Όνειρο θερινής νυκτός… ο Πρόεδρος

Του Δρ. Ανδρέα Αρτεμίου* Να γράψω ή να μην γράψω; Και τι να πω; Άλλωστε μάθαμε να μην μιλάμε τόσα χρόνια. Όπως μου είπε και κάποιος φίλος: «Τους βόλευε. Μας βόλευε». Όμως δεν μπορώ. Άλλωστε στους φίλους μου πάντα μιλούσα. Σε όλες τις μεγάλες στιγμές που ζήσαμε. Σε όλες τις μεγάλες ντροπές που ζήσαμε. Αλλά δημόσια ποτέ. Άφηνα τον θυμό να καταλαγιάσει για να γράψω με καθαρό μυαλό και στο τέλος έλεγα… ότι και να πω δεν θα είναι σημαντικό. Ότι πω, το είπαν άλλοι. Είμαι μικρός και δεν παίζω ρόλο σε αυτή την κοινωνία. Περίμενα να μεγαλώσω.Τρεις μέρες, κατηγορούνταν ο Πρόεδρος, ο Υπ. Εξωτερικών και ο Υπαρχηγός της Εθνικής Φρουράς ότι γνώριζαν τι θα γινόταν και δεν έκαναν τίποτα. (Αφήνω έξω τον Υπ. Άμυνας και τον Αρχηγό της Εθνικής Φρουράς γιατί τουλάχιστον αυτοί παραιτήθηκαν και εν μέρει αυτό αποδεικνύει ότι πολιτικά αποδέχθηκαν τις ευθύνες τους). Τρεις μέρες οι τρεις αυτοί κύριοι κρύβονται και δεν μιλούν.Διαβάζω ότι ο Πρόεδρος αποφάσισε να μιλήσει. Και το χάρηκα. Και είπα θα μιλήσει, θα ζητήσει συγνώμη, θα μας πει επιτέλους αν γνώριζε, τι γνώριζε, γιατί δεν γνώριζε. Θα μας πει ένα συγνώμη που υποχρεωθήκαμε να μην έχουμε ρεύμα και νερό για πολλές ώρες. Θα μας πει ένα συγνώμη που η δημόσια μηχανή δεν λειτούργησε όπως έπρεπε, όταν έπρεπε. Και ας μην αναλάμβανε την ευθύνη και να παραιτηθεί. Ας μην ένιωθε ότι έφταιγε. Ας μην άφηνε αιχμές ότι έφταιγε. Μια συγνώμη δεν μπορεί, θα την έλεγε.Όνειρο θερινής νυχτός. Του Ιουλίου μάλιστα. Ακόμη και εκείνη την ώρα της ύψιστης και μεγάλης τιμής που έχει ένας πολιτικός, να έχει τα βλέμματα όλων των πολιτών του κράτους του στο χαζοκούτι να τον ακούνε. Μονάχα αυτόν. Κανέναν άλλον. Μίλησε η κομματική παιδεία. Μίλησαν οι κομματικές καταβολές. Χρησιμοποιήθηκαν λέξεις που παραπέμπουν στην μεγαλύτερη καταστροφή του τόπου και την μεγάλη προδοσία. Γιατί έπρεπε να ακούσουμε για «ακροδεξιά στοιχεία» που ήθελαν να «καύσουν» το προεδρικό. Για να ξυπνήσουν οι μνήμες της μεγάλης προδοσίας του 1974 και να ξεχαστεί το 2011. Για να διαμελιστεί η υπερκομματική δύναμη και η υπερκομματική φωνή του κόσμου όπως διαμελίστηκαν τα σώματα των 13 (πλέον) νεκρών μας. Για να κρατήσουμε την αριστερά μακριά από τις διαδηλώσεις οργής και να πούμε ότι η δεξιά προσπαθεί να καταλύσει το κράτος και την δημοκρατία «όπως παλιά». Κρίθηκαν ένοχοι προσπάθειας κατάλυσης της δημοκρατίας, και την ίδια στιγμή ζητούσαμε να μην στήνονται λαϊκά δικαστήρια για τους ενόχους της 11ης Ιουλίου. Μπορούσε κάλλιστα να μιλήσει για «ταραχοποιά στοιχεία» που εκμεταλλεύονται τον πόνο του κόσμου. Και θα ήταν πιο πιστευτός. Θα ήταν πιο ανθρώπινος. Θα ήταν πιο κοντά στο λαό. «Στοιχεία» τα οποία τους συμφέρει όλους (τους πολιτικούς κύκλους) να κυκλοφορούν ανενόχλητα. Γιατί κάθε φορά που δρουν αυτά τα «στοιχεία» καταστρέφουν την δύναμη και την πυγμή της λαοθάλασσας που απαιτεί δικαιοσύνη. Γι’ αυτό άλλωστε κυκλοφορούν ελεύθερα. Βρήκε το χρόνο και το τρόπο να μιλήσει γι’ αυτά τα «ακροδεξιά στοιχεία» όπως ο ίδιος τα ονόμασε, που έριξαν πέτρες, και δεν βρήκε το χρόνο να μας μιλήσει για τ