(Υ)γειά-χαρά, κ.Λοβέρδο!

Ο Μάνος Αντώναρος ξεφεύγει από την πεπατημένη και γράφει στο blog του στο gazzetta.gr για τις καταστάσεις που επικρατούν στα νοσοκομεία της Ελλάδος και κάνει πολιτική στον Ανδρέα Λοβέρδο. Κύριε Υπουργέ, σας γράφω από τη διεύθυνση ενός μεγάλου site. Πάρα πολλοί άνθρωποι (και επειδή αγαπάτε τη δημοσιότητα, σας πληροφορώ ότι είναι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες) διαβάζουν αυτό το site, επειδή αγαπούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τον αθλητισμό. Και ως γνωστόν ο αθλητισμός προϋποθέτει υγεία.Ο λαός μας λέει: «Την υγειά σου να ’χεις!» Συγχωρέστε μου τα παραπάνω κλισέ –δεν τα συνηθίζω– αλλά εδώ που φτάσαμε δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν αγαπώ την πολιτική, αλλά νομίζω ότι είναι ώρα να κάνουμε πραγματική πολιτική. Και για να κάνουμε κάτι τέτοιο, βασικά πρέπει να έχουμε την υγεία μας. Θα μπορούσαμε –μια και υπήρξατε  δάσκαλος– να κουβεντιάσουμε και περί Παιδείας, αλλά αυτό μπορεί να περιμένει (για λίγο). Πάμε λοιπόν στην ανθυγιενή μας πραγματικότητα με δύο δικά μου περιστατικά. Δύο περιστατικά εντελώς ανώδυνα. Τα διάλεξα επίτηδες ανώδυνα, μικρά, καθώς είμαι της γνώμης ότι τα μικρά προβλήματα το ένα δίπλα στο άλλο γιγαντώνουν το πρόβλημα. Αφήνω λοιπόν τα σοβαρά προβλήματα να σας τα περιγράψουν οι αναγνώστες. Στην πατρίδα της γυναίκας μου, Πολύγυρο Χαλκιδικής, όπου παραθερίζουμε οικογενειακώς κάθε καλοκαίρι, υπάρχει ένα υπέροχο (κτιριακά) νοσοκομείο. Το Γενικό Νοσοκομείο Πολυγύρου. Μακάρι όλες οι πόλεις στην Ελλάδα να είχαν παρόμοιο. Πριν από κανέναν μήνα, λοιπόν, ζήτησα να κλείσω ένα ραντεβού με τον δερματολόγο, επειδή έβγαλα ένα μικρό έκζεμα στον αστράγαλό μου. Η απάντηση ήταν: -Α, δεν έχουμε δερματολόγο! Απεβίωσε! Θέλετε αλήθεια να το σχολιάσω; Όχι! Δεν θα παίξω κρυφτό με το αυτονόητο. Έχω όμως μια απορία: Στην αρχή του καλοκαιριού επισκεφθήκατε αιφνιδιαστικά το συγκεκριμένο νοσοκομείο. Δεν σας έκανε εντύπωση που η θέση του δερματολόγου ήταν κενή; Δεν σας απασχολεί που εκατοντάδες νεαροί γιατροί περιμένουν να εργαστούν; Δεν σας κάνει καμία εντύπωση που αντί να φροντίζουν την υγεία μας –ύστερα από τόσα χρόνια σπουδών και θυσιών– είναι στα χωριά τους και παίζουν πρέφα περιμένοντας; Πέθανε ο δερματολόγος, κ. υπουργέ μου. Πέ-θα-νε. Πολύ λυπάμαι για τον άνθρωπο και όπως έμαθα ήταν και λαμπρός επιστήμονας… Όμως τι περιμένουμε για να τον αντικαταστήσουμε; Θα μου πει κάποιος: «έλα μωρέ, δερματολόγος ήταν… Πέθανε κανείς από τη φαγούρα;» Εμ, δεν ξέρω, δεν είμαι γιατρός· δημοσιογράφος είμαι… Αλλά άντε να συμφωνήσω! Μια και αρχίσαμε όμως τα υποθετικά, υποθέτω ότι τα νοσοκομεία στην Ελλάδα –ειδικά στην περιφέρεια– έχουν πληρότητα σε καρδιολόγους, πνευμονολόγους, ορθοπεδικούς, χειρουργούς κ.λπ. Ή μήπως υποθέτω λάθος; Την άνοιξη πήγα στο Ιπποκράτειο (Αθήνα) για το ετήσιο τσεκ-απ μου. Παρακαλώ σημειώστε ότι οι γιατροί του Ιπποκράτειου μού έσωσαν κάποτε τη ζωή. Τους αγαπώ και με αγαπάνε. Μου πήρανε λοιπόν λιγάκι αίμα για εξετάσεις. Το πρόβλημα εμφανίσθηκε όταν έπρεπε να βάλουμε το αίμα από τη σύριγγα στο ειδικό μπουκαλάκι. Εδώ τα μπουκαλάκια! Εκεί τα μπουκαλάκια! Πού είναι τ