Διπλωματία με γνώση και στιβαρότητα

Στο τελευταίο άρθρο με τίτλο «Αυτοσυντήρηση και ανανέωση», σημειώσαμε την ανάγκη η ελληνική διπλωματία, μπροστά στα προβλέψιμα δεδομένα από την αναβάθμιση της Τουρκίας και της πλοήγησης σ’ ένα απαιτητικότερο διεθνές περιβάλλον, να προσαρμοστεί και να καταφέρει να ελιχθεί έξυπνα. Διαμορφώνοντας ευνοϊκούς συσχετισμούς δυνάμεων για το εθνικό συμφέρον. Με δύο λόγια, μια ενεργητική Ελλάδα σε διαπραγμάτευση με τους συμμάχους της, έχει κάθε λόγο να διεκδικήσει αποφασιστικά αξίωση συνιδιοκτησίας του δυτικού ανοίγματος

προς την Τουρκία. Κατ’ αρχάς για να ενισχύσει το (χαμηλό) ενδιαφέρον της Δύσης για τα ελληνοτουρκικά, αναδεικνύοντας την αναβαθμισμένη τοποθέτηση του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου μεταξύ Δαρδανελίων, Σουέζ και Χάιφα. Σε δεύτερο χρόνο, για να τη δεσμεύσει στη συν-διαμόρφωση μιας αρχιτεκτονικής για την περιφερειακή ασφάλεια και ενός οδικού χάρτη που θα αυξήσουν τις πιθανότητες οι δύο χώρες να καταλήξουν σε μια έντιμη συνεννόηση για το ζήτημα των θαλάσσιων ζωνών. Συμβατής τόσο με τη διεθνή πρακτική που απορρέει από το Δίκαιο της Θάλασσας όσο και με τη διαθέσιμη νομολογία διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων σε υποθέσεις οριοθετήσεων όπου η γεωγραφία της περιοχής παρουσιάζει συνάφειες.

Περιττό να αναφερθεί πως είναι η εξωστρεφής αντίληψη της διεθνούς πολιτικής ως καρπού υγιούς πατριωτισμού που έχει ιστορικά διατηρήσει και ενισχύσει τη θέση και τον ρόλο της χώρας. Προκειμένου, μαχητικά πλην όμως αξιόπιστα, να διεκδικούμε και να πετυχαίνουμε διακηρυγμένους στόχους της εξωτερικής μας πολιτικής. Στην αντίπερα όχθη, τοποθετούνται η εσωστρέφεια, η ακινησία, η πυροσβεστική αντιμετώπιση των διεθνών και περιφερειακών εξελίξεων και τέλος ο διαιρετικός λαϊκισμός που συχνά «γκριζάρει» την ελληνική δημόσια σφαίρα. Ευνοώντας, μεταξύ άλλων, τις σύγχρονες επιχειρήσεις παραπληροφόρησης και κακόβουλης επιρροής εκ μέρους τρίτων. Με στόχο την εργαλειοποίηση ευαίσθητων ζητημάτων για την ενεργοποίηση του θυμικού των πολιτών και την πρόκληση ρηγμάτων εντός των τειχών. Εξέλιξη που φέρνει εκ νέου στην επιφάνεια την ενίσχυση της ανθεκτικότητας του κράτους και της κοινωνίας. Εντάσσοντας τη στρατηγική επικοινωνία στην εργαλειοθήκη της εφαρμοσμένης πολιτικής για την εθνική ασφάλεια.

Επιστρέφοντας στο επίδικο, προφανώς για να ενισχυθούν η πίεση αλλά και τα οφέλη όλων των μερών από την προσπάθεια εκλογίκευσης της Τουρκίας, η Ελλάδα καλείται να αναβαθμίσει στη στρατηγική της, για την επίτευξη λύσεων βιώσιμης ειρήνης, τον μεθοδικό σχεδιασμό της ευρωτουρκικής σχέσης με πρόσημο συνεργατικού ρεαλισμού. Ετσι ώστε, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και με πειθώ πως αναζητεί λύσεις, να προετοιμάσει το έδαφος αναλαμβάνοντας διπλωματικές πρωτοβουλίες. Σηκώνοντας το γάντι τόσο στο κοινοτικά τραπέζια όσο και στις επαφές της με τις κύριες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Για την παρουσίαση, την ανταλλαγή απόψεων και ακολούθως την εκκίνηση απαιτητικών διαπραγματεύσεων για το περιεχόμενο μιας ολοκληρωμένης ειδικής σχέσης της Ε.Ε. με την Τουρκία. Ασφαλώς με προϋποθέσεις και εγγυήσεις που θα συναθροίζουν συμφέροντα με γεωπολιτική στόχευση. Υπενθυμίζεται πως ειδικά μετά το 2006, που οι ευρωτουρκικές σχέσεις αφέθηκαν σε κενό αέρος αυξημένης πολιτικοποίησης και η μόχλευση εκ μέρους της Ε.Ε. εξουδετερώθηκε διά της πολιτικής της άδειας βιτρίνας, η Τουρκία ενίσχυσε τη συναλλακτικότητα στη μεταξύ τους σχέση ενώ τα ελληνοτουρκικά παρέμειναν «κλειδωμένα» στο χρονοντούλαπο του Ελσίνκι. Τα χρόνια εκείνα δεν ήταν λίγοι στην Αθήνα που οδηγήθηκαν σε ρηχές εκτιμήσεις ως προς την κατεύθυνση που θα ακολουθούσε μια ανερχόμενη και περισσότερο στρατηγικά αυτόνομη κεντρική μεσαία δύναμη.

Συμπερασματικά, ας προσπεράσουμε τις βολικές ψευδαισθήσεις της περιόδου «μη μου τους κύκλους τάραττε». Οπως και αργότερα, την αυταπάτη που ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας παραδέχθηκε ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων σχετικά με τη διαπραγμάτευση που η κυβέρνησή του ακολούθησε το 2015 οδηγώντας στο διχαστικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Σε λίγες εβδομάδες συμπληρώνονται δέκα χρόνια. Με τη θεσμική μνήμη ενεργή, οφείλουμε στην Ελλάδα μια επιτυχή διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας. Με γνώση, διορατικότητα και στιβαρότητα. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για αυταπάτη αλλά για την πραγματικότητα που συνιστά η νέα Τουρκία.