Σιγά μην πτώχευσες...

Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για την πιθανότητα αποχώρηση του Σισέ, που βάζει οριστικά τέλος στην εποχή της πολυμετοχικότητας στον Παναθηναϊκό και γράφει για το συγκεκριμένο εγχείρημα που τελείωσε τόσο άδοξα...   Με το που κλείσει οριστικά την πόρτα της εξόδου ο Τζιμπρίλ Σισέ και με τους πάντες φυσικά να προσεύχονται να γίνει το απόλυτο θαύμα και να μας… ξεμείνει, θα μπει και η οριστική ταφόπλακα στην τριετία της πολυμετοχικότητας, θα γυρίσει και πάλι ο Παναθηναϊκός στα… παλιά.   Ναι, το ξέρω πως υπάρχει κόσμος που λέει - και άλλος που απλώς παπαγαλίζει μαγεμένος από τους τόνους προπαγάνδας που έπεσε - ότι ξοδεύτηκαν τεράστια ποσά, ότι έγιναν «εγκλήματα», ότι ο Παναθηναϊκός «μεταλλάχτηκε», ότι τον διοικούσαν άσχετοι (ενώ πέρσι την εποχή του "ο Γιάννης άλλαξε" δηλαδή, έσκασε μύτη για να μην ξεχνιόμαστε το απόλυτο ποδοσφαιρικό ανέκδοτο, ο Κωνσταντόπουλος) και διάφορα άλλα τέτοια χαριτωμένα. Τα ξέρετε, τα έχετε ακούσει και δεν χρειάζεται να τα επαναλαμβάνουμε γιατί και οι πέτρες γνωρίζουν ότι αυτά ήταν που διέλυσαν και την πολυμετοχικότητα που τόσο και τόσους χαλούσε τελικά. Εγώ απλά θα (ξανά) πω ότι αν είναι να «μεταλλαχτείς» για να δεις στην ομάδα σου τον εν ενεργεία αρχηγό της Εθνικής Βραζιλίας, τον τεράστιο μέσα και έξω από το γήπεδο Σισέ, τους καλύτερους Ελληνες ποδοσφαιριστές, κανονικούς προπονητές, κάποια όντως καλά ταλέντα (Ρούκα, Λάζαρος), βασικά τα ασύλληπτα και απλησίαστα ρεκόρ στα διαρκείας και την υγεία των πρώτων 2,5 χρόνων στην κερκίδα αλλά και το δικαίωμα να σε σέβονται και κάποιες φορές να σε φοβούνται στο παρασκήνιο αντί να σε έχουν του κλότσου και του μπάτσου, ε τότε χαλάλι τους ρε παιδιά. Ειδικότερα από τη στιγμή που τα περισσότερα από τα χρήματα αυτά ήταν εκείνων (συν βεβαίως του Παύλου) που κατηγορούνται πως τα ξόδεψαν για τον Παναθηναϊκό, μαζί με τα λεφτά των αποκαλούμενων μικρομετόχων (sorry, αλλά δεν μου αρέσει η λέξη αυτή) και σίγουρα ΟΧΙ εκείνων που τους έστησαν στο απόσπασμα χωρίς να βάλουν μία και ουσιαστικά συνδιοικώντας στο ΤΖΑΜΠΑ.. Κάπως έτσι λοιπόν τελειώνει η σύντομη ιστορία της πολυμετοχικότητας και ο Παναθηναϊκός γυρίζει εκεί που ήταν τρία χρόνια πριν. Και μην πει κανείς «πτωχεύουμε», «χρεοκοπούμε» κλπ γιατί τα πράγματα είναι απλά. Στα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας ισχύει το ότι πληρώνεις παίρνεις. Πουλάς λοιπόν τον Σισέ, διώχνεις τον Ζιλμπέρτο και τα υπόλοιπα βαριά συμβόλαια, ελαχιστοποιείς την παρουσία του κόσμου στο γήπεδο (γιατί καλό και άγιο το «αιώνια πιστός» αλλά η πλειοψηφία θέλει να βλέπει παιχταράδες και κούπες) και κάνεις το… σταυρό σου ώστε να σου βγουν κάποια από τα λαχεία που θα αγοράσεις μπας και γίνεις ανταγωνιστικός ως προς τον αντίπαλό σου. Γιατί τα λέω όλα αυτά τέτοιες ώρες; Διότι πολύ απλά σκέφτομαι αν τελικά άξιζε τον κόπο όλο αυτό το πράγμα και αν βασικά άξιζε να το διαλύσεις έτσι απλά. Για ένα καπρίτσιο, για τους προσωπικούς εγωισμούς, τις ζήλιες και τα ψυχολογικά του καθενός. Διότι όποιος πιστεύει ότι ο Παναθηναϊκός πτωχεύει από λεφτά είναι δικαίωμά του και επιπλέον μπράβο σε αυτούς που