Όχι βία στα ΑΕΙ, mission impossible!

Να επισπεύσει την υλοποίηση του προγράμματός της, που έχει βαλτώσει εμφανώς, να προωθήσει τις… προ 6ετίας εξαγγελθείσες μεταρρυθμίσεις για τις οποίες και εξελέγη πανηγυρικά δυο φορές, να τολμήσει να «σπάσει αυγά», που δεν τολμά ακόμη και κατά την παραδοχή στελεχών και βουλευτών της, να αποφεύγει να δρα μικροπολιτικά και ψηφοθηρικά. Αυτό είναι το προφανές ζητούμενο που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση.

Έχει παρελθόν , πλέον, η διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Στο οποίο στηρίζεται, σε μεγάλο βαθμό, αλλά και έναντι του οποίου έχει να παρουσιάσει εξηγήσεις αιτιολογημένες για τις μεγάλες καθυστερήσεις που

καταγράφονται σε αρκετούς τομείς. Ακόμη και σε εμβληματικές εξαγγελίες της που… σκονίζονται στα ράφια της καταστροφικής αδράνειας και επανάπαυσης των δεύτερων κυβερνητικών θητειών. Χαρακτηριστικό μιας «επιτελικής διακυβέρνησης» είναι να μην αρκείται σε σχέδια και εξαγγελίες, αλλά να παρακολουθεί (monitoring, που λένε οι αγγλοσάξωνες) την πρόοδο της υλοποίησής τους και διόρθωση ημαρτημένων όπου δει.

Η προστασία και η ασφάλεια εντός και πέριξ των πανεπιστημίων, ήταν βασική δέσμευση, προεκλογική και μετεκλογική, της ΝΔ. Και προκάλεσε θετικές αντιδράσεις στην συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας η εξαγγελία και η υλοποίηση του σχεδίου για την δημιουργία σώματος πανεπιστημιακή αστυνομίας το 2021. Και τι απέγινε έκτοτε; Κυριολεκτικά μια… τρύπα στο νερό που με το πέρασμα των χρόνων μετατρέπεται καθημερινά σε επικίνδυνη ρουφήχτρα. Καθηγητές ξυλοκοπούνται, όταν δεν … χτίζονται σε τοίχους, κτηνώδεις καταστροφές σε κτίρια και εγκαταστάσεις, αδυναμία παραδόσεων μαθημάτων και εξετάσεων, πανεπιστήμια-γιάφκες τρομοκρατών και διακινητών. Και οι 1000 «πανεπιστημιακοί αστυνομικοί», σκορπισμένοι σε αστυνομικά τμήματα και γραφειοκρατικές υπηρεσίες. Έμειναν οι προσλήψεις. Και η καταισχύνη…

Είναι να απορεί κανείς με την αδυναμία και ανικανότητα της κυβέρνησης να μετατρέψει τις εξαγγελίες της σε αποτελεσματικές πολιτικές πρακτικές. Ακόμη και σε θέματα που η κοινωνία την στηρίζει, την πραγματικότητα την σπρώχνει, πάση δυνάμει. Δείχνει και ενεργεί φοβικά έναντι του πολιτικού κόστους (;) και οπισθοδρομεί προκλητικά έναντι της ανύπαρκτης αντιπολίτευσης, προκαλώντας έτσι περίεργες σκέψεις στον κόσμο. Συσκέψεις στο Μαξίμου, «αποφασιστικές» πρωτοβουλίες που δεν υλοποιούνται, κωμικές δικαιολογίες κάθε φορά που η πανεπιστημιακή βία ξανακτυπά, με μόνιμη επωδό… «το μαχαίρι έφθασε στο κόκκαλο». Που κρύβεται βαθιά…

Στο ίδιο νομοσχέδιο ίδρυσης της πανεπιστημιακή αστυνομίας, προβλέπονταν και άλλα μέτρα: εγκατάσταση συστημάτων ελεγχόμενης πρόσβασης -τουρνικέ και ηλεκτρονικές κάρτες-, όπως συνηθίζεται σε σύγχρονα πανεπιστήμια παγκοσμίως. Μια επιχορήγηση €750.000 από ιδιώτη δωρητή είχε ανακοινωθεί, αλλά μέχρι σήμερα κανένα τουρνικέ δεν έχει τοποθετηθεί, ούτε έχουν δοθεί στοιχεία για τη διαχείριση των κονδυλίων. Ο νόμος όριζε επίσης την εγκατάσταση Κέντρων Ελέγχου και Λήψης Εικόνων σε όλα τα ΑΕΙ, με καταγραφή εικόνας και ήχου. Ωστόσο, αποκαλύφθηκε ότι μόνο το 50% των ιδρυμάτων έχει υποβάλει σχέδια ασφαλείας - κι αυτά παραμένουν «στα χαρτιά» λόγω έλλειψης χρηματοδότησης και πολιτικής βούλησης.
Τι συνέβη, γιατί… αυτοακυρώθηκε το «επιτελικό κράτος»; Απλώς, οι προσπάθειες εφαρμογής του μέτρου «σκόνταψε» σε συντονισμένες αντιδράσεις ακαδημαϊκών, φοιτητικών και συντεχνιακών κύκλων, που βγήκαν στο μεϊντάνι «καταγγέλλοντας» αυταρχισμό και κατάλυση του ασύλου. Το κράτος, φοβούμενο προφανώς το διαδικτυακό μπούλινγκ, προτίμησε τα ημίμετρα, αγνοώντας την ουσία προς χάριν των εντυπώσεων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του… συντονιστικού χάους που επικρατεί, η εμφανής έλλειψη αποτελεσματικής συνεργασίας των υπουργείων Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη, οι διαπλεκόμενες αρμοδιότητες, οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, οι αέναες παλινδρομήσεις μεταξύ μέτρων αντιμετώπισης του φαινομένου κι οπισθοδρομήσεων. Έπρεπε να φθάσει η κατάσταση στο απροχώρητο, με το τελευταίο προκλητικό επεισόδιο. Για να εξαγγείλει ο κ. Μητσοτάκης ότι… «εξετάζεται ακόμη και η διαγραφή εμπλεκόμενων φοιτητών σε πράξεις βίας, από τα πανεπιστήμιά τους! Δηλαδή, τόσα χρόνια χάους, οι τραμπούκοι φοιτητές εξακολουθούν να… παρακολουθούν μαθήματα (λέμε τώρα!) στα ιδρύματα που μετατρέπουν σε πεδία συγκρούσεων; Είμαστε με τα καλά μας;

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr