Όχι Άλλο Καραμέλα Μπαρτσελόνα Παρακαλώ.

Πω ρε μάνα μου, πόσο το χάρηκα το ψεσινό. Την ήττα της Βαρκελώνας εννοάω.Εξηγούμαι, γιατί υπάρχουν κάποιοι και κάποιες που θα σπεύσουν να παρεξηγηθούν. Εκτιμώ ότι αυτό που κάμει η Βαρκελώνα, αυτό το τρισκατάρατο και μικροτσουτσουνεμένο passing game in extremis, είναι το καλύτερο του είδους του. Αν σου κάνει αυτό το ακαδημαϊκό, πανεπιστημιακό ποδόσφαιρο, που αφαιρεί όλο το πάθος και όλο το νεύρο από το άθλημα, οκ. Μαζί σου.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ομάδα της Βαρκελώνης αυτό που κάνει το κάνει με εντυπωσιακή, αμίμητη τελειότητα. Αλλά συγγνώμη, αυτό δεν το κάνει τίποτα περισσότερο από ποδόσφαιρο για σπασίκλες της μπαλόσφαιρας. Όχι δεν είναι ούτε αυτό. Είναι σαν κάτι μπάντες ασούμε ή καλλιτέχνες, η τελειότητα και αρτιότητα των οποίων έχει γίνει τόσο κουραστική καραμέλα, που την μασάνε όλοι γιατί φοβούνται ότι αν πουν ότι δεν τους αρέσει, θα φανούν άσχετοι ή ξινοί ή ξέρω κι εγώ τι.
Η Μπαρσελόνα λοιπόν στην Ελλάδα είναι κάτι σαν τον Βασίλη Παπακωσταντίνου, τον Διονύση Σαββ