Όταν το σινεμά συνάντησε το ποδόσφαιρο: Ο απρόσμενος αγώνας του Πιέρ Πάολο Παζολίνι με τον Κάρλο Αντσελότι

Ο Παζολίνι ήταν φανατικός ποδοσφαιρόφιλος και αποκαλούσε το ποδόσφαιρο «το τελευταίο ιερό τελετουργικό της εποχής μας». Κάπως έτσι συνάντησε τον πιτσιρικά Κάρλο Αντσελότι σε έναν αγώνα.

Ήταν ακριβώς πριν από μισόν αιώνα, την άνοιξη του 1975 στην Πάρμα και δύο ταινίες γυρίζονταν σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων η μια από την άλλη: το «Salò ή οι 120 ημέρες της Σόδομα» του Πιερ Πάολο Παζολίνι και το «1900» («Novecento» στα ιταλικά) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, με πρωταγωνιστές τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Ζεράρ Ντεπαρντιέ.

Ο Bertolucci ήταν προστατευόμενος του Pasolini,

αλλά διαφώνησε με την κριτική του μέντορά του για το «Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι» και η σχέση τους είχε χαλάσει. Τότε η ηθοποιός Laura Betti πρότεινε, καθώς χρησιμοποιούσαν την ίδια εταιρεία παραγωγής και γυρίζαν σε κοντινή απόσταση, να οργανώσουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα για να τους φέρουν ξανά... κοντά: Novecento εναντίον Salò.

Οι δυο σκηνοθέτες τελικά συναντήθηκαν στην πόλη Cittadella στις 16 Μαρτίου, ημέρα Κυριακή, στις 9.30 π.μ. Η Salò έπαιξε με τις μπλε και κόκκινες ρίγες της αγαπημένης Μπολόνια του Pasolini, οι παίκτες της οποίας είχαν πρωταγωνιστήσει στο ντοκιμαντέρ του Love Meetings. Σχεδιασμένη από τον ενδυματολόγο της ταινίας, η Novecento έπαιξε με μοβ φανέλες με το όνομα της ταινίας γραμμένο με κίτρινα γράμματα στο στήθος. Η σύζυγος του Μπερτολούτσι, Κλερ Πέπλο, τράβηξε μερικές σκηνές σε Super 8, αλλά δεν κυκλοφόρησαν ποτέ και δεν προβλήθηκαν για χρόνια. Υπήρχε τούρτα και ακόμη και ένα τρόπαιο για τον MVP του αγώνα. Το κέρδισε ο τότε 15χρονος πιτσιρικάς Κάρλο Αντσελότι!

Ο Παζολίνι ήταν φανατικός ποδοσφαιρόφιλος και αποκαλούσε το ποδόσφαιρο «το τελευταίο ιερό τελετουργικό της εποχής μας». Ο Μπερτολούτσι δεν του άρεσε πολύ το παιχνίδι και δεν έπαιξε, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του προπονητή. Επειδή ήξερε ότι ο Παζολίνι έπαιζε καλή μπάλα και επειδή δυσκολευόταν να βρει 11 παίκτες για την ομάδα του – ο Ντε Νίρο και ο Ντεπαρντιέ δεν έπαιξαν, ούτε ο Μπαρτ Λάνκαστερ ή ο Ντόναλντ Σάδερλαντ – ζήτησε βοήθεια από έναν φίλο που έπαιζε στην Πάρμα.

Οι 15χρονοι της Πάρμα

Το Σάββατο το απόγευμα, δύο 15χρονοι από την ομάδα νέων της Πάρμας, που μόλις είχαν τελειώσει το παιχνίδι τους, ενημερώθηκαν από την διοίκηση της ομάδας ότι το επόμενο πρωί έχουν αγώνα. Ο ένας από τους δυο ήταν ένας 15χρονος ονόματι Κάρλο Αντσελότι, μετέπειτα παίκτης της Μίλαν και νυν πολύφερνος προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης.

Η ομάδα του Παζολίνι προηγήθηκε με 2-0, η ομάδα του Bertolucci, όμως, ανέκαμψε και τελικά κέρδισε 5-2. Ο Ancelotti σκόραρε, όπως ήταν αναμενόμενο. Ο Pasolini δεν ήταν ευχαριστημένος από την απόδοσή του - ή τουλάχιστον έτσι λέγεται. Αλλά το... κόλπο είχε πετύχει: το ποδόσφαιρο είχε φέρει ξανά κοντά τους δυο σκηνοθέτες.

Οκτώ μήνες μετά, τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, ο Pasolini δολοφονήθηκε βάναυσα στην Όστια, κοντά στη Ρώμη, και το κακοποιημένο, συνθλιμμένο και καμένο σώμα του βρέθηκε σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Η υπόθεση δεν έχει ακόμη διαλευκανθεί: ο Pasolini ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλος και υπήρχαν θεωρίες ότι η δολοφονία του ήταν έγκλημα μίσους, με πολιτικά κίνητρα ή ότι είχε διαπραχθεί από τη μαφία. Ο καταδικασμένος δολοφόνος ανακάλεσε την ομολογία του μετά από 29 χρόνια και νέα στοιχεία που αποκαλύφθηκαν υποδηλώνουν ότι είχαν κλαπεί μπομπίνες από το Salò και ότι ο ίδιος ο Παζολίνι είχε πέσει θύμα εκβιασμού.

Αν και αναφέρθηκε εν συντομία στα ΜΜΕ την εποχή εκείνη, ο αγώνας του 1975 έχει γίνει εμβληματικός, μια ιστορία που έγινε θρύλος: ένα ακόμη σύμβολο του πόσο συγκινούσε τον Παζολίνι το ποδόσφαιρο.

Ο ίδιος ο Αντσελότι είπε κατόπιν ότι δεν θυμόταν καν ότι είχε παίξει δίπλα στον Παζολίνι. Ούτε κανένας άλλος, στην πραγματικότητα, καθώς η σύνδεση μεταξύ τους δεν είχε επιβεβαιωθεί μέχρι τα τέλη του 2019. Μερικοί από τους αυτόπτες μάρτυρες σε ένα ντοκιμαντέρ που υπάρχει στο διαδίκτυο, «Centoventi contro Novecento», υποθέτουν ότι ο έφηβος μπορεί να είναι ο Αντσελότι, και σίγουρα του μοιάζει, αλλά δεν είναι 100% σίγουροι. Ο ίδιος ο Καρλίτο δεν είχε πει ποτέ τίποτα. Ωστόσο, ένας δημοσιογράφος από την αθλητική εφημερίδα Gazzetta dello Sport τού έδειξε τη φωτογραφία το 2021 και ο Αντσελότι τελικά το παραδέχτηκε: «Ναι, αυτός ο νεαρός είμαι εγώ».

Η φωτογραφία των δύο ομάδων είχε τραβηχτεί από τη Deborah Beer, τη φωτογράφο του Salò. Ο Αντσελότι δεν την είχε δει ποτέ πριν, ήθελε να μάθει από πού την είχαν βρει και ζήτησε ένα αντίγραφο να την έχει και αυτός. Τότε ήταν που, κατά δήλωσή του, τα θυμήθηκε όλα: «ένα παιχνίδι χωρίς τακτική και με απόλυτη ελευθερία, η απόλυτη χαρά», δήλωσε στην Gazzetta dello Sport.

Το μόνο που δεν θυμόταν καλά, ή τουλάχιστον έτσι είπε, ήταν το γκολ που σκόραρε. Θυμόταν όμως ότι το είχε γιορτάσει, αν και ήταν «ένας ξένος» που είχε προσκληθεί να παίξει ένα παιχνίδι με άτομα που δεν γνώριζε καν. «Κερδίσαμε και ο Μπερτολούτσι μας ευχαρίστησε», είπε.

Ο Παζολίνι κούτσαινε, θυμόταν, κάθως δέχτηκε ένα σκληρό φάουλ και ήταν και δυσαρεστημένος που έχασε. Ένα από τα πράγματα που έκαναν το «Centoventi contro Novecento» τόσο σημαντικό, όμως, ήταν ότι το βίντεο έδειχνε τη συμφιλίωση, τους δύο σκηνοθέτες να χαμογελούν μαζί με το κύπελλο όταν όλα τελείωσαν, αγκαλιασμένοι.

Το γεγονός ότι χρειάστηκαν περισσότερα από 45 χρόνια για να επιβεβιωθεί η ύπαρξή του είναι ενδεικτικό της εποχής που διεξήχθη: «Σήμερα, με δύο τόσο διάσημους σκηνοθέτες, θα μεταδιδόταν ζωντανά από την τηλεόραση, με κόσμο γύρω από το γήπεδο. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Σηκώσαμε το κύπελλο, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και πήγαμε να κάνουμε ντουζ».

Ο Αντσελότι είπε ότι το Σάββατο πριν τον αγώνα, όταν ρώτησε ποιος θα έπαιζε την επόμενη μέρα και του είπαν ότι ο αγώνας ήταν «Μπερτολούτσι εναντίον Παζολίνι», δεν κατάλαβε και πολλά: ήταν, άλλωστε, ένας 15χρονος με το μυαλό του κολλημένο... στην μπάλα. Αλλά δεν είχε σημασία: ήταν ένας αγώνας και ο ίδιος δεν θα αρνιόταν ποτέ έναν αγώνα. «Το ποδόσφαιρο ήταν η ζωή μου», είπε. «Ονειρευόμουν να παίξω, όπως όλα τα παιδιά – και το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. Πριν από 50 χρόνια, βρισκόμουν σε εκείνο το γήπεδο της Cittadella και από εκεί ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο, κυνηγώντας μια μπάλα».

Τελικά, εκείνος ο 15χρονος που στεκόταν ήσυχα στην άκρη, που δεν ήθελε να τραβήξει την προσοχή, ήταν πραγματικά... ύποπτα καλός, τόσο ως παίκτης, όσο και ως προπονητής.

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr