Ο κορυφαίος όλων των εποχών

Ο Μάνος Μανουσέλης γράφει στο blog του στο gazzetta.gr για το τέλος μιας εποχής στον θαυμαστό κόσμο του ΝΒΑ με την απόσυρση του Φιλ Τζάκσον μετά τον αποκλεισμό των Λέικερς. Το βράδυ της 8ης Μαΐου του 2011 γράφτηκε ιστορία στο παγκόσμιο μπάσκετ. Όχι διότι οι Ντάλας Μάβερικς απέκλεισαν με 4-0 τους Λέικερς από την συνέχεια των πλέι οφς, ούτε διότι δύο παίκτες των Μαβς (Τέρι, Στογιάκοβιτς) έβαλαν 15 στα 16 τρίποντα, ούτε καν διότι ο Οντομ και ο Μπάϊνουμ ντρόπιασαν  το Λος Αντζελες με την φτηνή  συμπεριφορά τους.

Σημαντικότερο απ’ όλα τα παραπάνω είναι ότι την συγκεκριμένη Κυριακή, ο Φιλ Τζάκσον κάθισε για τελευταία φορά στην καριέρα του στην άκρη του πάγκου σαν head coach! Ο τεχνικός, που οδήγησε σε 11 πρωταθλήματα παίκτες σαν τον Τζόρνταν, τον Πίπεν, τον Κόμπι Μπράϊαντ και τον Σακίλ Ο΄ Νιλ, στα 65 χρόνια του αποφάσισε πως enough is enough!

Τέλος εποχής λοιπόν! Ένα είναι βέβαιο: Το ΝΒΑ δεν θα είναι το ίδιο χωρίς τον Τζάκσον! Θα λείψει ένας προπονητής που πήγαινε κάθε χρόνο για πρωτάθλημα, θα λείψει η προσωπικότητα που είχε τα κότσια να …κράξει δημόσια (δίκαια ή, άδικα) όποιον τον ενοχλούσε, ή, όποιον τον εξυπηρετούσε – ακόμη και αν αυτός ήταν ο Στερν και οι διαιτητές του. Θα λείψει η προσέγγιση του στο παιχνίδι, μοναδική στην επίθεση, ιδιαίτερη και στην άμυνα…

Μπορεί –όπως πάντα - να κυκλοφορούν φήμες ότι ο Τζάκσον θα μείνει ένα χρόνο έξω και μετά θ’ αναλάβει τη Νέα Υόρκη στην θέση του Ντ’ Αντόνι του οποίο το συμβόλαιο τελειώνει το καλοκαίρι του 2012, αλλά κατά 99.9% ο Ζεν μάστερ  -  με αρκετά προβλήματα υγείας –δεν θα κοουτσάρει στο μέλλον. Θα πάρει μαζί του 20 χρόνια έντονων αναμνήσεων και μιας απίστευτης πορείας από το ναδίρ στο ζενίθ…
Η απάντηση στο ερώτημα αν ο Τζάκσον είναι καλύτερος προπονητής μπάσκετ όλων των εποχών ή, αν ήταν απλά ο πιο επιτυχημένος, δεν είναι εύκολη.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αμφισβητούν τον  τέως –πλέον – κόουτς των Λέικερς,  λέγοντας πως με τον Τζόρνταν, τον Σακίλ και τον Κόμπι ο καθένας θα μπορούσε να παίρνει το πρωτάθλημα.

Είναι πολλοί οι οπαδοί των Μπουλς, αλλά και των Λέϊκερς που πάθαιναν εγκεφαλικό βλέποντας τον Φιλ να κάθεται απαθής στον πάγκο με την ομάδα 15 πόντους πίσω στο σκορ στο ξεκίνημα του τέταρτου δεκαλέπτου στον έβδομο τελικό, όπως για παράδειγμα στο Λέϊκερς - Πόρτλαντ το 2000...

Πολλές φορές η βιβλική μορφή που καθόταν δίπλα του στον πάγκο, ο Τεξ Ουίντερ του έλεγε στο αυτί «μήπως ήρθε η ώρα να κάνεις τον προπονητή και να μιλήσεις στην ομάδα σου; Πάρε τάϊμ άουτ και πες τους τι να κάνουν…»

Ο Τζάκσον, όμως, πίστευε ότι ήξερε καλύτερα από κάθε άλλον πως λειτουργούσε το μυαλό των παικτών. Πίστευε ότι η δουλειά γινόταν στην προπόνηση. Δεν θεωρούσε ότι έπρεπε να ζωγραφίσει στο πινακάκι του ένα νέο σύστημα, πέντε δεύτερα πριν την λήξη του αγώνα, να το εκτελέσουν και να πάρει το πρωτάθλημα. Γι’ αυτό τους άφηνε να παίξουν χωρίς να πέφτει στην παγίδα του over-coaching.

Σκηνές σαν αυτή που είδαμε στα φετινά