Μετά τις ευρωεκλογές το restart Μητσοτάκη

Κατανοητή και ερμηνεύσιμη η προσπάθεια της κυβέρνησης να απεικονίζει τις επερχόμενες εκλογές με χρώματα γενικών εκλογών (που απέχουν 3 χρόνια…) για να συσπειρώσει την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος που την εμπιστεύθηκε με σχεδόν 41% το 2023.

Αξίζει, όμως,να αναρωτηθεί κανείς αν αυτός ο σχεδιασμόςτην ευνοεί, τελικά, ή αν αντίθετα θαενισχύσει τα όποια επιχειρήματα εκείνωνπου ποντάρουν στο αποτέλεσμα τηςευρωκάλπης για να ισχυρισθούν ότι οΜητσοτάκης έχει χάσει την πολιτικήκυριαρχία του, άρα… «δικαιούνται» ναζητούν

Πάντα οιευρωεκλογές ήταν πολύ πιο «χαλαρές»από τις βουλευτικές, προσφερόμενες γιαέκφραση δυσαρέσκειας, παραπόνων,γκρίνιας και προειδοποίησης. Και τούτεςπου έρχονται, είναι πιθανόν να αποτελέσουνπρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο, λόγωτων σωρευμένων προβλημάτων, τηςεπικαιρότητας, της πολιτικής συγκυρίας.Αποτελεί, όμως, στοιχείο προβληματισμούτο γεγονός ότι τα πυρά των αντιπολιτευόμενωνκομμάτων (συλλήβδην…) δεν είναι τόσο οαπολογισμός του μέχρι σήμερα έργου τηςδεύτερης κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά…ο ίδιος ο Μητσοτάκης!

Ομόσταυλοστοιχείο προβληματισμού και σκέψης,αποτελεί επίσης το γεγονός ότι όχι μόνοο πρωθυπουργός χαίρει δημοτικότηταςκαι εμπιστοσύνης για την διακυβέρνησητης χώρας σε ποσοστό μεγαλύτερο απόαυτό που εμφανίζει η ΝΔ στις δημοσκοπήσεις,αλλά και ότι κρίνεται (διακομματικά,δε!) ως ο καταλληλότερος για αυτή τηναποστολή! Η γκρίνια γκρίνια, αλλά ότανκαλείται κανείς να κρίνει «αν όχι αυτός,ποιός;», το κλίμα αλλάζει. Να φωνάζουμεμεν, αλλά να έχουμε και την ησυχία μας,δε…

Η σημερινή κυβέρνηση, έχει μπροστά της τρία γεμάτα χρόνια για να υλοποιήσει το πρόγραμμά της, να το εμπλουτίσει ή διορθώσει, να κάνει όσα δεν έκανε από το 2019 (σε συνθήκες διαρκούς και πολυεπίπεδης κρίσης), ενδεχομένως να ανατάξει τις προτεραιότητές, να ανασυγκροτηθεί οργανωτικά (και τα «επιτελικά» σχήματα χρήζουν αναθεώρησης…), και να σηκώσει τα μανίκια της. Χρόνος υπάρχει πολύς μετά τις όποιες εντυπώσεις δημιουργηθούν από τα ευρωαποτελέσματα, που νομοτελειακά θα ξεθωριάσουν.

Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει έναν συγκεκριμένο βασικό αντίπαλο. Έχει όμως… πολλούς «σκόρπιους» και διαφορετικών στόχων και κινήτρων. Κι’ αυτό συνιστά κι πρόβλημα αλλά και πρόκληση. Σε γενικές γραμμές, στην πλειοψηφία τους, τα κόμματα και τα κομματίδια που συγκροτούν την συνολική αντιπολίτευση εμφανίζονται στις παρούσες συγκυρίες περισσότερο να συγκροτούν ένα κίνημα «αντί», αγανακτισμένων, ένα άθροισμα που αδυνατεί να γίνει σύνολο και το μόνο που τα συνδέει χαρακτηριστικά, είναι ο αντισυστημισμός τους, η γενική και αόριστη άρνηση, η πίστη στην… αδράνεια και τον κακώς εννοούμενο ακραίο και αντιπαραγωγικό συντηρητισμό. Το καθένα από μόνο του, δεν συνιστά κίνδυνο, αλλά αν προσθέσει κανείς την σημερινή δημοσκοπική τους δύναμη μπορεί τελικά στις ευρωεκλογές να αποδειχθούν επικίνδυνα.

Τούτη τηνώρα, κυριότερος αρνητής της κανονικότηταςκαι… παράφρων μεταβλητή των εξελίξεωνκαι των πολιτικών προοπτικών (τουλάχιστονμέχρι τις ευρωεκλογές) είναι ο ΣΥΡΙΖΑ…του Κασσελάκη! Ο εξ ουρανού εκπεσών νέος ηγέτης του κόμματος, είναι έναφαινόμενο (όπως και αν το αξιολογείκαθείς) της μεταπολιτικής μόδας πουαπλώνεται παγκοσμίως. Από «καλαμπούρι»και… αξιοθέατο, απέδειξε ότι με τιςαποκλειστικά επικοινωνιακού χαρακτήρακαι άνευ ουσιαστικού περιεχομένου«παρεμβάσεις» του, γοητεύει ένα (νεανικό,απολιτικό και γενικά αδιάφορο), πουαπομένει ν’ αποδειχθεί αν θα πάει ναψηφίσει στις ευρωεκλογές , αλλάκαταγράφεται δημοσκοπικά. Κανείς δενγνωρίζει (πιθανότατα ούτε καν ο ίδιοςή οι στενοί του συνεργάτες) ποιο είναιτο πολιτικό του σχέδιο για να αναλάβειτην διακυβέρνηση της χώρας που θεωρεί…εξασφαλισμένη, το πιθανότερο είναι ότιλίγοι θα τον επιλέξουν στις βουλευτικέςεκλογές όταν διεξαχθούν, αλλάπροευρωεκλογικά και δημοσκοπικά τιςεντυπώσεις και τις όποιες εξ αυτώνζημιές, τις προκαλεί. Τουλάχιστονπροσώρας…

Το ΠΑΣΟΚ (τουκ. Ανδρουλάκη…) δεν δείχνει να καταφέρνεινα πάρει κεφάλι για την δεύτερη θέση,παρά την απείρως σοβαρότερη στάση πουτηρεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κόμμα καιμε στελέχη ικανά, και με αρχές καιπρόγραμμα (παρά τις ενίοτε παλινωδίεςτου), αλλά πιθανότατα αντιμετωπίζειπρόβλημα συσπείρωσης υπό τον αρχηγότου.

Μόνος σταθεράανερχόμενος (και επικίνδυνος, γιατίαπευθύνεται σε συγκεκριμένο ακραίαδεξιό και εθνικιστικό κοινό, εξ ου καιπροσελκύει δημοσκόπηση την δημοσκόπηση«πελάτες» από τα άλλα ακραία δεξιάκόμματα) η «Ελληνική Λύση» του…αλληλογραφούντος με τον Ιησού κ.Βελόπουλου. Περίπτωση που χρήζειανησυχίας και προσοχής, γιατί είναιλαϊκιστής ακροδεξιός… νέας κοπής αλλάίδια νοοτροπίας και «πιστεύω», σαναυτούς που αναπτύσσονται ραγδαία καιστην υπόλοιπη Ευρώπη.

«Ήρεμηδύναμη», συνεπής και προβλέψιμη παράτις αντιφάσεις της, το ΚΚΕ, που το μόνοπου το ενδιαφέρει είναι να διατηρεί καινα αυξάνει «λογικά και με μέτρο» τηνπαρουσία του στο Κοινοβούλιο και τους…«αγώνες στους δρόμους», ξέροντας (καιποντάροντας…) πως ποτέ δεν θα κληθείνα κυβερνήσει και να εφαρμόσει τιςιδεοληψίες του στην πράξη. Ζει στον δικότου κόσμο.

Η «Νέα Αριστερά», πασχίζει παρά το βάρος των επιλογών στο παρελθόν και την κυβερνητική «προσφορά» των στελεχών της, και προσδοκά ο αριστεροεπιδέξιος ζογκλέρ αρχηγός του πρώην κόμματός τους να μην καταφέρει να πιάσει το ποσοστό που ελπίζει στις ευρωκάλπες και να τεθεί θέμα αμφισβήτησης της ηγεσίας του, να… αποδιαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και να δει τις δικές της δεξαμενές στελεχών και οπαδών να γεμίζουν…

Αυτή είναι η διάταξη του σκηνικού που πρέπει να απασχολήσει τον κ. Μητσοτάκη. Αλλά πρωτίστως, πρέπει να θεωρήσει τις ευρωεκλογές «ενδιάμεσο σταθμό» ενός μεγάλου ακόμη ταξιδιού. Και μόλις το τρένο ξαναξεκινήσει και ο σταθμός μείνει πίσω, οφείλει (και το ξέρει, παρά τις όποιες συντηρητικότερες εισηγήσεις που του γίνονται) να κάνει καλοσχεδιασμένο restart στο σύστημα και ν’ αποδείξει ότι παραμένει αυτός, που πάντα ήταν…