Το γαλάζιο κουρελόπανο

Ο Νίκος Παπαδογιάννης γράφει στο blog του για τον καύσωνα που έπληξε τους μαντράχαλους της Βραζιλίας, τα κορίτσια των ΗΠΑ και τους εργατοπατέρες του ελληνικού μπάσκετ.    Hταν ένα παράξενο βράδυ αυτό της περασμένης Κυριακής. Οι καλοκαιρινές "καραμπόλες" στην εφημερίδα με υποχρέωσαν να καλύψω -από την τηλεόραση φυσικά- τον προημιτελικό του Κόπα Αμέρικα μεταξύ Βραζιλίας-Παραγουάης, αποστολή που εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε υπνωτικό χάπι. Κάθε πέντε λεπτά, το χέρι πήγαινε ασυναίσθητα στο τηλεκοντρόλ και τα δάχτυλα στα πλήκτρα "3", "1" και "0". Ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου γυναικών ήταν μία πολύ πιο ελκυστική υπόθεση. Επαιζαν ΗΠΑ-Ιαπωνία στη Φρανκφούρτη, μέσα σ'ένα γήπεδο κατάμεστο από 50.000 θεατές. Οι ντόπιοι πίστευαν ότι θα έβλεπαν την -απερχόμενη πρωταθλήτρια- ομάδα της Γερμανίας και εξαφάνισαν τα εισιτήρια από νωρίς. Ούτως ή άλλως, βέβαια, θα το γέμιζαν το στάδιο που χτίστηκε στα ερείπια του παλιού ΒαλντΣτάντιον. Αν το Μουντιάλ γινόταν στις ΗΠΑ, η λίστα αναμονής για εισιτήρια του τελικού θα ξεπερνούσε τον Ατλαντικό και θα έφτανε στο Βισκαϊκό Κόλπο. Μόνο στην Ελλάδα -και σε χώρες σαν την Ελλάδα- είναι σε τέτοιο βαθμό απαξιωμένος ο γυναικείος αθλητισμός. Και μόνο στην Ελλάδα -και σε χώρες σαν την Ελλάδα- θεωρείται το ποδόσφαιρο αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών. Οι κοπέλες έπαιζαν καταπληκτική μπάλα. Ο ρυθμός έκοβε την ανάσα και το θέαμα έβγαζε κοροϊδευτικά τη γλώσσα στους μαντράχαλους από τη Λατινική Αμερική. Οι γιάνκισσες προηγήθηκαν δύο φορές και άγγιξαν το τρόπαιο. Τα κορίτσια από την Ασία έμοιαζαν με νάνους. Χαζεύοντας στο Twitter, διάβαζα τους πανηγυρισμούς Αμερικανών αθλητών που παρακολουθούσαν τον τελικό από την τηλεόραση. "Goooaaaaal", πανηγύριζε ο Κέβιν Ντουράντ. "Gooooooooaaaaaaaaaaalll!!!!" συμφώνησε μαζί του, πολλαπλασιάζοντας τα φωνήεντα και τα θαυμαστικά, ο Κρις Πολ. Αλλά οι Γιαπωνεζούλες δεν είναι από εκείνες που παραδίδουν τα όπλα αμαχητί. Δύο φορές βρέθηκαν με τον έναν ώμο ακουμπισμένο στο καναβάτσο, δύο φορές κατόρθωσαν να σηκωθούν και να κοιτάξουν το Γολιάθ στα μάτια. Ισοφάρισαν στο 84', ισοφάρισαν ξανά στο 117'. Στα πέναλτυ, επιστράτευσαν κρύο αίμα και έδωσαν ένα καλό μάθημα στα αμερικανάκια. Το τρόπαιο ταξιδεύει αυτή την ώρα για το βασανισμένο Τόκυο, όπου περιμένει όλη η χώρα για να αποθεώσει. Οι κοπέλες των ΗΠΑ έκλαψαν, αγκαλιάστηκαν, προσευχήθηκαν, το κλασσικό σκηνικό που βλέπουμε στις ταινίες του Χόλιγουντ. Η Ιαπωνία δεν κλαίει τόσο εύκολα. Πίσω στη Λα Πλάτα, το φεστιβάλ χασμουρητού συνεχιζόταν μέχρι τελικής πτώσης: 0-0 στην κανονική διάρκεια, 0-0 και στην παράταση. Με δύο αποβολές, όπως και στους υπόλοιπους (πλην ενός) προημιτελικούς. Παίκτες που έχαναν με το παραμικρό το μυαλό τους, αρκετό θέατρο, γήπεδο για να σπείρεις πατάτες, ατμόσφαιρα γκρίνιας, όλο άντρες μουστακαλήδες στην εξέδρα. Οταν κρύβουν το μπρίο τους μέσα σε μια σακούλα γεμάτη άγχος, οι Νοτιοαμερικάνοι μοιάζουν με τους Έλληνες σε ενοχλητικό βαθμό. Στα πέναλτυ, το "πρέπει" μιας ολόκληρης χώρας που λατρεύει τη μπάλα σαν θεά έλιωσε τους Βραζιλιάνους. Εκτέλ