Ο φίλος μου, ο Σακίλ!

Ο Σακίλ Ο' Νιλ κατέβηκε από τη σκηνή (του μπάσκετ και των λοιπών τεχνών, τις οποίες διακονούσε επιμελώς) και ο Βασίλης Σκουντής του αποτίει φόρο τιμής και τον ευχαριστεί όχι μονάχα για τις αναμνήσεις, αλλά και για τις συνεντεύξεις!  
Το εννοώ αυτό που έγραψα στον πρόλογο για τον φόρο τιμής, που μάλιστα είναι ανάλογος με τα κυβικά του και με τα ρούχα του: πραγματικά μεγέθους XXXXXXL!Επ' αυτού καταθέτω την μαρτυρία του (μετέπειτα προπονητή του στο LSU) Ντέιλ Μπράουν, ο οποίος τον αντίκρισε για πρώτη φορά σε μια αμερικάνικη βάση στη Γερμανία, όπου υπηρετούσε ο πατέρα του και εντυπωσιασμένος από το ύψος και τα σωματικά προσόντα  του τον ρώτησε σε πόσο καιρό θα ολοκλήρωνε τη θητεία του, ώστε να είναι διαθέσιμος για το κολέγιο. Ο Σακίλ χαμογέλασε και του απάντησε με παιδιάστικη αφέλεια: “I am sorry, Sir, but I am only 13”!

Ναι ο μπαγάσας ήταν μόλις 13 ετών κι έμοιαζε για εικοσάρης και βάλε!

Όσο για τις ευχαριστίες (του προλόγου) κι αυτές είναι απλόχερες, τόσο για τις εικόνες που αφήνει  και πλέον αποτελούν μέρος της ιστορικής μνήμης του παγκοσμίου μπάσκετ, όσο και για τις συνεντεύξεις του οι οποίες υπήρξαν πάντοτε απολαυστικές. Μη έχοντας λοιπόν να συμπληρώσω πολλά πράγματα στα αφιερώματα που κατέκλυσαν τις τελευταίες μέρες τον παγκόσμιο τύπο για τη διαδρομή και τις παράλληλες (με το μπάσκετ) δραστηριότητες του “Μεγάλου Αριστοτέλη”, θα περιοριστώ σε κάποιες προσωπικές αναμνήσεις...

Τον Σακίλ τον είδα από κοντά για πρώτη φορά στις 30 Ιουλίου του 1994 στη Σάρλοτ, όπου (μη γελάσετε, σας παρακαλώ), μας είχε στείλει για scouting της (προσεχούς αντιπάλους μας στο Μουντομπάσκετ) Γερμανίας, ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου! Χρησιμοποιώ πληθυντικό, διότι ο Ευθύμης είχε αναθέσει αυτή την αποστολή στον συνεργάτη του Μάκη Δενδρινό, που ωστόσο δεν οδηγούσε και γι' αυτό προθυμοποιηθήκαμε να του κάνουμε παρέα και οι τρεις δημοσιογράφοι, οι οποίοι είχαμε  ακολουθήσει την εθνική και στην Ουάσινγκτον, όπου ταξίδεψε πρώτα για μια σειρά φιλικών αγώνων. Νοικιάσαμε λοιπόν ένα αυτοκίνητο και φύγαμε ο “Βούδας”, ο Γιάννης Κουκουλάς, ο Γιάννης Καραλής και η αφεντιά μου...

Το ταξίδι ήταν όντως συναρπαστικό, όχι μόνο διότι το πήγαινε-έλα διήρκεσε κοντά  στις; είκοσι ώρες (με στάση για ύπνο σε ένα μοτέλ, πάνω στο δρόμο!), αλλά και επειδή είδαμε τον αγώνα της Dream Team-2 με τη Γερμανία και με παρότρυνση του Δενδρινού, κάναμε μια παράκαμψη και περάσαμε από το Ντούραμ της Νόρθ Καρολάινα (όπου στεγάζεται το πανεπιστήμιο του Duke) για να πούμε μια καλημέρα στον Μάικ Σιζέφσκι!

Μεγάλες μπασκετικές στιγμές, να ζήσουμε να τις θυμόμαστε!

Για να μην τα πολυλογώ, τον Σακίλ τον συνάντησα για πρώτη φορά στην αίθουσα τύπου του γηπέδου της Σάρλοτ, λίγα λεπτά μετά τη λήξη του αγώνα, σε ένα “media availability”, που διοργανώθηκε με τη συμμετοχή όλων των παικτών της αμερικανικής ομάδας: κάθισε ο καθένας σε ένα... θρανίο και απαντούσε σε ό,τι τον ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι οι οποίοι τον περικύκλωναν. Έπεσα διάνα στις επιλογ