Κυνηγώντας το ανέφικτο

Η ιστορία ενός «ταπεινού αλαζόνα» έλαμψε και πάλι στη Νταεγού. Ο κορυφαίος Γιουσέιν Μπολτ έγινε λιγάκι σοφότερος χαρίζοντας και σε μας κάτι από το μεγαλείο του. Το gazzetta.gr κοιτάει πίσω από τις εικόνες και σχηματίζει τις χίλιες λέξεις που τις αποτελούν. Τι είναι εφικτό και τι όχι; Ποιο είναι αυτό το κεκαλυμμένο όριο ανάμεσα στο ανθρώπινα δυνατό και στο υπερφυσικό; Αν η επιστημονική θεωρία που υπαγορεύει ότι ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόλις το 10% του εγκεφάλου του με το υπόλοιπο δυσθεώρητο ποσοστό να αναμένει την εκμετάλλευσή του, μας εξηγούσε παράλληλα και την θεωρία της αξιοποίησης του άλλου 90% τότε που θα μπορούσαμε να φτάσουμε; Στον αθλητισμό όλα ξεκινούν από το μυαλό. Αθλητής που δεν γνωρίζει τον τρόπο να αξιοποιήσει κατά τη διάρκεια του αγώνα το μυαλό του δεν θα μείνει ποτέ στην ιστορία. Τα όρια του εφικτού αρχίζουν να διαβρώνονται ακριβώς εκεί όπου ο εγκέφαλος διαγράφει την ύπαρξη της ίδιας της λέξης του ανέφικτου. Στο σημείο όπου τα όρια σπάνε. Εκεί όπου το χτες αποτελεί μακρινή ανάμνηση του σήμερα. Όταν δηλαδή καταφέρνεις να ξεπεράσεις αυτό που ήξερες πως ήταν ο εαυτός σου, για να προχωρήσεις σε μια νέα γνωριμία με την ίδια σου τη φύση. Να φτάσεις ένα μόλις βήμα πιο μακριά από αυτό που ήξερες μέχρι χτες. Όταν το κάνεις, τα κατάφερες. Ανήκεις στον μαγικό κόσμο του αθλητισμού. Όταν ο Τζίμι Χάινς κάλυπτε την απόσταση των 100μ σε λιγότερο από δέκα δευτερόλεπτα το 1968 και γινόταν ο πρώτος αθλητής στην ιστορία που κατάφερε κάτι ανάλογο, η παγκόσμια αθλητική κοινή γνώμη δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως κάποιος Τζαμαϊκανός ονόματι Γιουσέιν Μπολτ, σχεδόν μισό αιώνα αργότερα θα μπορούσε να φτάσει την επίδοση στο ανατριχιαστικό μισό δευτερόλεπτο λιγότερο. Είναι, σα να έρθει σήμερα κάποιος και να πει πως κάποια μέρα, θα γεννηθεί ένας αθλητής που κόβοντας το νήμα της κούρσας της μίας ανάσας, ο χρόνος θα γράφει στο πρώτο ψηφίο το οκτώ... Κι όταν πια αγγίζεις το υπεράνθρωπο, το υπερφυσικό και το προς θαυμασμό δοσμένο στα δισεκατομμύρια του κόσμου ανά την υφήλιο, με μιας αποκτάς μια ελευθερία παντοδυναμίας που πηγάζει από την πίστη πως είσαι ικανός για τα πάντα. Πως είσαι το τέλειο. Το «κατ'εικόνα και καθ' ομοίωσιν». Εκεί τώρα, μπορείς να χάσεις το παιχνίδι, ή απλά μπορείς να αγγίξεις όντως την υποκειμενική σου τελειότητα με τα όρια της να συνεχίζουν να είναι μη διακριτά. Ο Μπολτ, έμοιαζε και ήταν ανίκητος στα 100μ. Ναι, ήταν ανίκητος. Μπορεί να πήγε στη Νταεγού για το Παγκόσμιο Στίβου χωρίς να έχει την καλύτερη φετινή επίδοση αλλά όλοι ήξεραν πως δεν έχει αντίπαλο. Το ήξεραν και οι Πάουελ- Γκέι που δεν βρέθηκαν τελικά στην Κορέα. Το ήξερε και ο Μπλέικ ο συμπατριώτης του που τελικά ανέβηκε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου. Το ήξερε και ο ίδιος. Μονάχα ο ίδιος του ο εαυτός μπορούσε να τον νικήσει, και τον νίκησε! Η ακύρωσή του λόγω αντικανονικής εκκίνησης από το αυτόματο μηχάνημα του βατήρα στον τελικό των 100μ ήταν από τις ιστορικότερες ακυρώσεις αθλητών στο Στίβο. Ο αφέτης έδωσε το σύνθημα, αλλά ο Μπολτ που κυνηγούσε το ρεκόρ, που έψαχνε το τέλειο, το ε