Το υπερπολύτιμο χαμένο όπλο

Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για το μεγαλύτερο όπλο του Παναθηναϊκού, κατά τη διάρκεια της πολυμετοχικότητας μέχρι δηλαδή και τον Δεκέμβριο του 2010, το οποίο όμως χάθηκε. Διάβασα, άκουσα, πολλά μετά από την αποτυχία του Παναθηναϊκού στο Ισραήλ. Αντιλαμβάνομαι τους λόγους για τους οποίους οι νέες γενιές των φίλων του Παναθηναϊκού είναι πολύ πιο οργισμένες, πεινασμένες, αντιδραστικές, συγκριτικά με όλους εμάς τους 35άρηδες και μεγαλύτερους από εμάς. Εχουμε δει πολύ χειρότερα: και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Ηταν «χορτασμένες», όμως, οι γενιές του ‘80 και του ’90, παρά τις κατά καιρούς εκρήξεις τους, δεν προϋπήρχε η 13ετία του Ολυμπιακού, δεν αντιμετώπιζαν τόσα προβλήματα στην καθημερινότητά τους, δεν υπήρχαν τα blogs, το διαδίκτυο, δεν ήταν της μόδας τα «ντου». Υπερβολές, πολλές υπερβολές, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Για τη «μεγαλύτερη ξεφτίλα», για «ανίκανους» παίκτες, για τον προπονητή. This is football, ειδικά στον ευρωπαϊκό νότο. Δοκάρι και μέσα «θεοί», δοκάρι και έξω (Νίνης) «άχρηστοι». Μα, ας μην γελιόμαστε. Το αποτέλεσμα είναι πάντα η αφορμή για την έκρηξη όταν το καζάνι σιγοβράζει. Και το αποτέλεσμα καθορίζει σχεδόν τα πάντα. Ανεξαρτήτως παικτών, παραγόντων, προπονητή. Τώρα, λοιπόν, πολύ νωρίς, ήρθε η ώρα για να αντιληφθούν όλοι τι θα λείψει περισσότερο από τον εφετινό Παναθηναϊκό. Ποιο ήταν το μεγαλύτερο όπλο της ομάδας κατά τη διάρκεια της πολυμετοχικότητας, μέχρι δηλαδή και τον Δεκέμβριο του 2010, γιατί ο Παναθηναϊκός έφτασε στην κατάκτηση του νταμπλ. Πολλοί θα πουν «διότι πήρε Σισέ, Λέτο, Κατσουράνη μετά τον Ζιλμπέρτο της πρώτης σεζόν, διότι ο ο Ολυμπιακός ήταν ανύπαρκτος, ο Κόκκαλης έφευγε και στη διαιτησία ο Πατέρας το έφερε στο 50-50». Δεν διαφωνώ. Να προσθέσω το σημαντικότερο; Διότι είχε αντοχές στις «στραβές»! Αντοχές και ενότητα στην κερκίδα του, η οποία είχε και τα ανάλογα αποτελέσματα στα ΜΜΕ, τα οποία σε μεγάλο βαθμό (όσο κι αν κάποιοι δεν θέλουν να το παραδεχτούν) επηρεάζουν την ατμόσφαιρα στους οπαδούς και κατ’ επέκταση στο εσωτερικό των ομάδων. Ο Παναθηναϊκός άντεξε την πρώτη χρονιά της πολυμετοχικότητας, παρότι του «βγήκε» μόνο μία μεταγραφή (Ζιλμπέρτο) και τα λάθη του Αντωνίου (κυρίως) και του Τεν Κάτε (δευτερευόντως) στις μεταγραφές ήταν πάμπολλα. Και στην επιλογή των παικτών και στο κόστος τους. Αντεξε παρά τον πρώτο στην ιστορία του αποκλεισμό στο Κύπελλο από ομάδα β΄κατηγορίας (Πανσερραϊκός), παρά τις εντός έδρας ήττες από υποδεέστερους αντιπάλους και τη διαιτητική «σφαγή» στον πρώτο γύρο. Χωρίς Σισέ, Λέτο, Κατσουράνη έφτασε μια ανάσα από τον προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με αντίπαλο τη Βιγιαρεάλ. Να θυμηθούμε ενδεκάδα Μιλάνου; Γκαλίνοβιτς, Νίλσον, Σπυρόπουλος, Βύντρα, Γκούμας, Σαριέγκι, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Σιμάο, Καραγκούνης (63΄ Σαλπιγγίδης), Γκάμπριελ (85΄ Τζιόλης), Μάντζιος (90΄+ Ρουκάβινα). Από τους 14 σήμερα θα γλίτωναν τις ύβρεις μόνο τρεις: ο Ζιλμπέρτο, ο «Σάλπι» και ο Ρουκάβινα που ήταν σχετικά αγαπητός! Να θυμηθούμε και ενδεκάδα Βρέμης, όπου ο Τεν Κάτε είχε παραδώσει μαθήματα; Γκαλίνοβιτς, Νίλσον, Σπυρόπο