Ένας χρόνος χωρίς τον “καλό μας άνθρωπο”

Γιώργος Παπαδάκης: “Θανάση σ’ ευχαριστούμε πολύ”!

Στις 3 Μαΐου του 2011, ο Θανάσης Βέγγος κατέληξε στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός, ύστερα από πολύμηνη μάχη που έδινε για να κρατηθεί στη ζωή, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο.

“Πριν ένα χρόνο δεν έφυγε ο καλός μας άνθρωπος, έφυγε ο καλύτερος άνθρωπος, ο Θανάσης Βέγγος.

Θα ήθελα πολύ να είχε τη δυνατότητα να έκανε παρέμβαση από εκεί που βρίσκεται. Είμαι σίγουρος ότι θα σας προβλημάτιζε με αυτά που θα έλεγε. Θανάση σ’ ευχαριστούμε πολύ!”, είπε στο τέλος της εκπομπής του ο Γιώργος Παπαδάκης, κοιτώντας ψηλά.

Δείτε το βίντεο:

Ο καλός μας άνθρωπος

Ο αξέχαστος ηθοποιός και μοναχοπαίδι της οικογένειας Βέγγου, γεννήθηκε στον Πειραιά, στις 29 Μαΐου του 1927.
Βγήκε από νωρίς στο μεροκάματο απασχολούμενος κυρίως με την επεξεργασία δερμάτων ενώ παράλληλα έκανε διάφορα μικροθελήματα στη γειτονιά του.

Τα χρόνια 1948-1950 εξορίστηκε στη Μακρόνησο, όπου γνωρίστηκε με τον μετέπειτα γνωστό σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Αυτή η γνωριμία οδήγησε στην πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, το 1954 στην ταινία “Μαγική Πόλις” του Κούνδουρου.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια έπαιξε σε μικρούς ρόλους, εργαζόμενος παράλληλα και ως φροντιστής στα πλατό. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε σε μερικές από τις πιο ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως “Ο δράκος”, “Διακοπές στην Αίγινα”, “Μανταλένα”, “Συννεφιασμένη Κυριακή”, “Ο Ηλίας του 16ου”, “Ποτέ την Κυριακή”.

Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος ήταν μαζί με το Νίκο Σταυρίδη στην ταινία “Οι δοσατζήδες” του 1960. Τον ίδιο καιρό, το 1959 πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού όχι από Σχολή αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή. Η πρώτη του θεατρική παράσταση ήταν στην επιθεώρηση «Ομόνοια πλατς πλουτς», δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη, επίσης το 1959.

Τα επόμενα χρόνια, συνεργαζόμενος κυρίως με τον σκηνοθέτη Πάνο Γλυκοφρύδη, αναπτύσσει τον τύπο του νευρικού, αεικίνητου τύπου, που τον καθιέρωσε και αρχίζει να γίνεται δημοφιλής. Με ταινίες όπως “Μην είδατε τον Παναή”, “Ζήτω η τρέλα”, “Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης” καθιερώνεται στη συνείδηση του κοινού.

Το 1964, σε αναζήτηση καλλιτεχνικής ελευθερίας, ίδρυσε τη δική του εταιρία παραγωγής ΘΒ – Ταινίες Γέλιου. Την περίοδο 1965-1969, συνεργαζόμενος με τον Πάνο Γλυκοφρύδη και τον Ερρίκο Θαλασσινό, αλλά και σκηνοθετώντας ο ίδιος κάποιες φορές, γύρισε τις καλύτερες κατά γενική ομολογία ταινίες του, όπως τις Φανερός πράκτωρ 000, Τρελός, παλαβός και Βέγγος, Ποιος Θανάσης;, που τις χαρακτηρίζουν το σουρεαλιστικό χιούμορ, ο αυτοσχεδιασμός και η πηγαία ερμηνεία.

Παρά την εμπορική και καλλιτεχνική τους επιτυχία, οι ταινίες αυτές οδηγούν την εταιρία του Βέγγου σε κλείσιμο και τον ίδιο σε οικονομική καταστροφή, από την οποία θα συνέλθει μόνο μετά από πολλά χρόνια.

Η καριέρα του συνεχίζεται με τον σκηνοθέτη Ντίνο Κατσουρίδη, ενώ η δημοτικότητά του παραμένει σταθερή κι οδηγεί στην αποθέωσή του από τον κόσμο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1971, όπου η τ