Θαύμα στη χώρα των θαυμάτων

O Nίκος Παπαδογιάννης υποκλίνεται στα κορίτσια της Εθνικής ομάδας υδατοσφαίρισης και ταξιδεύει με τη χρονομηχανή στη Σαϊτάμα μέσω Σανγκάης.                                                              ********************* Ξεκινώ να γράψω αυτό το κείμενο την ίδια ώρα που οι κοπέλες της Εθνικής πόλο βγαίνουν από τα αποδυτήρια του "Νατατόριουμ" της Σανγκάης για να βαδίσουν, υπερήφανες, προς το βάθρο των θριαμβευτών. Το χρυσό μετάλλιο είναι δικό τους. Η Εθνική γυναικών της υδατοσφαίρισης, η ίδια που πάτησε το κουμπί της αυτοκαταστροφής στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, είναι η πρώτη ελληνική ομάδα που κατέκτησε τίτλο παγκόσμιας πρωταθλήτριας στο κορυφαίο ηλικιακό επίπεδο. Μας πρόλαβε, εμάς του μπάσκετ, αλλά χαλάλι της. Εμείς θα έχουμε να θυμόμαστε το χρυσό των Εφήβων του 1995 στην Αθήνα και, ακόμα περισσότερο, το ασημένιο των Ανδρών του 2006. Το πανηγύρισα σαν να ήταν μπάσκετ, σαν να ήμουν κι εγώ εκεί. Έβλεπα τις κοπέλες μας να κερδίζουν και υποκλινόμουν στην Ελληνίδα αθλήτρια που γκρεμίζει τα κάστρα. Τα κορίτσια νίκησαν τις αντιπροσωπευτικές ομάδες χωρών που καλλιεργούν το γυναικείο αθλητισμό σε βάθος. Νίκησαν το τίποτα της διαλυμένης ελληνικής κοινωνίας. Νίκησαν τις προκαταλήψεις που θέλουν την Ελληνίδα γυναίκα εγκλωβισμένη στην κουζίνα και πάντως μακριά από τα στάδια. Νίκησαν τη χούντα του ποδοσφαίρου που καταδικάζει τα άλλα σπορ σε οικονομική δυσπραγία και τελικά αφάνεια. Δεκατρείς εναντίον όλων. Σήμερα τις αγαπάμε όλοι. Πόσοι όμως γνώριζαν ότι αυτές τις μέρες γίνεται Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κολύμβησης; Και πόσοι μπορούσαν χθες να ονομάσουν έστω μία από τις θριαμβεύτριας της Σανγκάης;  Αύριο ξανά θα τις ξεχάσουμε. Εκτός αν τις μπλέξουν σε τίποτε στημένους αγώνες, οπότε θα μάθουμε το βιογραφικό τους απνευστί. Οι εικόνες από την Κίνα έφερναν συνεχώς στο μυαλό μου τις αναμνήσεις από τη Σαϊτάμα, το πρόαστιο του Τόκυο όπου η Εθνική Ανδρών του μπάσκετ πέτυχε το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία της, τη νίκη επί των ΗΠΑ στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ του 2006. Τελικά μας ταιριάζει η Άπω Ανατολή, ημών των Ελλήνων. Ποτίζει το dna μας με μία ηρεμία που δεν γνωρίζαμε ότι κατέχουμε. Μία γαλήνη ασιατικού τύπου, που γίνεται εκρηκτικό κοκτέιλ όποτε ανακατεύεται με τα κότσια του Έλληνα που αντιστέκεται. Στην Ανατολή, άλλωστε, τη λατρεύουν την Ελλάδα. Οι Έλληνες είναι που δεν τη λατρεύουν... Ήταν η πιο απολαυστική βραδιά της καριέρας μου. Ίσως και της ζωής μου, αφού είχα την τύχη να τη μοιραστώ με αγαπημένα πρόσωπα. Σε αυτά συμπεριλαμβάνω τα ίδια τα στελέχη της ομάδας, τα οποία θα έχουν πάντοτε ξεχωριστή, αδιαπραγμάτευτη θέση στην καρδιά μου: όλοι οι παίκτες, όλοι οι προπονητές, όλοι όσοι εργάστηκαν για το συγκλονιστικό κατόρθωμα της 1ης Σεπτεμβρίου 2006. Η αφίσα συμπληρώνει 5 χρόνια πάνω από το γραφείο μου στην Ελευθεροτυπία.  Εκείνο το βράδυ, τη βραδιά της απόλυτης συζυγίας των πλανητών στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, καταλάβαμε ότι η δύναμη της παρέας μπορεί να κατακτήσει τα πάντα και να καταλύσει οποιοδήποτε μειονέκτημα. Ηταν ένας παράξενος ήλιος εκε