Κυριακή, κοντή γιορτή!

O Βασίλης Σκουντής παίρνει στυλό, μπλοκ, laptop, ελπίζει ότι τα όπλα και οι παλάσκες δεν είναι απαραίτητα και εκστρατεύει στο Ελληνικό για να παρακολουθήσει τον 36ο τελικό του Κυπέλλου. Πιο μπροστά όμως θέλει να μοιραστεί κάποιες σκέψεις του μαζί σας... Πρώτα απ' όλα να σας εξομολογηθώ ότι μ' έχουν πιάσει τα γέλια από την ώρα που συνέλαβα την ιδέα της εισαγωγής του σημερινού άρθρου, διότι απαριθμώντας όλα τα χρειαζούμενα για τον τελικό, θυμήθηκα την παλιά διαφήμιση της οινοβιομηχανίας Καμπά, που αναδείκνυε τα απολύτως απαραίτητα αγαθά... Τυρί, γάλα, καφέ, ρύζι, Καμπά! Ε, για τις ανάγκες της μεθαυριανής περίστασης, ο Ντούντα και ο Ζέλικο θα συμπλήρωναν και το pickn' roll, οπότε γέμισε το καλάθι της νοικοκυράς και μένει να δούμε εάν και κατά πόσο θα γεμίσουν και τα καλάθια του Ελληνικού, χωρίς να χρειάζεται παράλληλα ν' αδειάσουν τα οπλοστάσια των οπαδών! Α, για να μην το ξεχάσω: εκτός από τα εργαλεία της δουλειάς μου, δεν πρέπει να ξεχάσω να πάρω μαζί μου όχι μόνο την κάρτα της διαπίστευσης, αλλά και αστυνομική ή δημοσιογραφική ταυτότητα, ίσως και πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων, διότι με τόση πρεμούρα που έχει καταλάβει την Αστυνομία και την Ομοσπονδία, έχω την αίσθηση ότι δεν πάμε να δούμε αγώνα μπάσκετ, αλλά την άφιξη του προέδρου των ΗΠΑ! Δεν ξέρω αν (θα) αξίζει αυτός ο τελικός, σίγουρα πάντως κοστίζει εκ προοιμίου και δεν εννοώ μονάχα την αστυνομική επιχείρηση, αλλά και την τιμή του εισιτηρίου: 75 ευρώ το κεφάλι, πάει να πει, ένα καλό φαγητό για μια τετραμελή οικογένεια στην ταβέρνα της γειτονιάς, συμπεριλαμβανομένου και του “pourboire” για το γκαρσόνι! Και τα ρέστα παγωτά,που λέγαμε μικροί! Νισάφι όμως με τον κίνδυνο (που σήμανε συναγερμό μετά τα διατρέξαντα στο πολύ πιο... ανύποπτο τελικό του ποδοσφαιρικού Κυπέλλου), με τα μέτρα ασφαλείας, με την πιστοποίηση, με την παρωδία της αναβολής και με το στοίχειωμα ενός αγώνα, που κανονικά έπρεπε να διεξαχθεί στις 6 Μαρτίου. Νισάφι πια και με τον κινηματογραφικό τίτλο, ο οποίος εδώ και τέσσερα χρόνια ταιριάζει σε αυτό το ματς, που από γιορτή του μπάσκετ, τείνει να καταντήσει η ντροπή του: “Αγάπη μου, συρρίκνωσα τα παιδιά μας”! Σε αντίθεση με τους λίγους αλλά (άραγε;) καλούς της εξέδρας, το παρκέ και οι δυο πάγκοι θα βρίθουν ονομάτων, φιλοδοξιών, πόθων και στόχων που υποβάλλονται στο νόμο της διαστολής και της συστολής: το γράφω αυτό, διότι με τον τελικό να διεξάγεται outoftheblue (αμέσως μετά το Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας και μεσούντων των πλέι οφς της Α1), ο καθένας μπορεί να τον αξιολογήσει κατά το δοκούν! Προφανώς του πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκού δεν θα του χαλάσει τη διαγωγή ένας χαμένος τελικός, αλλά και ο (νηστικός από τίτλους) Ολυμπιακός ξέρει ότι ένα Κύπελλο δεν φτάνει για να κορέσει την πείνα του. Τεκμαίρεται και ιστορικώς αυτό, διότι το περυσινό (πρώτο μετά από οκτώ άγονα χρόνια)  τρόπαιο δεν απέβη επαρκές για τον Γιαννάκη, ο οποίος συν τοις άλλοις είχε πιστωθεί τη συμμετοχή σε δύο Φάιναλ Φορ και σε έναν τελικό της Ευρωλίγκας... Αυτά βεβαίως είναι στην κυριολεξία περσινά ξινά ή γλυ