Τί θα γινόταν αν … γινόταν πόλεμος (από τη σκοπιά ενός εκπαιδευτικού)!!!

Να σας πω εγώ, αγαπητοί μου συμπολίτες τι θα γινόταν! Θα τρεπόμασταν όλοι προς άτακτον φυγήν! Και μην τολμήσει κανείς να μου πει το αντίθετο! Είμαστε ένας λαός σε αποσύνθεση!! Βαρεθήκατε να το ακούτε; Βαρεθήκαμε κι εμείς να το βιώνουμε!

Ας μιλήσουμε όμως αναλυτικότερα για τους νέους. Τι νομίζετε  ότι θέλουν οι νέοι σήμερα; Έχουν στόχους, ιδανικά αξίες; Έχουν πρότυπα ηρωικά και άξια αναφοράς;  Δεν ξέρετε; Να σας πω ευχαρίστως εγώ!

Θέλουν  χόρτο, κρακ, κόκα-(όχι κόλα) όσοι έχουν λεφτά-και ΑΝΑΣΤΟΛΗ. Ναι ΑΝΑΣΤΟΛΗ. Όχι μόνο από το στρατό αλλά από όλα. Από το σχολείο, από τις ευθύνες και

από τη ζωή γενικότερα.Για πρότυπα; Ούτε λόγος! Ό,τι χειρότερο έχει η πιάτσα-αυτό είναι το πρότυπό τους. Όσο πιο σαθρό είναι το πρότυπο- τόσο το καλύτερο.

Ας μιλήσουμε τώρα για τα στρατευμένα νιάτα!  Ποια θα είναι η αντίδραση ενός νέου εάν διαταχθεί επιστράτευση; Μπορεί και η πλήρης απάθεια (μην γελάσετε είναι πιθανόν).  Και μόλις καταλάβουν ότι πρόκειται για πόλεμο θα τρέξουν να κρυφτούν! Ο σώσον εαυτόν σωθήτω!

Δεν έχουν αρχές, δεν σέβονται κανένα και προπάντων δεν φοβούνται κανένα! Ούτε καν τους ίδιους του γονείς τους. Δεν τους αντέχει η οικογένεια, δεν τους αντέχει το σχολείο και ο στρατός,δεν τους αντέχει η ίδια η κοινωνία.

Και έρχομαι τώρα να ρωτήσω ποιός φταίει; Η απάντηση είναι ΟΛΟΙ. Όλοι φταίνε! Αρχικά βέβαια η οικογένεια που δεν διαπαιδαγωγεί, στη συνέχεια το σχολείο που βαθμοθηρεί -έπειτα ο στρατός που εθελοτυφλεί και τέλος η κοινωνία που απορρίπτει. Μόλις περιέγραψα την κυπριακή πραγματικότητα.

Ακόμα και αν με πείτε ισοπεδωτική μέσα σας θα συμφωνήσετε μαζί μου. Εννοείται πως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Αλλά είναι τόσο μηδαμινές μπροστά στα εκατομμύρια Τουρκικού στρατού.

Τί θα απογίνουμε μέσα σε μια κοινωνία που κανένας δεν θέλει να προσπαθήσει, που τα περιμένουμε όλα έτοιμα, που διδάξαμε τα παιδιά μας να τα περιμένουν όλα έτοιμα. Ας προβληματιστούμε για την κατάσταση αυτή και ας μην απαντήσουμε με ανόητες δικαιολογίες για να αμυνθούμε-όπως κάνουμε πάντα-. Επειδή αν γίνει πόλεμος θα χρειαστούμε θάρρος-τόλμη-σφαίρες. Δεν θα μας χρησιμεύσουν σε τίποτα τα επιχειρήματα και τα ορνιθοσκαλίσματα.

Ένας λαός χωρίς παιδεία, χωρίς πειθαρχία, του έτοιμου, του χωρίς κόπου και μόχθου ένας λαός που θα γίνει λαγός αντί να σταθεί στις επάλξεις. Λυπάμαι πολύ, αλλά όσο ζώ θα ελπίζω- για να μπορώ να ζώ.

Π.Γ

Εκπαιδευτικός

(Το άρθρο αυτό ανήκει σε αναγνώστη της ιστοσελίδας μας/ εκπαιδευτικό)