Πέθανε η στιχουργός Σώτια Τσώτου

Η Σώτια Τσώτου (1942-2011) γεννήθηκε στις 14 Μαΐου 1942 στη Λειβαδιά και πέθανε εχθές στις 10 Δεκεμβρίου 2011 στην Αθήνα έπειτα από διετή μάχη με τον καρκίνο αφήνοντας πίσω της πολύ σημαντικό έργο. Η οικογένειά της επιθυμεί αντί για στεφάνια τα χρήματα να δοθούν στο χαμόγελο του παιδιού, έναν οργανισμό που αγαπούσε ιδιαίτερα η Σώτια Τσώτου. Η πολιτική κηδεία

Από τα 2 της χρόνια έζησε στην Αθήνα. Μοναχοπαίδι εύπορων μικροαστών, σπούδασε μεταξύ άλλων στην Ελληνογαλλική σχολή του Αγίου Ιωσήφ “Saint Joseph”. Από τα 18 της χρόνια εργαζόταν σαν δημοσιογράφος, παράλληλα με τις σπουδές της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και τις δραματικές σχολές του Πέλου Κατσέλη και του Κωστή Μηχαηλίδη. Η Δικτατορία της 21ης Απριλίου τη βρήκε στην εφημερίδα “Ελευθερία”, η οποία διέκοψε αυθημερόν την έκδοσή της, θέτοντας τέλος στη δημοσιογραφική της καριέρα. Στη διάρκεια της Χούντας, συνελήφθη και κρατήθηκε πολλές φορές. Στην απομόνωση εμπνεύστηκε τα τραγούδια που θα την έκαναν λίγους μήνες αργότερα γνωστή σαν στιχουργό: το “Βρε δε βαριέσαι, αδελφέ” και το “Νά ΄τανε το 21” .

Παρακάτω διαβάστε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη που είχε δώσει στην κόρη της Δέσποινα Τσώτου τον Οκτώβριο του 2009 στο περιοδικό Δίφωνο.

Για να σε γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες μας, δώσε μου ένα σύντομο βιογραφικό.
Παίζουμε μια μπιρίμπα πρώτα;

Μαμά, σοβαρέψου. Μην παίζεις με το ψωμί μου.
Εντάξει. Γεννήθηκα στην Κατοχή, στη Λιβαδειά, αλλά από ενός χρόνου ζω στην Αθήνα. Μοναχοπαίδι εύπορης οικογένειας, φοίτησα σε καλά σχολεία, όπως η Ελληνογαλλική Σχολή του Αγίου Ιωσήφ. Από δεκαοκτώ χρόνων άρχισα να εργάζομαι ως δημοσιογράφος, φοιτώντας παράλληλα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη. Στιχουργό μ’ έκαναν δύο Παπαδόπουλοι: ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος κι ο ποιητής και στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος.

Τι παραδοξολογία κι αυτή!
Στις 21 Απρίλη 1967, ο Γ. Παπαδόπουλος επιβάλλει τη δικτατορία στην Ελλάδα. Πολλές εφημερίδες, διαμαρτυρόμενες γι’ αυτή την κατάσταση, διακόπτουν αυθημερόν την έκδοσή τους. Ανάμεσά τους και η Ελευθερία, στην οποία εργαζόμουν. Ακόμη με πονάνε οι αναμνήσεις εκείνου του καιρού. Ανεργία, ανασφάλεια, ένα μέλλον αβέβαιο και σκοτεινό για δεκάδες δημοσιογράφους κι εργαζόμενους στον τύπο· και όχι μόνο. Και αιφνιδιαστικά ένα πρωί δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, που δούλευε στα Νέα. Δεν γνωριζόμασταν προσωπικά, εκτιμούσα τα τραγούδια του και τον διάβαζα στο Σώμα των εφημερίδων. Κι όπως φαίνεται με διάβαζε κι εκείνος και με θεωρούσε αξιόλογη, όπως απεδείχθη από το τηλεφώνημα. Πήγα και τον βρήκα. Με περίμενε με μια κούτα τσιγάρα, ένα σεβαστό χαρτζιλίκι –γιατί, συν τοις άλλοις, ήμουν κι απένταρη– και μια πρόταση: να ασχοληθώ με το στίχο, έστω προσωρινά, για επιβίωση. Αλλά ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Σαράντα δύο χρόνια μετά, Μάιος του 2009, και σου δίνω συνέντευξη ως στιχουργός που κατά πώς φαίνεται τα κατάφερε.

Η φράση «τα κατάφερε