανα κερδίσει η Ουκρανία (τον πόλεμο)».Αυτή η απλή φράση δεν έχει ειπωθεί ακόμηαπό κανέναν, εκτός από τους πολιτικούςτης κεντρικής Ευρώπης και των κρατώντης Βαλτικής. Και αυτή η φράση θα πρέπεινα ειπωθεί κάποια στιγμή.

Είπατεότι η προηγούμενη διοίκηση των ΗΠΑ δενκαταλάβαινε αυτά τα πράγματα. Εννοείτεότι η νέα διοίκηση τα καταλαβαίνει;

Δενξέρουμε ακόμη πώς αυτή η ιδέα της«Αμερικής πρώτα», αυτό το America First, θαδιαμορφωθεί με καθαρά πρακτικούς όρους.Γνωρίζουμε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση,η οποία ήταν υπεύθυνη για τον, ας πούμε,στρατηγικό σχεδιασμό, διοικούνταν από«περιστέρια» όπως ο Τζέικ Σάλιβαν καιο Μπιλ Μπερνς. Γνωρίζω τον Μπερνς αρκετάκαλά προσωπικά. Ήταν πρέσβης των ΗΠΑστη Ρωσία για αρκετά χρόνια. Έχω έρθεισε επαφή μαζί του. Αυτή η διοίκησησυμπεριφερόταν με τη Μόσχα λες και είχενα κάνει ακόμα με τον Μπρέζνιεφ και τηνΠολιτμπιρό.

Δηλαδή,η κατοχή πυρηνικών όπλων από τον Πούτινκαθόρισε όλο το φάσμα των αντιδράσεωνστη ρωσική επιθετικότητα. Για νααντιμετωπίσει κανείς ρεαλιστικά τοσημερινό καθεστώς στη Ρωσία, πρέπει νακατανοήσει ότι πρόκειται για ένα καθεστώςριζικά διαφορετικό από το σοβιετικόκαθεστώς, καλά, τουλάχιστον από τηνμετασταλινική περίοδο. Το σοβιετικόκαθεστώς της μετασταλινικής περιόδου,δηλαδή του Χρουστσόφ και μέχρι τονΓκορμπατσόφ, ήταν ένα καθεστώς συλλογικήςκομματικής ηγεσίας της χώρας.

Ήτανένα καθεστώς θα έλεγα, όχι δημοκρατίας,αλλά περιορισμένης ελευθερίας τηςδιαβούλευσης. Ακόμη και, ίσως, αρκετάσοβαρής ελευθερίας συζήτησης εντός τουΠολιτικού Γραφείου. Αρκεί να διαβάσεικανείς τα πρακτικά των συνεδριάσεωντου Πολιτικού Γραφείου που δημοσιοποιήθηκαν,ας πούμε, κατά τον ένα ή ενάμιση χρόνοπου προηγήθηκε της εισβολής στο Αφγανιστάντον Δεκέμβριο του '79.

Πρόκειταιγια μια αρκετά ελεύθερη και αιχμηρήσυζήτηση των πολιτικών. Όχι δημοκρατικώνπολιτικών, αλλά πολιτικών με τις δικέςτους απόψεις. Η σημερινή Ρωσία διοικείταιαπό έναν άνθρωπο και την περιβάλλουσααυλή του, όπου υπάρχει ένας ανταγωνισμόςγια την προσοχή του Πούτιν.

Τοδεύτερο πιο σημαντικό σημείο. Σε αντίθεσημε τον Πούτιν, το Πολιτικό Γραφείο, όπωςκαι το Κόμμα και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφπροσωπικά, διοικούσαν τη ΣοβιετικήΈνωση, αλλά δεν τους ανήκε. Ντε φάκτοσήμερα, ο Πούτιν και ένας στενός κύκλοςανθρώπων που βρίσκονται κοντά τουελέγχουν προσωπικά ολόκληρη τη ρωσικήοικονομία. Είναι ουσιαστικά περιουσίατους. Αυτό επηρεάζει και τις αποφάσειςπου παίρνουν.

Οποιεσδήποτεαποφάσεις για τη μοίρα της Ρωσίας σήμεραείναι επίσης αποφάσεις όχι μόνο γιαπεριουσιακά στοιχεία, αλλά για τη ζωήκαι το θάνατο των ηγετικών στελεχών τουκαθεστώτος. Αν δεν το λάβετε αυτό υπόψησας και φαντάζεστε ότι με κάποιο τρόποεπειδή ο Πούτιν έχει πυρηνικά όπλαμπορείτε να του μιλάτε όπως στονΜπρέζνιεφ, τότε δεν θα έχετε ποτέ μιααποτελεσματική πολιτική απέναντι στηΡωσία.

Γιαπαράδειγμα, πιστεύω ότι ένας από τουςπαράγοντες που οδήγησαν στην τελικήαπόφαση του Πούτιν να εισβάλει στηνΟυκρανία ήταν η εντελώς ηλίθια απόφασητου Μπάιντεν να απαντήσει στη συγκέντρωση(ρωσικών) στρατευμάτων στα ουκρανικάσύνορα το χειμώνα του 2021 όχι χτυπώνταςτη γροθιά του στο τραπέζι, αλλά καλώνταςτον Πούτιν σε Σύνοδο κορυφής στη Γενεύηγια να συζητήσουν τα πυρηνικά όπλα. ΟΠούτιν κατέληξε εκ των υστέρων στοσυμπέρασμα ότι μπορεί να κάνει ό,τιθέλει με αυτή την κυβέρνηση. Έκανε λάθοςκατά μία έννοια, διότι η κυβέρνησηΜπάιντεν τελικά βοήθησε την Ουκρανίααλλά αργότερα φοβήθηκε η ίδια αυτές τιςενέργειές της.

Εκείνοπου νιώθει (στους άλλους) ο Πούτιν σεεπίπεδο ζώου, ως παιδί από τα κακόφημασοκάκια του Λένιγκραντ, είναι ο φόβος.Πρέπει να βλέπει άφοβους πολιτικούςμπροστά του. Υπό αυτή την έννοια η δύσηθα πρέπει να υποστεί αυτή τη μετάλλαξηκαι απλά να ξεχάσει τον φόβο σε σχέσημε τον Πούτιν.

Ποιοςείναι ο λόγος που αυτά δεν τα καταλαβαίνειμερίδα των πολιτικών στη δύση; Έχει νακάνει με το γεγονός ότι όλα τα αναλυτικάκέντρα τις προηγούμενες δεκαετίεςδούλευαν σε άλλες κατευθύνσεις ή υπάρχειζήτημα ρωσικής διαφθοράς στην Ευρώπη;Για παράδειγμα, στην Ελλάδα είναι πολλοίεκείνοι που στηρίζουν τον Πούτιν.

Ναι,κατ’ αρχάς υπάρχουν δίκτυα επιρροήςκαι απευθείας πρακτορικά δίκτυα σεδιάφορες χώρες. Υπό αυτή την έννοια, ηΕλλάδα και η Κύπρος -που ακόμα και στασοβιετικά χρόνια έπαιζαν τον ρόλο τωνρόλο των σοβιετικών πλυντηρίων βρώμικωνχρημάτων της ΚαΓκεΜπε, του ΚομμουνιστικούΚόμματος- είναι στοιχεία της ντε φάκτοπολιτικής και οικονομικής υποστήριξηςτου Πούτιν. Το ότι στην Ελλάδα και στηνΚύπρο υπάρχουν αυτές οι φιλο-πουτινικέςδιαθέσεις δε με ξαφνιάζει καθόλου,ανάγεται ακόμα στα σοβιετικά χρόνια.Στον σύντροφο Φλωράκη, ως επικεφαλήςτου Κομμουνιστικού Κόμματος, στουςΈλληνες επιχειρηματίες που ευχαρίστωςέκαναν μπίζνες με το Κρεμλίνο ακόμα επίΜπρέζνιεφ και ουσιαστικά ξέπλεναν ταχρήματα, έβγαζαν τα χρήματα τουΚομμουνιστικού Κόμματος και της ΚαΓκεΜπεστη δύση. Φυσικά αυτός ο παράγονταςυπάρχει.

Αλλάυπάρχει ακόμα ο παράγοντας, τον οποίονο Πούτιν χρησιμοποιεί παντού. Είναι οαντιαμερικανισμός, ένα πολύ σημαντικόχαρτί το οποίο παίζει ο Πούτιν απολύτωςπαντού. Και στη Μέση Ανατολή, και στηΜεσόγειο, και τις χώρες BRICS και τονλεγόμενο Παγκόσμιο Νότο. Το μίσος γιατην Αμερική που υπάρχει και στα αριστεράκαι στα δεξιά, για παράδειγμα στην ίδιατην Ευρώπη, είναι ένα πολύ εύφοροπεριβάλλον το οποίο ο Πούτιν εκμεταλλεύεταιστο έπακρο.

Υπάρχει,όπως είπα και πριν, αυτός ο φόβος απέναντιστη Ρωσία λόγω των πυρηνικών και στηΜόσχα ξέρουν όταν χρειάζεται να τονθυμίσουν. Αλλά πράγματι υπάρχει και ηδιαφθορά που ανάγεται σε εκείνες τιςεποχές που σας είπα. Κατά τις πρώτες δύοθητείες του Πούτιν, όταν το χρήμα έρρεεως ποτάμι, ήρθαν μεγάλες εταιρείες στηχώρα. Ναι, κάποιες έχουν φύγει αλλάελπίζουν να επιστρέψουν. Και υπάρχουνομάδες πολιτικών που θεωρούν ότι αςπάει να πνιγεί η Ουκρανία και είναι πιοσημαντικό να έχουν δίπλα τους τη Ρωσίαστην αντιπαράθεση με την Κίνα. Και αυτόπαρά το γεγονός ότι σήμερα η εξάρτησητης Ρωσίας από την Κίνα έχει μεγαλώσεισημαντικά.

Μεάλλα λόγια, υπάρχει πλήθος παραγόντων,σαν να λέμε νημάτων, τα οποία μπορεί νατραβάει ο Πούτιν. Αλλά πρέπει νασημειώσουμε ότι μετά την πλήρους κλίμακαςρωσική εισβολή στην Ουκρανία που ξεκίνησεπριν από τρία χρόνια, οι φιλο-ρωσικές,φιλοπουτινικές διαθέσεις μειώθηκανσημαντικά στη δύση. Η αγριότητα, ηπροφανής αναιτιότητα αυτής της εισβολήςάνοιξε τα μάτια σε πολλούς.

Ανδούμε σήμερα για παράδειγμα την Ισπανίαή την Ιταλία, όπου υπάρχουν πολύδιαφορετικές κυβερνήσεις, θα περιμέναμεπέντε χρόνια νωρίτερα ότι η κυβέρνησητης Ισπανίας, ως απόγονοι αριστερών, θακοιτούν τη Μόσχα ως φωτεινή πόλη πουδέχθηκε τους ηττημένους του στρατηγούΦράνκο. Ενώ οι συντηρητικοί της Ιταλίας,όπως πριν από μερικά χρόνια, θα κοιτάνετη Μόσχα ως την πρωτεύουσα των παραδοσιακώναξιών, που αντιστέκεται στην επέλασητων μουσουλμάνων κ.ο.κ. Αλλά βλέπουμεότι και στις δύο περιπτώσεις, και ηκυβέρνηση Σάντσες και της Μελόνιστηρίζουν ενεργά την Ουκρανία.

ΟΤραμπ παίρνει από τον Πούτιν το μονοπώλιοτου συντηρητισμού και του αιφνιδιασμού

Θασυμβεί ένα αρκετά ενδιαφέρον πράγμα μετους οπαδούς των ψεύτικων αφηγημάτωντου Πούτιν, ότι ο ίδιος είναι ο ηγέτηςτων δυτικών συντηρητικών. Παραδόξως, οερχομός του Τραμπ και οι ενέργειές τουγια την αποδόμηση των αριστερών,νεομαρξιστικών αν θέλετε, αφηγημάτωνστις ΗΠΑ, χτυπούν πολύ κατά του Πούτιν,ο οποίος παύει να είναι εκείνος ο φάροςαντίστασης με τους διεθνιστές και τουςλοιπούς χρωματισμένους στα χρώματα τουουράνιου τόξου.

Αυτόείναι στην πραγματικότητα τεράστιοςμοχλός πίεσης προς τον Πούτιν και δενξέρω αν το συνειδητοποιούν αυτό στηνΟυάσιγκτον. Και το δεύτερο - με τον ερχομότου Τραμπ, ο Πούτιν παύει να είναι οπαγκόσμιος πρωταθλητής στην απροβλεπτότητα.Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με τιςαπρόβλεπτες κινήσεις που κάνει ο Τραμπ.Ο Πούτιν ωχριά μπροστά του, ειδικά αναναλογιστούμε το μέγεθος και την επιρροήτων ΗΠΑ.

Δενθα πρέπει να σκεφτόμαστε ότι όλα είναιάσχημα, ότι πρέπει να σηκώσουμε τα χέριακαι να πούμε ότι ο κόσμος κουράστηκεαπό το θέμα της Ουκρανίας και δεν μπορείνα γίνει τίποτα άλλο. Πρέπει ναεκμεταλλευτούμε αυτές τις λεπτές ρωγμέςπου δημιουργήθηκαν τα τελευταία τρίαχρόνια. Ο Πούτιν έχει εξασθενήσει αυτάτα τρία χρόνια, δεν έχει πια τόσουςπόρους για την διεξαγωγή αυτού τουπολέμου.

Ηοικονομία της Ρωσίας εξασθενεί

ΤονΟκτώβριο, η Σμπερμπάνκ έδινε δάνεια μεεπιτόκιο 21%, πριν λίγες μέρες ήδη ανέβηκεστο 23%. Αυτό δεν είναι δείγμα υγιούςοικονομίας αλλά ότι μάλλον το 1996 μαςχτυπάει την πόρτα. Επιπλέον βλέπουμεότι τελειώνουν για τον Πούτιν εκείνοιπου είναι διατεθειμένοι να πολεμήσουνκαι να σκοτωθούν.

Στιςμικρές πόλεις, ο κόσμος βλέπει τα φέρετρακαι τους ανάπηρους να επιστρέφουν καιεκεί τελειώνει ο όρεξη για συμμετοχήστον πόλεμο. Οι άνθρωποι στις μεγάλεςπόλεις δεν έχουν τι να χάσουν. Τώρα δενδιαμαρτύρονται γιατί ο πόλεμος βρίσκεταιμακριά και μπορούν να υποκρίνονται ότιδεν συμβαίνει τίποτα. Αλλά αυτό θααλλάξει αν η κατάσταση τους ακουμπήσει.Και αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα τουΠούτιν. Πρέπει να κατανοούμε τα αδύναμασημεία του καθεστώτος Πούτιν και να ταπιέζουμε.

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr