Τα χρυσά παιδιά

Η Ισπανία είναι η πιο επιτυχημένη ευρωπαϊκή ομάδα μετά το 1997. Από το 1992 δεν έχει λείψει από καμία μεγάλη διοργάνωση. Ναβάρο, Γκασόλ, Ρέγιες κατέκτησαν το έβδομο διεθνές μετάλλιο τους. Αυτοαποκαλούνται ÑBA (συνδυασμός του ΝΒΑ λόγω των παικτών της που παίζουν εκεί και του γράμματος Ñ που βρίσκεται στο ESPAÑA). Ποιος όμως μπορεί να τους κατηγορήσει ως ψηλομύτες. Ειίναι οι καλύτεροι και το ξέρουν. Αυτή η ομάδα που έχουν δημιουργήσει οι Ισπανοί, είναι η απόλυτη κυρίαρχος στο μπάσκετ της Γηραιάς ηπείρου. Και μπορεί μερικοί να μην γουστάρουμε να το παραδεχτούμε, αλλά οι τύποι είναι οι κορυφαίοι. Ακόμα και εάν χάσουν την κούπα στον τελικό με τη Γαλλία (δεν το βλέπω με τίποτα), έχουν χαράξει μία εκπληκτική διαδρομή, όμοια των μεγάλων -πάλαι ποτέ- Σοβιετικής Ενωσης και Γιουγκοσλαβίας. Δεν είναι μόνο το γρήγορο run n' gun παιχνίδι, αλλά κυρίως η συγκομιδή τους αυτή που τους τοποθετεί στην κορυφή. Τα πάντα άρχισαν το 1998 στη Βέρνη. Ηταν εκείνη η πιτσιρικαρία στο Πανευρωπαϊκό Εφήβων που έκανε θραύση. Χουάν Κάρλος Ναβάρο, Πάου Γκασόλ και Φελίπε Ρέγιες έκαναν από τότε πλάκα (την επανέλαβαν έναν χρόνο αργότερα και στο Παγκόσμιο της Λισσαβόνας). Εκτοτε δεν βρήκαν -σχεδόν ποτέ- αντίπαλο στα μέτρα τους. Καθώς λοιπόν έγιναν άντρες, αντάμωσαν και με άλλους παικταράδες. Οι τρεις τους βέβαια ξεχωρίσουν από το υπόλοιπο ρόστερ της ÑBA. Είναι οι μόνοι Ισπανοί διεθνείς στην ιστορία του μπάσκετ της χώρας που κατέκτησαν επτά μετάλλια. Δεν έχει σημασία εάν αυτό της Λιθουανίας θα είναι χρυσό ή ασημένιο. Εκείνο που μετράει είναι πως πρόκειται για το έβδομο. Τι αποδεικνύει το εν λόγω επίτευγμα; Α μη τι άλλο τη συνέπεια στο υψηλότερο επίπεδο. Ναβάρο, Γκασόλ και Ρέγες ξεκίνησαν την... αντρική συγκομιδή τους από την Κωνσταντινούπολη (2001), όπου τερμάτισαν τρίτοι. Ακολούθησαν δύο ασημένια στο Ευρομπάσκετ της Σουηδίας το 2003 (ήττα από Λιθουανία) και στη δική τους διοργάνωση το 2007 (ήττα από τη Ρωσία). Το πλήρωμα του χρόνου για το χρυσό έφτασε δύο χρόνια αργότερα στην Πολωνία. Μόνο το 2005 έμειναν εκτός βάθρου στην Ευρώπη, τότε δηλαδή που απουσίασε ο Πάου Γκασόλ. Μεταξύ αυτών υπήρξαν επίσης το χρυσό στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας (2006) και το ασημένιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου (2008). Γενικότερα όμως από τους δικούς της Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 (Βαρκελώνη) και έπειτα η Ισπανία ουδέποτε απουσίασε από μεγάλο ραντεβού. Κατά συνέπεια πιο... ψημένη δεν γίνεται να είναι. Προσθέστε και τα μετάλλια που έχουν και οι άλλοι του ρόστερ (Κάρλος Χιμένεθ, Χόρχε Γκαρμπαχόσα με 6, Ρούντι Φερνάντεθ, Μαρκ Γκασόλ με 5 κτλ.) και θα έχετε μία ομάδα με DNA πρωταθλήτριας. * Εάν η Ισπανία κατακτήσει το χρυσό, θα γίνει η πρώτη μετά το 1997 (Γιουγκοσλαβία) που το καταφέρνει για δεύτερη σερί διοργάνωση!