17 χρόνια από τη δολοφονία των Ισαάκ και Σολωμού

Ήταν 11 Αυγούστου του 1996, όταν οι «Γκρίζοι Λύκοι» μαζί με Τούρκους στρατιώτες και λεγόμενους «αστυνομικούς» του ψευδοκράτους διέλυαν τις αυταπάτες, όσων νόμιζαν ότι η τουρκική κατοχή στη Κύπρο, μπορούσε να έχει και άλλο πρόσωπο, πέραν αυτού της βαρβαρότητας.

Ο 24χρονος Τάσος Ισαάκ, άφησε τη τελευταία του πνοή μια δρασκελιά από την πόλη που στα σοκάκια της λαχταρούσε να περπατήσει ελεύθερος. Την Αμμόχωστο. Ξεψύχησε πεσμένος στο χώμα που αγάπησε, από τα χέρια αυτών που δεν ανεχόταν να συνεχίσουν να το

Καδρόνια, πέτρες γκλομπς και σιδερολοστοί τον συνέθλιψαν αλλά δεν τον νίκησαν. Η ηθική ανωτερότητα της ελληνικής ψυχής του έγινε σύμβολο, αντίστασης και αγώνα και έδειξε τον δρόμο της αθανασίας στον Σολωμού που τρεις μέρες αργότερα, στις 14 Αυγούστου, πήρε την ίδια ανηφοριά με ένα τσιγάρο στο στόμα.

Σήμερα, λίγα μέτρα μακριά από την Αμμόχωστο, στο Παραλίμνι της Κύπρου τελούνται τα μνημόσυνα τους.

Απών ο πατέρας του Τάσου, η καρδιά του οποίου δεν άντεξε. Πέρυσι έφυγε για το ταξίδι συνάντησης με τον γιο του. Παρούσα η Αναστασία. Η κόρη του Τάσου Ισαάκ που δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα της. Είδε το φως της ζωής λίγους μήνες μετά τη θυσία του ανθρώπου που την έφερε στο κόσμο. Δεν ένιωσε το πατρικό χάδι, αλλά βίωσε την αγάπη ενός ολόκληρου έθνους και του ελληνικού κράτους που ανέλαβε την ανατροφή της.