Ο Γιώργος Καράμπελλας μάς υποδέχεται στο νέο του σπίτι στο Πήλιο -Οι προτάσεις του για φαγητό, εκδρομές και καφέ

Ο γνωστός παρουσιαστής και concept maker Γιώργος Καραμπελλας μάς ανοίγει την πόρτα του νέου του σπιτιού στον στο χωριό Άγιος Γεωργιος Νηλείας και μας ξεναγεί σε όλο το Πήλιο απ' άκρη σ' άκρη. 

Ο Γιώργος Θησέας Καράμπελλας, ο γνωστός concept maker και παρουσιαστής, που μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στην Αθήνα, το Λονδίνο, την Πελοπόννησο και τον κόσμο, ταξιδεύοντας συνεχώς, φέτος έριξε άγκυρα στο μαγευτικό Πήλιο. Εκεί, στο χωριό Άγιος Γεώργιος Νηλείας, εντόπισε ένα παλιό νεοκλασικό του 1861, το οποίο ερωτεύθηκε με την πρώτη

ματιά. Αν και ήταν ένα ερειπωμένο κτίσμα, ο ίδιος όπως μας εξήγησε, δεν δίστασε να το αποκτήσει για να του προσφέρει μια νέα ζωή. 

«Όταν πριν μερικά χρόνια, το 2023, πατούσα πόδι σε αυτό το μαγευτικό χωριό του Πηλίου, από ένα γύρισμα της τύχης για να είμαι ειλικρινής -μέχρι τότε για κάποιον περίεργο λόγο δεν το είχα βάλει στο χάρτη των προορισμών μου- γιατί το ταξίδι μου στη Σικελία είχε ακυρωθεί λόγω έκρηξης του ηφαίστειου της Αίτνας, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι σε δύο μόλις ώρες θα αποφάσιζα να αποκτήσω το παλιό αυτό σπίτι, το οποίο είχε χτίσει μια οικογένεια Ελλήνων της Αλεξάνδρειας που λεγόταν Τζώρτζη στο επίθετο!», λέει ο ίδιος.

Μετά από μια ολική ανακαίνιση σε χρόνο ρεκόρ, την οποία οργάνωσε μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας ο ίδιος ο Γιώργος Καράμπελλας, η αίγλη του παλιού, εγκαταλειμμένου αρχοντικού αποκαταστάθηκε και απέκτησε μια νέα διακοσμητική ταυτότητα που συνδυάζει την παράδοση ενός ορεινού καταφυγίου με την αισιοδοξία, το κέφι, το χιούμορ και τη ζωντάνια του μοντέρνου design. 

«Δε θα πω ψέματα. Το είχα δει από την πρώτη στιγμή αυτό το κουκλίστικο cottage, κι έτσι όπως ακούγεται η καμπάνα κάθε ώρα και μισή μέσα στην ομίχλη του βουνού θαρρείς είσαι σε βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι! Κι εγώ μαθημένος από το Λονδίνο όλα αυτά τα χρόνια, το ένιωσα σπιτικό -ζεστασιά- κι ας ήταν μπροστά μου απλώς ένα γκρέμι, ένα απαξιωμένο κτίριο. Έπρεπε να δράσω. Φρόντισα την εμφανή σκεπή με την υπέροχη ξυλεία από το Άγιο Όρος. Βρήκα τρόπο και πρόσθεσα έξυπνα τα χρώματα-υπογραφή μου: κόκκινο, πράσινο, κίτρινο. Ενέθεσα αγαπημένα iconic κομμάτια design των Charles & Ray Eames, της Vitra, της Alessi, της Κartell, φωτιστικά της Artemide, απο τον Castiglioni και τον Noguchi της Flos. Έβαψα απλά παλιά έπιπλα που δε θα γυρνούσες διαφορετικά να τα κοιτάξεις, χαρίζοντάς τους δεύτερη ζωή, έβαλα τέχνη και βιβλία και περιοδικά, εννοείται χρησιμοποίησα τα λατρεμένα μου αφρικανικά υφάσματα με τα περίτεχνα και έντονα patterns πoυ βάζουν τον τελικό τόνο. Ουσιαστικά με μια κουβέντα, έβαλα τη ζωή μου», εξηγεί. 

Τι αναζητά όμως εδώ ένας πολυταξιδεμένος και πολυάσχολος άνθρωπος που εδώ και τριάντα χρόνια ασχολείται σε καθημερνή βάση με τα media, τη διαφήμιση, το design και το hospitality;

Τι είναι αυτό που μπορεί να του προσφέρει ένα μικρό ορεινό χωριό; Αφενός είναι η πολύτιμη σιωπή. Η βραδύτητα. Η ομορφιά και η πληρότητα που μπορεί να σου προσφέρει η αναζήτηση του χαμένου χρόνου.

Αφετέρου, ο Γιώργος Καράμπελλας φέτος, εκτός από τις γνωστά επαγγελματικά του πρότζεκτ (τον εκλεκτικό χώρο Fondazione Aficionados στην Kηφισιά και τις πολιτιστικές δράσεις που οργανώνει εκεί, όπως τα «Les salons litteraires», μια μοντέρνα με σύγχρονη ματιά αναβίωση των λογοτεχνικών σαλονιών, τη ραδιοφωνική εκπομπή του Τhe Τravel Μanifesto στον Βest 92,6, αλλά και τα concepts επικοινωνίας και διαφήμισης που ετοιμάζει για τους πελάτες του), ασχολείται με την παραγωγή ενός premium ελαιόλαδου αλλά και μιας δικής του ετικέτας κρασιού: Τον Οκτώβριο του 2025 θα παρουσιάσει το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο που παράγει στα Δίδυμα Αργολίδας με το brand name Τhe Οil Μanifesto και αμέσως μετά το κόκκινο Αγιωργίτικο κρασί από τους αμπελώνες του στη Νεμέα με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης, με ετικέτα The Wine Μanifesto. 

H ενασχόληση με τη γη και τα αγαθά της: το λάδι και το κρασί, αλλά και ο χρόνος που περνά στη φύση, στην Πελοπόννησο και στο Πήλιο, είναι για εκείνον μια μορφή ψυχοθεραπείας, ένας τρόπος να αφεθεί στη ροή των πραγμάτων, να βρει την αρμονία, επιστρέφοντας στην ουσία των πραγμάτων.

Άλλωστε όπως λέει ο ίδιος ο Γιώργος Καράμπελλας αυτό είναι η αληθινή πολυτέλεια.

«Για εμένα είναι ο χρόνος, η ανθρώπινη επαφή, το coolness. H στροφή σε πιο ανθρώπινα μέτρα. Η ηρεμία. Το ζεν. Αφέσου. Ζήσε. Ανάπνευσε. Αφουγκράσου. Κατανάλωσε. Βίωσε. Και θα “ανήκεις”. Σε μια εποχή ρευστότητας, αλλαγής και μιας κάποιας πνευματικότητας που επιστρέφει σε όλους μας, είναι η ώρα για δράση, επανεκκίνηση, επαναπροσδιορισμό, αναγέννηση. Χωρίς απολογητική διάθεση. Χωρίς περιττές φιοριτούρες. Χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Απλά και ουσιαστικά. Μέσα από την απλότητα ξαναπαίρνουμε τα ηνία της ζωής μας. Της δίνουμε το δικό μας νόημα με το δικό μας τρόπο. Κι επιτέλους χαιρόμαστε αυτή τη ζωή όπως τη θέλουμε εμείς. Έτσι, σε αυτό το πλαίσιο, τα περασμένα Χριστούγεννα, η απόφαση πάρθηκε. Πανηγυρικά. Αβίαστα. Ήξερα τι θα κάνω με το που αντίκρισα το σπίτι αυτό. Η ομάδα μου επανενώθηκε, εργάστηκε με αφοσίωση και τεράστια χαρά. Και με ατομικό ρεκόρ ανακαίνισης τρεις εβδομάδες».

Το αποτέλεσμα είναι δύο σουίτες 45 τετραγωνικών μέτρων η καθεμία «στο μάλλον πιο όμορφο και ατμοσφαιρικό χωριό, στο Βουνό των Κενταύρων, ιδανικό ορμητήριο για εκδρομές σε βουνό και θάλασσα, σε χιόνια και περπατήματα, σε πλατείες και πλινθόκτιστα καλντερίμια», όπως εξηγεί χαρακτηριστικά ο ίδιος στο iefimerida. 

Ο Γιώργος Καράμπελλας μάς ξεναγεί στο Πήλιο

Πού να πάμε για φαγητό, τι να δούμε, ποια χωριά να επισκεφθούμε, σε ποιες παραλίες να κολυμπήσουμε, τι να δοκιμάσουμε και τι να πάρουμε μαζί μας φεύγοντας από το Πήλιο; Τι μας προτείνει ο ίδιος με το δικό του αφηγηματικό στυλ: 

Στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας αξίζει να επισκεφθείς τρεις υπέροχες ταβέρνες: 

Ο Στεφανής, περιώνυμος, καταφθάνουν από την Αθήνα για χάρη του. Το κότσι του ονείρου, οι βραστές σαλάτες κατευθείαν από το μποστάνι. Μασκότ ο Σνούπι και η Κανέλα. Σαββατοκύριακα σας υποδέχεται με χαμόγελο ο Σάκης με το πιο γάργαρο γέλιο!Ο Νίκος στο Κουτούκι της κυρά Χρυσούλας, στην είσοδο του χωριού. Κεφτεδάκια όπως παλιά και τόση ευγένεια και καλή ενέργεια! Ένα μπαλκόνι με συγκλονιστική θέα.Το Αγιωργίτικο, στα 20 μέτρα. Τα πρωινά σας λυμένη υπόθεση. Οι ωραιότερες ομελέτες, πεντανόστιμα γλυκά, εξαιρετικά προσεγμένα πιάτα δια χειρός Εύας. Οι φίλοι μου Θοδωρής και Λευτέρης θα σας προσέξουν. 

Απέναντι ακριβώς η εκκλησία, λίγο πιο πάνω το σπίτι του γλύπτη Νικόλα. Το αθηναϊκό του ατελιέ το περνούσα επί δώδεκα χρόνια περπατώντας προς το σχολείο μου. Και έλεγα μέσα μου κάποια στιγμή θα γίνω καλλιτέχνης κι εγώ!

Όλο ευθεία μπροστά από το The Pelion Manifesto, ανεβαίνοντας στο πέτρινο σοκάκι, βάλτε φωνή, αν είμαι σπίτι θα χαρώ να πούμε γεια! Περπατώντας από εδώ θα φτάσετε στον Άγιο Αθανάσιο και στο πιο γλυκό γεφυράκι με κελαρυστά νερά και οργιώδη βλάστηση. Η επιτομή του Πηλίου. Από τις πιο αγαπημένες μου γωνιές. 

Περνώντας από τις Πινακάτες με τις μαγευτικές σκεπές σαν σκηνικό, φτάνετε στη Βυζίτσα. Στάση στο Συνεταιρισμό Γυναικών. Θα το βρείτε εύκολα, από τις μυρωδιές μηλόπιτας. Στοκάρετε τα πάντα. 

Στην πλατεία, στον Αποστόλη, για καταπληκτικά ψητά. Ειδικά το φιλέτο κοτόπουλου τόσο τραγανό και ζουμερό συνάμα. Η οικογένειά του χρόνια στο κουρμπέτι παράγει και φιρίκια. 

Λίαν τουριστικό, πλην όμως αγαπημένο, το τρένο που φεύγει από τα Άνω Λεχώνια και καταλήγει στις Μηλιές, σε μια διαδρομή με θέα θάλασσα ανάμεσα σε λιόδεντρα, μετά πλατάνια και πυκνό δάσος. Ακολουθώντας τις ράγες περπάτημα μέχρι τη Γέφυρα Ντε Κίρικο, που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του επιβλέποντος μηχανικού, πατέρα του διάσημου Ιταλού ζωγράφου. 

Στον Άγιο Λαυρέντιο ήρθαμε και δέσαμε. Το όμορφο καφέ. Η χαμογελαστή Κατερίνα γεννημένη για να κάνει τον επισκέπτη να νιώσει χαλαρά. Συν μαρμελάδες από τα χέρια της με ξεχωριστές γεύσεις τύπου τζίντζερ.

Στο Λευκόκαστρο, στον Στέφανο, ο χρόνος σταμάτησε στη δεκαετία του ’50. Ευτυχώς. Η Ελλάδα που μου αρέσει. Άδεια παραλία ακόμα και το καλοκαίρι. Τρώτε ψαράκι, το κύμα σας χαϊδεύει τα πόδια. Ανεπιτήδευτη απλότητα.

Η είσοδος του Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών στις Μηλιές είναι ένα ποίημα. Στο Σαλκίμι δοκιμάστε το ντόπιο μπουμπάρι (μια ψιλοκομμένη συκωταριά με κρεμμυδάκια, ρύζι και μπαχάρια που μπαίνουν σε φυσικό έντερο και ψήνονται στο φούρνο). 

Μια ημέρα στο Τρίκερι: Διατρέχουμε όλη τη χερσόνησο του Πηλίου μέχρι την άκρη της. Θα δανεισθώ ένα χαρακτηρισμό της δεκαετίας του 1970 που ένα γερμανικό τουριστικό γραφείο είχε καθιερώσει για τη χερσόνησο: μισό νησί.

Αργαλαστή. Στην πλατεία του ονομαστού αυτού κεφαλοχωρίου πολλά όμορφα καφενεδάκια για ένα τσιπουράκι, καθώς και το περίφημο μαρμάρινο νεοκλασικό καμπαναριό της εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων ύψους 45 μέτρων, με δύο ρωσικές καμπάνες κι ένα ελβετικό ρολόι. Κρυστάλλινο το νερό των λιθόκτιστων κρηνών αριστερά της πλατείας. Το παλιό μοναστήρι της Πάου που βρίσκεται μόλις δύο χιλιόμετρα από την Αργαλαστή με τις εξαιρετικές μεταβυζαντινές τοιχογραφίες και θέα που κόβει την ανάσα. Τη διαχείριση του μοναστηριού την έχει σήμερα το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και κάθε καλοκαίρι διοργανώνει δημοφιλείς πολιτιστικές εκδηλώσεις, παραστάσεις και συνέδρια με πολύ μεγάλη επιτυχία. 

Το γραφικό παραθαλάσσιο χωριό Χόρτο. Το μουσικοθεατρικό θερινό φεστιβάλ του είναι διάσημο με συμμετοχές από όλον τον κόσμο. 

Μηλίνα. Υπέροχο ψαροχώρι σε ένα τοπίο μαγικό με φιορδ, το γραφικό νησάκι Αλατάς και με ένα από τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα του Πηλίου.

Στην πολύ περιποιημένη παραλία του χωριού Σουλάτσο με ταβερνάκια, τσιπουράδικα και καφενεδάκια. Πολύ όμορφα αρχοντικά που ευτυχώς σιγά σιγά ξανανιώνουν, ιδίως μετά τη θεομηνία του 2023. 

Τρίκερι και το επίνειο λιμανάκι του της Αγίας κυριακής. Μια σειρά ατελείωτων φιορδ. Το μικρό νησάκι της Ψαθούρας με το μικρό βυζαντινό μοναστήρι του που στέκει εκεί από την εποχή του αυτοκράτορα Αλέξιου Ά Κομνηνού. Φωτογραφίες στο μικρό κολπίσκο της Τζάστενης με τα γραφικά κτίρια του παλιού ελαιοτριβείου, ένα απ΄ τα πιο πολυφωτογραφημένα «σκηνικά» του Πηλίου.

Στην πλατεία του χωριού Τρίκερι φανταστικά γλυκά του κουταλιού, περιήγηση στα αιγαιοπελαγίτικα σοκάκια και επίσκεψη στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος. Trivia. Εκεί φυλάσσεται και ο επονομαζόμενος θρόνος του Ναπολέοντα ο οποίος κατασκευάστηκε στην Ισπανία και προοριζόταν για τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη κατά την επίσκεψή του στη Βαρκελώνη που τελικά ματαιώθηκε. Έτσι αγοράστηκε από Τρικεριώτες εμποροπλοιάρχους που είχαν καταπλεύσει στη Βαρκελώνη με τα σιτοκάραβά τους ανάμεσα στα 1814-1818 και δωρίσθηκε στην τοπική εκκλησία. 

Το λιμανάκι της Αγίας Κυριακής. Οι Βολιώτες το θεωρούν προορισμό για αστακομακαρονάδα, καραβιδομακαρονάδα και ολόφρεσκο ψάρι. 

Λαύκος. Στην πλατεία του χωριού ένα παλιό καφενεδάκι με πολύ μεγάλη ιστορία. Οι ντόπιοι είναι πολύ περήφανοι και ισχυρίζονται πως είναι το παλαιότερο καφενείο, όχι μόνο της Έλλάδας αλλά και ολόκληρων των Βαλκανίων. Ο ιδιοκτήτης του Μανώλης Φορλίδας, έβδομη γενιά, διηγείται με περηφάνια ότι οι πρόγονοί του πρωτοάνοιξαν την επιχείρηση το 1785 και από τότε δεν έχει κλείσει ποτέ, εκτός της περιόδου του κορωνοϊού. Υπήρξε και χασάπικο και κουρείο και ταβέρνα.

Ζυμωτό ψωμί και άλλα σχετικά από το φούρνο του χωριού και το μουσείο ραδιοφώνου με μια σπάνια συλλογή παλιών ραδιοφώνων.

Κατηγιώργης. Ένα μικρό παραθαλάσσιο ψαροχώρι με δυο τρεις ψαροταβέρνες πάνω στην άμμο και το κύμα. Στον Κατηγιώργη φθάνετε πηγαίνοντας για το Προμύρι, ένα χωριό σχεδόν άγνωστο στους τουρίστες που δεν υστερεί σε τίποτα από τα πιο γνωστά και πιο γρήγορα προσβάσιμα. Η διαδρομή είναι μέσα σε εκτεταμένους πευκώνες που δίνουν ιδιαίτερο χρώμα ενώ κοντά υπάρχουν και πολλές άλλες πολύ ήσυχες και απομονωμένες παραλίες όπως το Καστρί, το Βρωμονέρι, η Λύρη και ο Μουρτιάς. Από εκεί αναχωρούν θαλάσσια ταξί για τις περίφημες παραλίες Κουκουναριές και Μπανάνα της Σκιάθου σε μόλις 15 λεπτά, αν βαρεθήκατε την ησυχία και θέλετε πολιτισμό.

Οι ψαροταβέρνες Φλοίσβος και Αρετή είναι φημισμένες για το φρέσκο ψάρι που ψαρεύεται από ντόπιους ψαράδες, μιας και το μέρος φαίνεται να διαθέτει άφθονα ψάρια. Η κακαβιά που σερβίρεται σε καθημερινή βάση είναι απλά θεϊκή! Το τοπίο υπέροχο με θέα Σκιάθο που είναι τόσο κοντά που νομίζεις ότι μπορείς να κολυμπήσεις μέχρι τις ακτές της. 

Γνωστός προορισμός η Τσαγκαράδα. Το καταπράσινο χωριό με την απαράμιλλη αρχιτεκτονική και τις τέσσερις συνοικίες: τον Άγιο Ταξιάρχη, την Αγία Παρασκευή, τον Άγιο Στέφανο και την Αγία Κυριακή.

Η καλύτερη πλατεία για μένα είναι της Αγίας Παρασκευής με τον πανάρχαιο πλάτανο που με ασφάλεια εκτιμάται ότι είναι χιλίων και πλέον ετών και όλοι πάνε να απολαύσουν την σκιά του και να πιουν το καφεδάκι τους ή να διαβάσουν το βιβλίο τους και την εφημερίδα τους. Από εκεί ξεκινά μια διαδρομή πεζή από ένα ωραίο καλντερίμι προς την παλιά εμπορική σχολή και τα άλλα σπουδαία νεοκλασικά σχολικά κτίρια. Στην Τσαγκαράδα πρέπει να αναζητήσετε και να επισκεφθείτε οπωσδήποτε τα εμβληματικά στέκια. Το παλιότερο μπαρ του Πηλίου η Σκάλα και το σοφιστικέ εστιατόριο Δειπνοσοφιστής. 

Περίφημος ο Μυλοπόταμος για μπάνιο, αλλά συνήθως ο κόσμος που μαζεύεται είναι περισσότερος από τη δυναμική του και είναι καλό κανείς να πάει μια καθημερινή και μάλλον όχι Αύγουστο.

Μούρεσι. Το χωριό που υμνεί ο Διονύσης Σαββόπουλος σε κάποιο τραγούδι του, μιας και ο ίδιος το έχει επιλέξει για το εξοχικό του. Για φαγητό και καφέ η ωραία αμμουδιά στην παραλία Παπά Νερό προσφέρει δροσερή σκιά και καταφύγιο τις ημέρες του καύσωνα. Η θερμοκρασία στο ανατολικό Πήλιο είναι πάντα πιο χαμηλή χάρη στην πυκνή βλάστηση και του νερού που ρέει άφθονο και τους καλοκαιρινούς μήνες. 

Λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω από τις παραλίες βρίσκεται ο Κισσός. Πνιγμένος στα δέντρα με πολύ ωραία αρχοντικά κι ακόμα μία υπέροχη και σκιερή πλατεία. Η εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, μια τρίκλινη βασιλική με το υπέροχο χρυσοποίκιλτο ξυλόγλυπτο τέμπλο, χτισμένη το 1650 μ.χ.

Καφέ στο Σχολαρχείο. Σερβίρεται σε μαντεμένιο μπρίκι. Τρώω στου Σοφοκλή, ακριβώς στα αριστερά της πλατείας. Ένα υπέροχο, φιλόξενο, ενημερωμένο και πολύ καθαρό εστιατόριο, με υπέροχη οικοδέσποινα, την κοσμοπολίτισσα Ελένη.

Στην πλατεία της Πορταριάς ένα γεύμα στην ταβέρνα Κρίτσα με ποικιλία πηλιορείτικων σπεσιαλιτέ και σταθερή ποιότητα. 

Η Μακρινίτσα σύμφωνα με το θρύλο είναι από τα πρώτα χωριά του Πηλίου και χτίστηκε το 1204. Η Δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά. Εδώ ανεβοκατέβαινε η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Δείτε οπωσδήποτε την τοιχογραφία του μεγάλου λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου που την φιλοτέχνησε για ένα πιάτο φαΐ γύρω στο 1910. Στον χώρο λειτουργεί και το ομώνυμο καφενείο ουζερί. 

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ Η γκαλερίστα Ρεβέκκα Καμχή μάς ξεναγεί στο δικό της Μεταξουργείο: 22+1 ιδέες για φαγητό, Τέχνη, καφέ, χορόΘωμάς Μάτσας: Ο σεφ της χρονιάς μάς ξεναγεί στο Άγιο Όρος και μας παρουσιάζει τα νέα πιάτα τουΠαραμυθένια Ρώμη: H δημοφιλής street artist Μελίνα Κοάν μάς ξεναγεί σε μπουτίκ, γειτονιές, τρατορίες, deli

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr