Ο Μπιλ Γκέιτς δημοσιεύει μια λίστα με βιβλία που τον ενέπνευσαν: Δείτε ποια είναι αυτά

Ο Μπιλ Γκέιτς, ο ιδρυτής της Microsoft, δημοσίευσε τη εξαμηνιαία λίστα του με προτάσεις βιβλίων στο blog του, Gates Notes.

Αυτή τη φορά, το θέμα των προτάσεων ήταν βιβλία που αφηγούνται αληθινές ιστορίες, αφηγήσεις ζωής. Σύμφωνα με τον δισεκατομμυριούχο, αυτά τα έργα τον ενέπνευσαν να γράψει τη δική του ιστορία στο βιβλίο «Source Code: How It All Began».

«Στις πρώτες μέρες της Microsoft,

διάβασα πάρα πολλά για τις εταιρείες τεχνολογίας, και καθώς ξεκινούσα το Ίδρυμα Gates, ερεύνησα την ιστορία της αμερικανικής φιλανθρωπίας. Η συγγραφή των απομνημονευμάτων μου Source Code, που κυκλοφόρησαν νωρίτερα φέτος, δεν ήταν διαφορετική: σκέφτηκα τι θα μπορούσα να αντλήσω από τα καλύτερα απομνημονεύματα που έχω διαβάσει. Γι' αυτό για τα φετινά καλοκαιρινά βιβλία, θέλω να μοιραστώ μερικά από αυτά. Με εξαίρεση το "Chasing Hope" του Nicholas Kristof, τα διάβασα όλα πριν τελειώσω το Source Code—στην πραγματικότητα διάβασα το "Personal History" της Katharine Graham χρόνια πριν αποφασίσω καν να αρχίσω να γράφω», εξήγησε ο Μπιλ Γκέιτς και τόνισε ότι ούτως η άλλως θα μοιραζόταν το πρώτο βιβλίο επειδή «είναι τόσο καλό».

Συνεχίζοντας σημείωσε ότι οι αναγνώστες δεν θα βρουν άμεση συσχέτιση μεταξύ κάποιου από αυτά τα βιβλία και του Source Code. «Αλλά νομίζω ότι έχει αποχρώσεις της ευαλωτότητας του Bono σχετικά με τις δικές του δυσκολίες, της μεταβαλλόμενης οπτικής της Tara Westover για τους γονείς της και της αίσθησης του Trevor Noah, όταν ήταν παιδί, ότι δεν ταίριαζε πραγματικά πουθενά», έγραψε ο δισεκατομμυριούχος σύμφωνα με τον οποίο «τα απομνημονεύματα είναι μια καλή υπενθύμιση ότι οι άνθρωποι έχουν αμέτρητες ενδιαφέρουσες ιστορίες να πουν για τη ζωή τους».

Τα βιβλία που πρότεινει ο Μπιλ Γκειτς και γιατί

Συνεχίζοντας ο Μπιλ Γκέιτς παραθέτει τα βιβλία που προτείνει και εξηγεί τους λόγους.

Για το Personal History, της Katharine Graham, γράφει: Γνώρισα τη Kay Graham, τη θρυλική εκδότρια της Washington Post, στις 5 Ιουλίου 1991—την ίδια μέρα που γνώρισα τον Warren Buffett—και γίναμε καλοί φίλοι. Μου άρεσε να ακούω τη Kay να μιλάει για την αξιοσημείωτη ζωή της: να αναλαμβάνει την Post σε μια εποχή που λίγες γυναίκες βρίσκονταν σε τέτοιες ηγετικές θέσεις, να αντιστέκεται στον Πρόεδρο Nixon για να προστατεύσει το ρεπορτάζ της εφημερίδας για το Watergate και τα Pentagon Papers, να διαπραγματεύεται το τέλος μιας απεργίας τυπογράφων, και πολλά άλλα. Αυτά τα στοχαστικά απομνημονεύματα είναι μια καλή υπενθύμιση ότι οι μεγάλοι ηγέτες μπορεί να προέρχονται από απροσδόκητα μέρη.

Για το Chasing Hope, του Nicholas Kristof, γράφει: Το 1997, ο Nick Kristof έγραψε ένα άρθρο που άλλαξε την πορεία της ζωής μου. Αφορούσε τον τεράστιο αριθμό παιδιών σε φτωχές χώρες που πέθαιναν από διάρροια—και με βοήθησε να αποφασίσω σε τι ήθελα να εστιάσω τη φιλανθρωπική μου προσφορά. Παρακολουθώ τη δουλειά του Nick από τότε, και έχουμε μείνει σε επαφή. Έχει κάνει ρεπορτάζ από περισσότερες από 150 χώρες, καλύπτοντας τον πόλεμο, τη φτώχεια, την υγεία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σε αυτά τα υπέροχα απομνημονεύματα, ο Nick γράφει για το πώς παραμένει αισιόδοξος για τον κόσμο παρά όλα όσα έχει δει. Το βιβλίο του με έκανε να σκεφτώ: Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος με περισσότερους Nick Kristof.

Για το Educated, της Tara Westover, γράφει: Η Tara μεγάλωσε σε μια μορμονική οικογένεια επιβιωτιστών στην ύπαιθρο του Αϊντάχο, από γονείς που πίστευαν ότι έρχεται το τέλος του κόσμου και ότι η οικογένεια έπρεπε να αλληλεπιδρά με τον εξωτερικό κόσμο όσο το δυνατόν λιγότερο. Τελικά αποκόπηκε από τους γονείς της—μια διαδικασία που έμοιαζε σαν μια πολύ πιο ακραία εκδοχή αυτού που πέρασα ως παιδί, και που νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι περνούν: Κάποια στιγμή στην παιδική σου ηλικία, περνάς από το να νομίζεις ότι οι γονείς σου ξέρουν τα πάντα στο να τους βλέπεις ως ενήλικες με περιορισμούς. Η Tara αποτυπώνει όμορφα αυτή τη διαδικασία αυτογνωσίας σε αυτά τα αξέχαστα απομνημονεύματα.

Για το Born a Crime, του Trevor Noah γράφει: Το 2017, είχα πει ότι αυτά τα απομνημονεύματα δείχνουν πώς η προσέγγιση του πρώην παρουσιαστή του The Daily Show «έχει διαμορφωθεί μέσα από μια ολόκληρη ζωή κατά την οποία ποτέ δεν ένιωσε ότι ανήκει πραγματικά κάπου». Μεγάλωσα επίσης νιώθοντας ότι κατά καιρούς δεν ταίριαζα απόλυτα, αν και ο Trevor έχει πολύ ισχυρότερη αξίωση στη φράση από ό,τι εγώ. Ήταν ένα παιδί με καταγωγή από δύο φυλές στο apartheid της Νότιας Αφρικής, μια χώρα όπου οι διαφυλετικές σχέσεις ήταν απαγορευμένες. Ήταν, όπως λέει ο τίτλος, «γεννημένος έγκλημα». Σε αυτό το βιβλίο, όπως και στο κωμικό του έργο του, ο Trevor αξιοποιεί προς όφελός του την οπτική του ως “outsider”. Η αντίληψή του υπερβαίνει τα σύνορα.

Για το Surrender, του Bono, γράφει: Είμαι τυχερός που οι γονείς μου υποστήριζαν πάρα πολύ το ενδιαφέρον μου για τους υπολογιστές—αλλά οι γονείς του Bono είχαν πολύ διαφορετική άποψη για το πάθος του για το τραγούδι. Λέει ότι οι γονείς του βασικά τον αγνοούσαν, κάτι που τον έκανε να προσπαθεί ακόμη πιο σκληρά να τραβήξει την προσοχή τους. «Η έλλειψη ενδιαφέροντος του πατέρα μου … για τη φωνή του γιου του δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί, αλλά ίσως ήταν καθοριστική». Ο Bono δείχνει μεγάλη ευαλωτότητα σε αυτά τα εκπληκτικά ειλικρινή απομνημονεύματα, γράφοντας για την «ανάγκη του να τον χρειάζονται» και πώς έμαθε ότι δεν θα γεμίσει ποτέ τις συναισθηματικές του ανάγκες παίζοντας για τεράστια πλήθη. Ήταν ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς θα μπορούσα να είμαι ανοιχτός για τις δικές μου προκλήσεις στο Source Code.

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr