Οι επικίνδυνες πολεμικές αποζημιώσεις

«Ελλάδα, Γερμανία: χρέος και ειρήνη».

Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα βασίζεται πάνω σε ηθικές επιλογές, οι οποίες δεν πρέπει ποτέ να παραβλέπονται ή να ξεχνιούνται γιατί είναι πολύ σημαντικές. Πρόκειται για τη «συνεργασία αντί της εκδίκησης», το «κράτος δικαίου» και την «αλληλεγγύη». «Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να αντικρούσουμε την ιδέα που έχει διαδοθεί αυτή την περίοδο εντός κι εκτός Ελλάδος: μια διαγραφή του

1. «Αυτή διεκδίκηση αγνοεί μια σημαντική ιστορική επιλογή που υιοθετήθηκε μετά το 1945: την άρνηση επιβολής επανορθώσεων, τη θέληση για συνεργασία με τον πρώην εχθρό».

Οπως αναφέρει η Γαλλίδα φιλελεύθερη ευρωβουλευτής, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι θέλοντας να αποφύγουν τα λάθη του 1919, που απέρρεαν από τη Συνθήκη των Βερσαλιών και να μην ξαναοδηγηθούν σε μια νέα σύγκρουση, υιοθέτησαν μια «λογική ριζοσπαστικά αντίθετη» από τα προγενέστερα χρόνια. Η λογική που αποτυπώνεται στο Σχέδιο Μάρσαλ του 1947 και στη διακήρυξη του πατέρα της ΕΕ Ρομπέρτ Σουμάν στις 9 Μαΐου του 1950 είναι η εξής: «Τραβάμε μια γραμμή με το παρελθόν, οικοδομούμε ένα κοινό μέλλον». Και όσο «ιδεαλιστική» κι αν «φαίνεται», η Γκουλάρ επισημαίνει ότι «αυτή η λύση αποδείχθηκε πως είναι απείρως πιο συνετή» από εκείνες που είχαν ληφθεί μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου βασισμένες στη λογική των «αντιποίνων και των επανορθώσεων».

2. «Αυτή η διεκδίκηση αγνοεί τις διεθνείς συμφωνίες του 1953 και του 1990».

Η Συλβί Γκουλάρ η οποία είχε συμμετάσχει ως μέλος της γαλλικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις για τη Συνθήκη του 1990, υπενθυμίζει πως μετά το 1945, «η Γερμανία δεν υπάρχει πια». Μοιράστηκε στη σφαίρα επιρροής Δύσης-Ανατολής και κατά συνέπεια, τα ερωτήματα πάνω στις πολεμικές επανορθώσεις «πάγωσαν καθ' όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου».

Η Γκουλάρ υπενθυμίζει τη συμφωνία του Λονδίνου το 1953, στην οποία συμφωνήθηκε να αναβληθούν οι οποιεδήποτε διευθετήσεις προβλημάτων που προκύπτουν από τις πολεμικές επανορθώσεις.

Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1990, μήνες μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η «Συνθήκη Δύο συν Τέσσερις», που υπογράφηκε στη Μόσχα, αποτέλεσε τον «τελικό διακανονισμό που αφορούσε τη Γερμανία» και στην ουσία επισφράγισε την επανενωση της Γερμανίας. Η Γκουλάρ επισημαίνει ότι σε αυτή τη συνθήκη δεν υπάρχει «τίποτα για επανορθώσεις».

Επικίνδυνο να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας του παρελθόντος

Στη συνέχεια, κι αφού η Γκουλάρ έχει παραθέσει τα δύο επιχειρήματά της, τονίζει ότι «θα ήταν επικίνδυνο να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας του παρελθόντος». «Οι διαπραγματευτές της συνθήκης στη Μόσχα ανέλαβαν τις ευθύνες τους» προσθέτει και επισημαίνει ότι με αυτή τη συμφωνία η Μόσχα αναγνώρισε την επανένωση και τη συνολική ένταξη της Γερμανίας σε ΝΑΤΟ, ΕΕ και Συμβούλιο της Ευρώπης. «Εάν» με οποιοδήποτε τρόπο «αμφισβητηθεί η νομιμότητα της συμφωνίας, τότε η Γερμανία δεν θα μπορούσε να ανακαλέσει τις δεσμεύσεις της, όπως (θα μπορούσαν να κάνουν) και η Ρωσία και τα άλλα συμβαλλόμενα μέρη; Τότε πόσο μακριά θα φτάναμε;» αναρωτιέται η Σιλβί Γκουλάρ.

Η προσπάθεια του γερμανικού λαού στη καταδίκη των ναζιστικών εγκλημάτων είναι εκπληκτική και ακούραστη

Παράλληλα, ξεκαθαρίζει ότι η «παραίτηση από τις επανορθώσεις δεν θα πρέπει να εκληφθεί ως μια συμπάθεια στο ναζιστικό καθεστώς», αλλά δικαιολογείται από την «εκπληκτική και ακούραστη δουλειά που έχουν κάνει οι γερμανικές Αρχές και ο γερμανικός λαός στην καταδίκη των ναζιστικών εγκλημάτων». Για αυτό τον λόγο, η Γαλλίδα ευρωβουλευτής θεωρεί «ότι η σελίδα έχει γυρίσει οριστικά».

Μια ηχηρή αλληλεγγύη αντικατέστησε τις πολεμικές αποζημιώσεις

«Μια ηχηρή αλληλεγγύη αντικατέστησε τις πολεμικές αποζημιώσεις» συνεχίζει η Γκουλκάρ και γράφει για την Ελλάδα ότι «μπορεί να μην ανέκτησε τα χρήματα που της έκλεψαν οι Ναζί αλλά είναι εξαιρετικά οφελημένη στο θέμα της ασφάλειάς της, από την ένταξή της στο ΝΑΤΟ». Παράλληλα, υπενθυμίζει ότι η Ελλάδα έχει λάβει «σημαντικά ποσά χρημάτων από τα ευρωπαϊκά Ταμεία» από το 1981, οπότε και εντάχθηκε στην ΕΕ και επισημαίνει ότι «οι πόροι αυτοί χρηματοδοτήθηκαν από τις εισφορές πολιτών των άλλων κρατών-μελών, με πρώτη τη Γερμανία». Τέλος, εκτιμά ότι «η Ελλάδα ωφελήθηκε από το 2010 με δάνεια (που χορηγήθηκαν) με ευνοϊκούς όρους ή χωρίς επιτόκια συνολικού ύψους 240 δισ. ευρώ, ενώ και το χρέος της προς ιδιώτες μειώθηκε σημαντικά».

Η Γκουλαρ τονίζει «είναι πολύ εύκολο να νιώθουμε καλά, προτείνοντας να πληρώσουν «πλούσιοι» (του βορρά) τους «φτωχούς» (του νότου)» και συμπληρώνει πως «υπάρχουν μεφάλες πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των Ευρωπαίων, που συνδέονται με τον πλούτο μεταξύ των κρατών-μελών, αλλά και εντός των κρατών-μελών». Και υποστηρίζει ότι αν και είναι δύσκολο να υπολογιστούν αυτές οι ανισότητες, ωστόσο «είναι αναμφισβήτητο ότι στην Ελλάδα, μερικά νοικοκυριά, κάποιες βιομηχανίες ή θεσμοί (η Εκκλησία) ξεφεύγουν από τη φορολογία».

«Μέσα στη δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση, ο καθένας είναι ελεύθερος να διαμαρτυρηθεί για κάποιες αποφάσεις που ελήφθησαν μέσα στην κρίση του χρέους ή ακόμα και να επικρίνει τη γερμανική κυβέρνηση» γράφει η γαλλίδα ευρωβουλευτής των Φιλελευθέρων. Και αναγνωρίζει την ελληνική επιχειρηματολογία για τα «λάθη των προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων και των ευρωπαϊκών θεσμών».

Ανάγκη για την ευρωζώνη πιο φιλόδοξες πολιτικές κατά της ανισότητας και της φτώχειας

«Η ευρωζώνη έχει ανάγκη πιο φιλόδοξων πολιτικών για την πάλη ενάντια στις ανισότητες, ενάντια στη φτώχεια: Μια νέα διακυβέρνηση για κοινές μακροοικονομικές πολιτικές είναι επίσης απαραίτητη».

Το διακύβευμα είναι στο κατά πόσον είναι βιώσιμο το χρέος

««Στο σημερινό πλαίσιο, η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να απαιτήσει μια ελάφρυσνη του χρέους, αν και θα ήταν δύσκολο να γίνει. Ωστόσο, κανένας υπεύθυνος πολιτικός [...] δεν θα πρέπει να πάρει το ρίσκο να βάλει σε κίνδυνο την ειρήνη».

*Η Σιλβί Γκουλάρ είναι Γαλλίδα ευρωβρουλευτής των Φιλελευθέρων