Οι αλλεπάλληλες ήττες της Γαλλίας

Κι ας επιμένει ο Σαρκοζί να παρουσιάζει την πρόσφατη σύνοδο κορυφής ως μια μεγάλη ελληνική επιτυχία…

Για μια ακόμη φορά, ο Γάλλος πρόεδρος έκανε τον κόσμο να πιστέψει πως η πρόσφατη ευρωπαϊκή σύνοδος κορυφής ήταν για τη Γαλλία μια μεγάλη επιτυχία. Αλλά για μια ακόμη φορά αυτό οφειλόταν στο ότι κατάφερε να αποσπάσει την προσοχή από την ουσία των διαβουλεύσεων μεταξύ Γαλλίας

και Γερμανίας και να τη στρέψει στο δράμα του βρετανικού βέτο, όπου έπαιξε τον σκληροτράχηλο ηγέτη. Ο Νικολά Σαρκοζί χρησιμοποίησε την τελευταία στιγμή την ευκαιρία που του έδωσε ο Ντέιβιντ Κάμερον με τον σχετικό διπλωματικό του ερασιτεχνισμό. Αλλά η μεγάλη αλήθεια είναι ότι η Γαλλία έχει χάσει όλες τις βασικές αναμετρήσεις για το πώς πρέπει να λυθεί η κρίση της Ευρωζώνης και έχει υποκύψει σε όλες τις επιθυμίες της Γερμανίας.

Από τότε που ξεκίνησε η ευρωπαϊκή κρίση χρέους και σε κάθε της στάδιο, η Γαλλία προσέρχονταν με τις δικές της ενδιαφέρουσες και πολύ πιο φιλικές προς τα κράτη της  ευρωπαϊκής περιφέρειας θέσεις, αλλά πάντα  υποχωρούσε κι έλεγε ‘ναι’ στα γερμανικά αιτήματα. Αν και το Παρίσι είναι ο δεύτερος χρηματοδότης της Ευρωζώνης μετά τη Γερμανία, ποτέ δεν έθεσε πρόβλημα χρηματοδότησης των λεγόμενων «ασώτων» του Νότου. Επρόκειτο για μια γερμανική θέση που σιγά – σιγά ο Σαρκοζί αναγκάστηκε να αποδεχτεί. Παρομοίως ο Γάλλος πρόεδρος αποδέχτηκε να προσυπογράψει το λεγόμενο ‘συνταγματικό φρένο χρέους’ που είναι πολύ πιο άκαμπτο από το λεγόμενο «χρυσό κανόνα», τον οποίο είχε ο ίδιος προτείνει για το γαλλικό προϋπολογισμό. Στην τελευταία σύνοδο η Γαλλία έφτασε να συναινέσει έως και στην επιβολή κυρώσεων με τρόπο σχεδόν αυτόματο στα κράτη που παραβιάζουν τους δημοσιονομικούς κανόνες της Ευρωζώνης -άλλο ένα παραδοσιακό γερμανικό αίτημα.

Αλλά εκεί που η Γαλλία υπέστη την πιο σκληρή ήττα ήταν σε ό,τι αφορά το ρόλο και τις ενέργειες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ξανά και ξανά, από τη μια σύνοδο στην άλλη, η Γαλλία πρότεινε διάφορα σχήματα προκειμένου να παρακαμφθεί αυτό που ο Μάριο Ντράγκι αποκαλεί το «πνεύμα των ευρωπαϊκών συνθηκών», το οποίο απαγορεύει τη χρηματοδότηση των εθνικών προϋπολογισμών από την κεντρική τράπεζα. Το Παρίσι πρότεινε τη μετατροπή των ευρωπαϊκών μηχανισμών διάσωσης σε τράπεζα. Το Παρίσι πρότεινε ακόμη να δανείσει χρήματα η ΕΚΤ στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προκειμένου να αναλάβει αυτό τη χρηματοδότηση της Ισπανίας και της Ιταλίας. Όλες  αυτές οι ιδέες προέρχονταν από το δημιουργικό γαλλικό Υπουργείο Οικονομικών. Όλες τους όμως απορρίφθηκαν από την Αγγέλα Μέρκελ και την ΕΚΤ.

Παρά τις αλλεπάλληλες ήττες του όμως, ο Νικολά Σαρκοζί τα κατάφερνε πολύ καλά στην πολιτική επικοινωνία. Σε κάθε σύνοδο πετύχαινε με κάποιον μαγικό τρόπο να μαζεύει τα πράγματα και να καλύπτει τις γαλλικές υποχωρήσεις. Η Γαλλία ουσιαστικά συσπειρώνονταν στο πλευρό της Γερμανίας για να παίξει το ‘σκληρό καρύδι’ προς διάφορες τρίτες χώρες. Έτσι ο Σαρκοζί με τη Μέρκελ απαξίωσαν τον Ιταλό πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Έτσι δα