Επίμονη ζάλη: Όταν νιώθετε πως χάνετε την ισορροπία σας

H επίμονη ζάλη στάσης - αντίληψης (PPPD - Persistent Postural-Perceptional Dizziness) είναι βασανιστική για τον πάσχοντα, καθώς επηρεάζει αρνητικά την ποιότητα ζωής του.

Συνήθως,ενεργοποιείται από ένα επεισόδιο ιλίγγουή ζάλης ή κάποιο άλλο σοκαριστικό γεγονόςπου προκαλεί ψυχολογική δυσφορία. Μετάαπό αυτό το πρώτο επεισόδιο, το άτομοσυνεχίζει να έχει την αίσθηση κίνησης,ζάλης, ή αστάθειας που μπορεί να διαρκέσειγια ώρες ή ημέρες, κάθε φορά. Αυτά τασυμπτώματα είναι παρόντα σχεδόν όλητην ώρα,

αλλά μπορεί περιοδικά οιπάσχοντες να αισθάνονται καλύτερα ήχειρότερα.

«Συγκεκριμένεςστάσεις του σώματος, όπως το να κάθεταικάποιος ή να στέκεται όρθιος και ναπαρακολουθεί με το βλέμμα του πολύπλοκαμοτίβα ή σύνθετες κινήσεις, επιδεινώνουντα συμπτώματα. Ως αποτέλεσμα, τα άτομαμε PPPD, συχνά φοβούνται μήπως χάσουν τηνισορροπία τους ή πέσουν. Μπορεί νααποφεύγουν καταστάσεις που επιδεινώνουντα συμπτώματά τους, σε σημείο που μπορείαυτό να αρχίσει να δυσχεραίνει τη ζωήκαι την καθημερινότητά τους. Γενικάαποφεύγουν την κίνηση, γεγονός πουεπιδεινώνει τη ζάλη τους, εισερχόμενοιέτσι σε έναν φαύλο κύκλο», αναφέρει οκ. Γεώργιος Κωνσταντινίδης ΩΡΛ,Διευθυντής Δ΄ ΩτορινολαρυγγολογικήςΚλινικής, Κλινική Χειρουργικής Κεφαλήςκαι Τραχήλου MetropolitanGeneral.

Πώςπροκαλείται;

«Εάνο εγκέφαλος πιστεύει ότι μπορεί νακινδυνεύσουμε να πέσουμε, αντιδράαυτόματα για να μας προστατεύσει.Σκεφτείτε πώς αισθανόμαστε όταν περπατάμεστον πάγο ή στεκόμαστε σε μια σκάλα: τοσώμα μας σκληραίνει, κάνουμε πιο σύντομαβήματα και εστιάζουμε στο να μείνουμεόρθιοι. Ταυτόχρονα, το σύστημα ισορροπίαςχρησιμοποιεί λιγότερες πληροφορίεςαπό το αιθουσαίο σύστημα και περισσότερεςαπό το σύστημα της όρασης. Κανονικά,όταν τελειώσει ο κίνδυνος πτώσης, ότανπ.χ. σταματήσουμε να περπατούμε σεπαγωμένη επιφάνεια, το σύστημα ισορροπίαςεπιστρέφει στο φυσιολογικό. Αλλά σεανθρώπους που πάσχουν από PPPD, ο εγκέφαλοςπαραμένει σε κατάσταση «υψηλού κινδύνου»,ακόμα και αν δεν απειλείται η ισορροπίαμας. Αυτό προκαλεί έναν φαύλο κύκλο:

Ανησυχούμεγια την πτώση και δίνουμε μεγαλύτερηπροσοχή στη διατήρηση της ισορροπίαςμαςΟεγκέφαλος παραμένει σε εγρήγορση καιβασίζεται περισσότερο στα οπτικάερεθίσματαΠολύπλοκαοπτικά μοτίβα και κίνηση, υποδηλώνουνότι μπορεί να κινδυνεύουμε να πέσουμε

Αυτήη περιγραφή μπορεί να δημιουργεί τηλανθασμένη εντύπωση πως η PPPD είναι “απλάστο μυαλό μας”, αλλά τα συμπτώματα είναιπραγματικά. Η PPPD έχει κάποια κοινά σημείαμε τις αγχώδεις διαταραχές, αλλά δενείναι ψυχιατρική διαταραχή. Ορισμένεςμελέτες έχουν διαπιστώσει διαφορές στηδραστηριότητα του εγκεφάλου σε άτομαμε PPPD, σε σύγκριση με άτομα που δεν έχουνPPPD. Αυτές οι διαφορές μπορεί να δυσκολέψουντον εγκέφαλο να ενσωματώσει διαφορετικέςπηγές πληροφοριών και να αξιολογήσεισωστά τις απειλές», επισημαίνει οειδικός.

Διάγνωση

«Δενυπάρχει καμία δοκιμασία που να είναιειδική για την PPPD. Παρόλα αυτά, η PPPD δενείναι διάγνωση αποκλεισμού, μια διάγνωσηδηλαδή που γίνεται όταν δεν μπορεί ναβρεθεί άλλη αιτία που να δικαιολογείτα συμπτώματα. Αντίθετα, η διάγνωσηβασίζεται σε κλινικά κριτήρια.

ΗPPPD μπορεί να επικαλύπτεται και νασυνυπάρχει με άλλες αιθουσαίες διαταραχές,όπως η νόσος Ménière, η παρουσία των οποίωνθα πρέπει επίσης να διερευνηθείδιαγνωστικά», προσθέτει.

Θεραπεία

«Μόλιςτεθεί η διάγνωση, το πρώτο βήμα στηθεραπεία είναι να βοηθηθεί ο πάσχων νακατανοήσει τι προκαλεί την PPPD και πώςο εγκέφαλος λανθασμένα ερμηνεύειφυσιολογικά ερεθίσματα ισορροπίας ωςαπειλή. Η γνώση του τι συμβαίνει θαβοηθήσει τους ασθενείς να νιώσουνκαλύτερα και θα τους κινητοποιήσει γιατην πιο ενεργή συμμετοχή τους στηνθεραπεία τους.

Ηθεραπεία για την PPPD περιλαμβάνει συνήθωςτην “επανεκπαίδευση” του εγκεφάλου,μέσω ενός συνδυασμού αιθουσαίαςαποκατάστασης, στρατηγικών αντιμετώπισηςτου άγχους, φαρμακευτικής αγωγής καιγνωστικής-συμπεριφορικής θεραπείας(CBT). Ιδανικά, απαιτείται μία διεπιστημονικήομάδα ειδικών που συνεργάζονται για τηθεραπεία του ασθενή. Τόσο η αιθουσαίααποκατάσταση όσο και η CBT απαιτούνεξάσκηση και προσπάθεια από τον ίδιοτον πάσχοντα. Οι θεραπευτές διδάσκουντις δεξιότητες που απαιτούνται, αλλάοι ασθενείς είναι αυτοί που πρέπει νατις εφαρμόσουν» καταλήγει ο κ.Κωνσταντινίδης.

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr