Επιστήμονας δημιουργεί «Νέα Δύναμη» που «νικάει» τη βαρύτητα

Ένα νέο σύστημα προώθησης που ισχυρίζεται πως μπορεί να παράγει ώθηση χωρίς την ανάγκη εκτόξευσης μάζας φέρνει στο προσκήνιο έντονες συζητήσεις στους επιστημονικούς κύκλους. Το σύστημα, που παρουσιάστηκε σε ζωντανή επίδειξη, φαίνεται να παρακάμπτει την αρχή της διατήρησης της ορμής, έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της κλασικής φυσικής.

Ο Charles Buhler, μηχανικός με πολυετή θητεία στη NASA και συνιδρυτής της εταιρείας Exodus Propulsion Technologies, ηγείται της ομάδας που βρίσκεται πίσω από την εφεύρεση. Σύμφωνα με τον ίδιο, η συσκευή

αξιοποιεί μια νέα μορφή ηλεκτροστατικής αλληλεπίδρασης, την οποία αποκαλεί «Νέα Δύναμη», για να παράγει σταθερή ώθηση σε αντικείμενα, χωρίς εκπομπή προωθητικού μέσου.

Η τεχνική πρόταση του Charles Buhler

Σύμφωνα με τον Buhler, το προτεινόμενο σύστημα αξιοποιεί μια μη συμμετρική κατανομή ηλεκτροστατικών πεδίων ώστε να δημιουργηθεί καθαρή ώθηση σε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Το έργο δεν έχει επίσημη χρηματοδότηση ή ούτε αναγνωρίζεται από τη NASA, ωστόσο η διεπιστημονική ομάδα που το υποστηρίζει περιλαμβάνει επιστήμονες που έχουν εμπειρία στη NASA, στη Blue Origin καθώς και στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ.

Οι πρώτες επιτυχείς δοκιμές φέρονται να πραγματοποιήθηκαν μεταξύ του 2022 και του 2023, οι οποίες περιλάμβαναν πρωτότυπα συστήματα βάρους μόλις 30–40 γραμμαρίων. Παρά το μικρό μέγεθος, οι μετρήσεις καταγράφουν παραγωγή ώθησης ικανής να αντισταθμίσει μερικώς τη βαρύτητα της Γης, γεγονός που, εφόσον επιβεβαιωθεί, θα αποτελεί σημαντική εξέλιξη για τη θεωρία και την πρακτική της διαστημικής μηχανικής.

Επόμενα βήματα: Η ανάγκη για επιστημονική επαλήθευση

Η τεχνολογία παρουσιάστηκε πρόσφατα στο συνέδριο Alternative Propulsion Energy Conference (APEC), πλατφόρμα παρουσίασης καινοτομιών στο πεδίο της μη συμβατικής προώθησης. Αν και οι αρχικές επιδείξεις προκάλεσαν το ενδιαφέρον, η επιστημονική τεκμηρίωση παραμένει σε πρώιμο στάδιο. Δεν έχουν δημοσιευθεί ακόμη αποτελέσματα σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά, ενώ δεν έχουν υπάρξει ανεξάρτητες αναπαραγωγές των πειραμάτων.

Ο ίδιος ο Buhler αναγνωρίζει τις προκλήσεις: «Η φύση έχει τους δικούς της νόμους. Εμείς οφείλουμε να τους ανακαλύψουμε και όχι να τους παρακάμπτουμε», δηλώνει. Ελπίζει επίσης πως η τεχνολογία του θα τύχει μελλοντικά δοκιμών σε μικροβαρές περιβάλλον, όπως αυτό του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού.

Ιστορικό και η επιστημονική βάση του σκεπτικισμού στην συσκευή

Σε κάθε περίπτωση, η ιδέα της προώθησης χωρίς αντίδραση καυσίμου δεν είναι καινούρια.

Η πιο γνωστή απόπειρα ήταν το EmDrive (Τεχνολογία πρόωσης διαστημικού σκάφους, το οποίο παράγει ώθηση ανακλώντας μικροκύματα μέσα στη συσκευή), που παρουσιάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 από τον Βρετανό μηχανικό Roger Shawyer. Αν και αρχικά είχε συγκεντρώσει το ενδιαφέρον των ερευνητών, μεταγενέστερες μελέτες έδειξαν ότι δεν παρήγαγε ουσιαστικά αποτελέσματα, καταρρίπτοντας τους αρχικούς ισχυρισμούς.

Η επιστημονική κοινότητα παραμένει καχύποπτη απέναντι σε παρόμοιες τεχνολογίες, τονίζοντας την ανάγκη για ανεξάρτητα πειράματα και δοκιμές καθώς και αυστηρή αξιολόγηση βάσει εμπειρικών δεδομένων. Όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, οι τεχνολογίες που φαίνεται να υπερβαίνουν θεμελιώδεις φυσικούς νόμους σπανίως επιβεβαιώνονται πειραματικά.

Ένα δυνητικό τεχνολογικό άλμα – ή μία ακόμη ανεπιβεβαίωτη υπόθεση;

Η υπόθεση του Buhler βρίσκεται επί του παρόντος σε μεταβατικό στάδιο. Αν οι ισχυρισμοί του επιβεβαιωθούν πειραματικά, το μοντέλο του θα μπορούσε να μεταβάλει δραστικά το πλαίσιο της διαστημικής τεχνολογίας, με επιπτώσεις όχι μόνο στον σχεδιασμό διαστημοπλοίων αλλά και στην περιβαλλοντική βιωσιμότητα των αποστολών.

Μέχρι τότε, όμως, η εφεύρεση παραμένει στο πεδίο της θεωρητικής πρότασης. Έτοιμη είτε να ενταχθεί στην ιστορία για πάντα, είτε να καταταγεί δίπλα σε άλλες τεχνολογίες που δεν αποδείχθηκαν ποτέ στην πράξη.