Ζει το όνειρο του ο «Μπίδης»

Ο Κώστας Χαραλαμπίδης το είχε πάρει απόφαση. Στα 35 του, είχε καταλάβει πως δεν πρόκειται να αγωνιστεί ποτέ στην Εθνική Ανδρών. Και, όμως, το όνειρο του έγινε πραγματικότητα.  Ο τραυματισμός του Βασίλη Σπανούλη άνοιξε την πόρτα της Εθνικής για τον 35χρονο... ρούκι και έτσι ο επόμενος στόχος του Έλληνα γκαρντ είναι να βρεθεί στην τελική 12αδα του Ηλία Ζούρου για το Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας. Αναλυτικά τα όσα δήλωσε στην επίσημη ιστοσελίδα της ΕΟΚ:  Πως αντέδρασες όταν δέχθηκες την κλήση να ενσωματωθείς στην προετοιμασία; «Δεν πίστευα στα αυτιά μου… Αν συνυπολογίσει κανείς ότι ήμουν και σε διακοπές, όλο αυτό μου ήταν εντελώς ξαφνικό. Εκείνη τη στιγμή τα ένιωσα όλα μαζί… Ξαφνιάστηκα, ενθουσιάστηκα, γενικώς ένιωσα πολλά συναισθήματα… Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα και τον Βασίλη Σπανούλη με τον τραυματισμό του που ήταν δύσκολα… Γενικώς ήταν περίεργο όλο αυτό και όλα έγινα πολύ γρήγορα». Πέρασε από το μυαλό σου να απαντήσεις αρνητικά; «Ποτέ δεν σκέφτηκα να αρνηθώ. Επειδή δεν έχω παίξει και σε καμία άλλη εθνική και χωρίς να θέλω να πω ότι είναι απωθημένο, αυτή την εμπειρία με αυτή την Εθνική, που είναι αναγνωρισμένης αξίας ομάδα και έχει κατακτήσει τόσα πολλά, ήθελα να την ζήσω. Αυτή είναι η αλήθεια και χαίρομαι πάρα πολύ που βρίσκομαι εδώ». Αν και 35 ετών είσαι «ρούκι» στην ομάδα, καθώς είναι η πρώτη φορά που μετέχεις σε προεπιλογή της Εθνικής. Πως το βιώνεις όλο αυτό; «Είναι εντελώς αντιφατικό… Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Από τη μία είμαι ο μεγαλύτερος σε ηλικία στην ομάδα και από την άλλη ο προτελευταίος που ήρθε ως προσθήκη. Είναι αντιφατικό, αλλά μετά από τόσα χρόνια ξέρω πώς να χειριστώ μια τέτοια κατάσταση. Έτσι και αλλιώς όλα αυτά τα χρόνια που παίζω μπάσκετ έχω μάθει ότι από την στιγμή που μπαίνεις μέσα σε ένα γήπεδο και αγωνίζεσαι έχεις αντιπάλους , έχεις συμπαίκτες και δεν σκέφτεσαι ούτε τα χρόνια σου, ούτε τι κουβαλάς μαζί σου. Μπαίνεις και παίζεις. Από την στιγμή που είσαι σε ένα γήπεδο, όλοι είναι ίσοι». Όλα αυτά τα χρόνια γίνεται πολύς λόγος για το οικογενειακό κλίμα που υπάρχει στην ομάδα. Εσύ το επιβεβαιώνεις αυτό; «Με το που βρέθηκα στην πρώτη προπόνηση, στην πρώτη μου συνάντηση με τα παιδιά και τους προπονητές, πραγματικά ένιωσα ότι είναι όπως το άκουγα… Την Εθνική την παρακολουθούσα πάντα και άκουγα και από τα παιδιά πόσο οικογενειακό είναι το κλίμα και δεν ήταν τυχαίο το ότι ήρθαν και οι επιτυχίες. Όλα παίζουν ρόλο. Το ότι είμαι μέλος και εγώ της ομάδα και συμμετέχω είναι καθημερινή πρόκληση. Οι προπονήσεις και μόνο είναι πρόκληση για εμένα». Η παρουσία του Ηλία Ζούρου στον πάγκο, με τον οποίο έχεις συνεργαστεί και στον Πανελλήνιο έπαιξε κάποιο ρόλο; «Από την πλευρά μου φυσικά και παίζει μεγάλο ρόλο, γιατί είναι ένας κόουτς που συνεργάστηκα πάρα πολύ καλά, πετύχαμε κάποια πράγματα με τον Πανελλήνιο, είχαμε αγαστή συνεργασία. Από τη μία βρέθηκα λίγο καθυστερημένα στην ομάδα, αλλά από την άλλη ξέρω τον τρόπο παιχνιδιού και την φιλοσοφία του, οπότε είναι πιο εύκολο για εμένα να συνεργαστώ γιατί είναι αρκετά πράγματα που τα έχω δουλ