Αλίκη Βουγιουκλάκη:16 χρόνια χωρίς το εθνικό μας χαμόγελο!Πλούσιο φωτο-αφιέρωμα!

Ήταν η πιο δημοφιλής ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου. Το ταλέντο της, το σκέρτσο της, η θηλυκότητά της, το παιδί που έκρυβε μέσα της δεν μπορούσες εύκολα να τα συναντήσεις σε κάποια άλλη γυναίκα. Προσέφερε τη δροσιά και την ανάσα των ρόλων της στην ελληνική κοινωνία.Προσωποποιούσε την αέναη νιότη, τη ζωντάνια, την αστείρευτη χαρά της ζωής και δυναμικότητας του ανθρώπου. 16 χρόνια (23 Ιουλίου 1996) μετά τον πρόωρο θάνατό της, η Αλίκη Βουγιουκλάκη  συνεχίζει να μας κλείνει όλο χάρη το μάτι και να μας χαμογελά μέσα από τις ταινίες της. Επομένως η Αλίκη δεν «έφυγε», απλά φυγαδεύτηκε προς την διαρκή νεότητα. Το πιο λαμπρό αστέρι  Η Αλίκη-Σταματίνα Βουγιουκλάκη όπως ήταν ολόκληρο το όνομά της, γεννήθηκε στο Μαρούσι Αττικής στις 20 Ιουλίου του 1934.  Ο πατέρας της, Ιωάννης Βουγιουκλάκης ήταν δικηγόρος, που για ένα διάστημα, μάλιστα είχε κάνει και χρέη νομάρχη στην Αρκαδία και η μητέρα της, Αιμιλία Κουμουνδούρου, ήταν γόνος της μεγάλης πολιτικής οικογένειας των Κουμουνδούρων.  Η οικογένειά της κατάγεται από το χωριό Λάγια της Μάνης. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής ο πατέρας της δολοφονήθηκε και η μητέρα της ανέλαβε μόνη της να μεγαλώσει τα τρία παιδιά, την Αλίκη, τον Αντώνη και τον Τάκη. Το μικρόβιο της υποκριτικής είχε μπει μέσα της από τα μαθητικά της χρόνια. Το 1952 έδωσε κρυφά από την οικογένειά της εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου  από την οποία αποφοίτησε τρία χρόνια μετά με «Λίαν Καλώς». Προτού ακόμη αποφοιτήσει από τη Σχολή ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της από το θέατρο.Ο πρώτος της θεατρικός ρόλος ήταν στο έργο «Κατά Φαντασίαν Ασθενής» του  Μολιέρου το 1953 και η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση έγινε στην ταινία «Το Ποντικάκι» του Νίκου Τσιφόρου το 1954. Σύντομα καθιερώθηκε στο χώρο και λόγω της εξαιρετικής δημοτικότητας που απέκτησε στο ευρύ κοινό, ονομάστηκε από την μεγάλη κυρία της δημοσιογραφίας Ελένη Βλάχου μέσα από την στήλη της στην «Καθημερινή»,  «Εθνική Σταρ»  της Ελλάδας.Το 1960, κέρδισε το βραβείο ερμηνείας Α’ Γυναικείου ρόλου στο 1ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία «Μανταλένα» της Φίνος Φιλμ σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου, ενώ η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, όπου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις.Πρωταγωνίστησε σε μια μακρά σειρά κινηματογραφικών εμπορικών επιτυχιών, μεταξύ των οποίων: «Η μουσίτσα» (1958), «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» (1959), «Η Αλίκη στο ναυτικό» (1961), «Χτυποκάρδια στο θρανίο» (1963),  «Η σωφερίνα» (1964), «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» (1965),  «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» (1966),  «Η αρχόντισσα και ο αλήτης» (1968),  «Η νεράιδα και το παλικάρι» (1969). Οι ρόλοι της, κατά κανόνα της χαριτωμένης σκανδαλιάρας κοπέλας, είχαν μεγάλη απήχηση στο κοινό και εξασφάλισαν στην ηθοποιό σπάνια φήμη ενώ η ταινία «Υπολοχαγός Νατάσσα» (1970) της Φίνος Φιλμ σε σκηνοθεσία Νίκου Φώσκολου,  ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου για τρεις δεκαετίες,  με 751.117 ει