Οχι δάκρυα για την Εθνική

O Νίκος Παπαδογιάννης γράφει με πικρή γεύση στα χείλη για τη χαμένη ευκαιρία, αλλά αρνείται τη μεμψιμοιρία και αισθάνεται υπερηφάνεια για την προσπάθεια της Εθνικής ομάδας απέναντι στους Γάλλους.   Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω αυτό το κείμενο με το ίδιο σλόγκαν που χρησιμοποίησα για το αυριανό μου σχόλιο στη Sportday. Δεν είναι άλλωστε δικό μου το σήμα κατατεθέν, αλλά του Αγγελάκα. Σιγά μη κλάψω. Σιγά μη φοβηθώ. Δεν της ταιριάζουν δάκρυα αυτής της ομάδας, όσο οδυνηρή και αν ήταν η εξέλιξη του προημιτελικού με τη Γαλλία. Της ταιριάζει μόνο ένα μπράβο, επειδή πραγματοποίησε την υπέρβαση που υποσχέθηκε, φόρεσε για 30-32 λεπτά το καπέλο του αφεντικού απέναντι σε έναν αντίπαλο θεωρητικά ανώτερο και άγγιξε μία νίκη που θα ξάφνιαζε τους ανύποπτους και θα βούλωνε το στόμα όσων περίμεναν να τη λοιδορήσουν. Λύγισε την τελευταία στιγμή, επειδή της έλειψε μία ηγετική φιγούρα ικανή να φωνάξει "εμπρός!" στους υπόλοιπους ή έστω ένα "μαύρο άλογο" που θα άλλαζε τις ισορροπίες. Ήμασταν έναν παίκτη μακριά από τη νίκη, έναν παίκτη μακριά από το μετάλλιο. Και χάσαμε μία χρυσή ευκαιρία για πρόκριση στα ημιτελικά ή ακόμα και στον τελικό του Ευρωμπάσκετ. Ελπίζω ότι ο άχαρος σημερινός αγώνας, μεσημεριάτικα στο αχανές και προφανώς μισοάδειο γήπεδο-μέγαρο του Κάουνας, θα βρει την Εθνική μας ετοιμοπόλεμη στις επάλξεις και θα της προσφέρει το βραβείο της παρηγοριάς. Όχι τόσο για να της χρυσώσει το πικρό χάπι, όσο για να την κρατήσει σε τροχιά διακρίσεων και να διατηρήσει ανέπαφη την αλυσίδα που ξεκίνησε το 2003 στη Σουηδία. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΕ ΛΙΓΟ