Η ένταση της οικονομικής κρίσης δεν πρέπει να κάμψει την πίστη μας, είπε ο Υπ. Συγκοινωνιών

Η αδυσώπητη κρισιμότητα των καιρών επιτάσσει να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να ορθώσουμε το ανάστημα και το φρόνημά μας απέναντι στις σημερινές δοκιμασίες που περνά ο τόπος μας, είπε σήμερα ο Υπουργός Συγκοινωνιών και Εργων Τάσος Μητσόπουλος, προσθέτοντας ότι η ένταση της οικονομικής κρίσης δεν πρέπει να κάμψει την πίστη και τη θέλησή μας για ένα καλύτερο αύριο.

Σε επιμνημόσυνο λόγο του στο μνημόσυνο των ηρώων της κοινότητας Χολετριών, ο Υπουργός ανέφερε ότι βρισκόμενοι

εδώ δηλώνουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας ότι οι πρόσκαιρες δοκιμασίες δεν θα αλλοτριώσουν το φρόνημά μας και δεν θα μας καταστήσουν ευάλωτους σε αθέμιτες πιέσεις και απαράδεκτους εκβιασμούς.

“Οφείλουμε να ανοίξουμε νέους ορίζοντες δράσης και να θωρακίσουμε την πατρίδα μας απέναντι σε προκλήσεις, κινδύνους και απειλές οικοδομώντας ένα νέο και ισχυρό πλέγμα διεθνών συμμαχιών με άξονα τα νέα δεδομένα που δημιουργεί στην περιοχή μας η γεωγραφία και οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί”, πρόσθεσε.

Είπε ότι η συνεχιζόμενη τραγωδία της Κύπρου, μάς υποχρεώνει να κρατούμε διαρκώς ζωντανή την ανάμνηση του φρικτού αυτού εγκλήματος και να υπενθυμίζουμε στον πολιτισμένο κόσμο την ανεξίτηλη ευθύνη της Τουρκίας.

Ενωμένοι στις κορυφαίες επιλογές μας, απαλλαγμένοι από αισθήματα μικροψυχίας και φανατισμού, έχουμε χρέος, αδιακρίτως πολιτικών ή ιδεολογικών διαφορών, ανέφερε, να συμβάλουμε στην προσπάθεια για την ελευθερία και την επανένωση της πατρίδας.

“Οφείλουμε να υπερβούμε τα διχαστικά σύνδρομα και τις τραυματικές εμπειρίες του απώτερου παρελθόντος. Να ψηλαφίσουμε με κριτική διάθεση τα λάθη και τα ελαττώματά μας. Να βαθύνουμε την αυτοσυνειδησία μας και με περίσσευμα γενναιότητας να αναλάβουμε τις ατομικές και συλλογικές μας ευθύνες. Χωρίς ποτέ να λησμονούμε ότι η τραγωδία του 1974 δεν ήταν το αποτέλεσμα της ενότητας, αλλά η αναπόδραστη συνέπεια του εθνικού διχασμού. Οι συνθήκες για το μέλλον είναι δύσκολες και σκοτεινές. Ας μη σκιαζόμαστε όμως στα σκότη”, συμπλήρωσε.

Αναφερόμενος στους ήρωες, είπε πως ο Θεόδωρος Ζήνωνος Χριστοφίδης, άνθρωπος με πολλά ψυχικά και πνευματικά χαρίσματα και γεμάτος άδολο πατριωτισμό, μυήθηκε στο μεγάλο αγώνα της ΕΟΚΑ σε ηλικία μόλις 19 χρόνων. Συμμετείχε σε ενέδρες, έκρυβε οπλισμό και βοηθούσε με αυτοθυσία καταζητούμενους από τους Άγγλους στρατιώτες. Τα ξημερώματα της 30ης Ιουλίου 1957, φάλαγγα στρατιωτικών οχημάτων των Άγγλων έφτασαν στο χωριό και μετά από σύνθημα της πολιτοφυλακής του χωριού, ο Θεόδωρος μαζί με άλλους αγωνιστές βρέθηκαν στην έξοδο της κοινότητας. Ο Θεόδωρος βρήκε ακαριαίο θάνατο από χειροβομβίδα που εξερράγη στα χέρια του.

Ο Δημοσθένης Περικλέους, γεωργός στο επάγγελμα, πυροβολήθηκε άνανδρα σε ηλικία 35 χρόνων από ομάδα Τούρκων το Φεβρουάριο του 1964, ενώ επέστρεφε με τα δύο του γαϊδουράκια στο χωριό και αφήνοντας πίσω του τρία παιδιά ορφανά. Η Γαλάτεια Ζήνωνος στην τρυφερή ηλικία των μόλις 16 χρόνων, σκοτώθηκε από βόμβα Τούρκων στασιαστών κατά τη μεγάλη μάχη του Κτήματος στην Πάφο το 1964.

Ο Αριστόδημος Χαραλάμπους Παζίλιος τραυματίστηκε σοβαρά στις 9 Μαρτίου 1964, κατά τη διάρκεια των διακοινοτικών ταραχών. Ο σοβαρός τραυματισμός του τον ταλαιπώρησε για τρία ολόκληρα χρόνια για να αποβιώσει τελικά στις 30 Μαρτίου 1966, σε ηλικία 66 ετών.

Ο Κυριάκος Παπαλαζάρου το τρίτο από τα εννιά παιδιά της οικογένειας του ιερέα Παπαλάζαρου, τελειώνοντας το δημοτικό σχολείο του χωριού συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Πάφο ως οικότροφος της Ιεράς Μητρόπολης Πάφου. Την 1η Ιουλίου 1973 δολοφονήθηκε άνανδρα από αδελφικό δυστυχώς χέρι, υπερασπιζόμενος την συνταγματική και δημοκρατική νομιμότητα στην Κύπρο. Υπήρξε και ο Κυριάκος θύμα ενός αδελφοκτόνου και αδιέξοδου σπαραγμού που είχε θανάσιμα τυλίξει την Κύπρο κι ενός διχαστικού μίσους που είχε τόσο καταστροφικά τυφλώσει τους συμπατριώτες μας. Ο πόνος όμως της οικογένειας Παπαλαζάρου δεν έμελλε να σταματήσει εκεί. Ο Σωτήρης Παπαλαζάρου, μεγαλύτερος αδελφός του Κυριάκου, διακόπτοντας τις σπουδές του το πικρό καλοκαίρι του 1974, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της πατρίδας κατά τη διάρκεια της τούρκικης εισβολής. Έπεσε πολεμώντας στη μάχη της Επισκοπής κατά του Τ/κ θύλακα, στις 20 Ιουλίου του 1974. Είχε προηγουμένως συνταχθεί με τις δυνάμεις της συνταγματικής τάξης σε μια προσπάθεια αποτροπής του παραλογισμού του πραξικοπήματος και της παρανομίας.

Ο Φειδίας Στόκκου γεννήθηκε στα Χολέτρια το 1952. Παρά την άριστη επίδοσή του στο δημοτικό σχολείο, λόγω οικονομικών δυσκολιών δεν συνέχισε τις σπουδές του και κατετάγη στο Αστυνομικό Σώμα. Μετά την αποφοίτηση του από την σχολή της Αστυνομίας, έγινε λοχίας και υπηρετούσε στην Προεδρική φρουρά, όταν Πρόεδρος ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Στις 15 Ιουλίου του 1974 έχασε τη ζωή του στο Προεδρικό Μέγαρο στη διάρκεια της επίθεσης που είχαν οργανώσει οι ανεγκέφαλοι «εγκέφαλοι» του πραξικοπήματος.

Τιμώντας σήμερα όλους αυτούς που θυσιάστηκαν, είπε ο κ. Μητσόπουλος, καλούμαστε να κάνουμε το δικό μας δημιουργικό απολογισμό, να αναλάβουμε με γενναιότητα και παρρησία τις δικές μας ευθύνες για τα μοιραία λάθη και τις τραγικές παραλείψεις που σημάδεψαν την πατρίδα μας και να αναλογιστούμε το ανεκπλήρωτο χρέος μας προς την ιστορία.