Οικονομία στην Εντατική: Λάθη, Στραβά και Πάθη Φτάσαμε ως Εδώ!

Για χρόνια τώρα κοροϊδευόμαστε. Για χρόνια τώρα στρουθοκαμηλίζουμε ενώπιον των επερχομένων κινδύνων. Έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι  εμείς είμαστε διαφορετικοί. Δεν μας πιάνουν οι νόμοι της φυσικής και πολύ λιγότερο οι νόμοι της οικονομίας. Σφυρίζουμε αδιάφοροι στον αέρα.

Εδώ και δυο  δεκαετίες οι τεκτονικές πλάκες της διεθνούς οικονομίας άρχισαν να μετακινούνται από την Ευρώπη (και την Αμερική) προς τις αναδυόμενες οικονομίες  της Ασίας (και της Λατινικής Αμερικής).  Η παγκοσμιοποίηση και η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας της πληροφορικής και των επικοινωνιών δημιούργησαν νέες οικονομικές

Η αφθονία χαμηλόμισθου παραγωγικού εργατικού δυναμικού στις αναπτυσσόμενες χώρες της Ασίας όπως η Κίνα και οι Ινδίες , προσέλκυσε ως μαγνήτης την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών που παραδοσιακά παράγονταν στις ανεπτυγμένες  χώρες. Το χαμηλότερο, κατά 50-80%, κόστος παραγωγής στις αναδυόμενες οικονομίες αποτελεί πρόκληση για όλους μας να δικαιολογήσουμε τους υπέρ-πενταπλάσιους μισθούς μας.

Οι βόρειες χώρες της Ευρώπης, όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και οι Σκανδιναβικές χώρες , γρήγορα αντιλήφθηκαν  ότι με την παγκοσμιοποίηση και την τεχνολογία τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά και αμετάκλητα. Ότι η πιο παραγωγική και ανταγωνιστική οικονομία κερδίζει και ευημερεί. Ότι η μη ανταγωνιστικές οικονομίες είναι καταδικασμένες σε μαρασμό.  Και ότι η παραγωγικότητα αυξάνεται και η ανταγωνιστικότητα επιτυγχάνεται μόνο με την επένδυση στην οικονομία της γνώσης, την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα. Μισθοί πενταπλάσιοι των κινέζικων μισθών δικαιολογούνται, μόνο αν ο Γερμανός, ο Δανός, ο Φιλανδός,  ή ο Σουηδός εργαζόμενος, είτε στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα,  είναι τουλάχιστον πέντε φορές πιο παραγωγικός, και πιο καινοτόμος από τον αντίστοιχο Κινέζο ή Ινδό. Διαφορετικά είτε θα πέσουν οι μισθοί είτε θ’ αυξηθούν οι τιμές για να μειωθεί το μέσο βιοτικό επίπεδο στο επίπεδο της μέσης παραγωγικότητας της χώρας.

Αυτό είναι ακριβώς που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει στην νότια Ευρώπη και ιδιαίτερα εμείς στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Μείναμε προσκολλημένοι στα κεκτημένα μη αντιλαμβανόμενοι ότι οι καιροί έχουν αλλάξει ανεπιστρεπτί. Εθελοτυφλώντας ξανά έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι «μπόρα είναι και θα περάσει». Περιμένουμε να περάσει η κρίση και να γυρίσουν οι παλιές καλές εποχές που με τον μαζικό τουρισμό, την πώληση ακινήτων στους ξένους, τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες και την συνεχή δημιουργία νέων θέσεων στο δημόσιο τα βολεύαμε μια χαρά.  Κι’ όταν τα βρίσκαμε σκούρα, πάντα  παρουσιαζόταν και μας έσωζε κάποιος από μηχανής θεός υπό την μορφή είτε  της Λιβανικής κρίσης, είτε της κρίσης του κόλπου, είτε της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, είτε της Αραβικής άνοιξης.

Όταν ξέσπασε η διεθνής οικονομική κρίση δεν τη πήραμε στα σοβαρά, αφού εμείς είμαστε διαφορετικοί:  «δεν μας πιάνει το κολάνι!». Έχουμε εύρωστη οικονομία. Κάναμε το οικονομικό θαύμα μετά το 1974. Αν χρειασθεί θα το ξανακάνουμε. Δεν λάβαμε υπό