Κι οι δώδεκα ήταν υπέροχοι

Το Eurobasket της Λιθουανίας είναι το 37ο της Ιστορίας. Τα πρόσωπα που τα έχουν σημαδέψει περισσότερα. Το gazzetta.gr θυμάται δώδεκα, που για τους δικούς τους λόγους είναι σημείο αναφοράς. ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ (1987) Ο Νίκος Γκάλης ζάλιζε τους αντιπάλους, είχε 40 πόντους στον τελικό με τη Σοβιετική Ένωση, αλλά στα -4'' τα πάντα βρίσκονταν «στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα». Η αντίπαλη ομάδα μετρούσε 14 χρυσά μετάλλια κι ακόμη δύο τελικούς, αλλά το επιθετικό ριμπάουντ στο άστοχο σουτ του Μέμου Ιωάννου έκανε την αρχή κι οι 2/2 βολές του έφταναν και περίσσευαν για να βάλει «φωτιά» στο ΣΕΦ και να βγάλει στους δρόμους μία ολόκληρη χώρα! Το βράδυ της 14/7/1987 δεν ξεχνιέται κι αποτελεί το σημείο αναφοράς στην άνοιξη του ελληνικού μπάσκετ. Από τότε όλα είναι διαφορετικά και δεν είναι λίγοι εκείνοι, φίλαθλοι κι αθλητές, που δέχτηκαν το ερέθισμα για να πάρουν στα χέρια τους την πορτοκαλί μπάλα. «Γιοβάισα σε σουτ τριών πόντων κι η μπάλα έξω! Είναι τέλος! Η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης!». Αργύρης Καμπούρης... ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΤΚΑΤΣΕΝΚΟ (1987) Μέλος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης επί μία 11ετία πριν βρεθεί στην Ελλάδα για τη διοργάνωση του 1987, ήρθε σαν «Τσατσένκο», αλλά χρόνια αργότερα φρόντισε να διορθώσει τους Έλληνες δημοσιογράφους και να συνεχίσει ως «Τκατσένκο». Τα 223 εκατοστά του αποτελούσαν φόβητρο για τον καθένα που ήθελε να περάσει στη ρακέτα, ενώ το παρουσιαστικό του δεν υστερεί. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης τον θυμάται καλύτερα απ' όλους, αφού είχε την ατυχία να δεχτεί τον αριστερό αγκώνα του με δύναμη στο πρόσωπό του. Παραμένει μία από τις πιο cult μορφές του ευρωπαϊκού μπάσκετ κι απ' αυτές που σημάδευσαν το Εurobasket της Ελλάδος. Έφυγε από το ΣΕΦ με το ασημένιο μετάλλιο, το δεύτερο της καριέρας του, αλλά είχε προλάβει δει πώς είναι το χρυσό, αφού το κατέκτησε σε τρεις από τις προηγούμενες διοργανώσεις (1979, 1981 & 1985). ΝΤΡΑΖΕΝ ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ (1989) Τα σήκωσε όλα το 1989 κι αυτό ήταν και το τελευταίο Eurobasket του. Το τέλος του τραγικό, αλλά όλα όσα πρόλαβε να ζήσει ίσως έφταναν για δύο ζωές. MVP στη χρυσή διοργάνωση της Γιουγκοσλαβίας και δεύτερος σκόρερ (πίσω από το Νίκο Γκάλη), σουτάροντας με ποσοστό ευστοχίας 75,5%! Δε μπορούσε να μη σταματήσει στους 30 πόντους μέσο όρο. Η ομάδα των «Πλάβι» ήταν ίσως η πιο ταλαντούχα όλων των εποχών, με ονόματα που προκαλούν δέος, όπως μεταξύ άλλων οι Βλάντε Ντίβατς, Τόνι Κούκοτς, Ντίνο Ράτζα, Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, Ζάρκο Πάσπαλι, Στόγιαν Βράνκοβιτς και Γιούρε Ζντοβτς! Αλλά υπήρχε ένας «Μότσαρτ», προσωνύμιο που δεν αποκτήθηκε τυχαίως. Και πολλές φορές αυτό μόνο του αρκεί από το να γράφονται λέξεις... ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΒΕΛΠ (1993) Μέχρι το 1993 η καλύτερη θέση της Γερμανίας σε Eurobasket ήταν η 5η το 1985, όταν είχε και τότε φιλοξενήσει τελική φάση της διοργάνωσης για δεύτερη φορά, αλλά όχι ως ενωμένη χώρα. Η τρίτη ήταν και φαρμακερή! Ο Ντέτλεφ Σρεμπφ θα μπορούσε να είναι ο ήρωάς της, αλλά εν τη απουσία του ο ρόλος πήγε σε εκείνον. Έχοντας αποκλείσει στα ημιτελικά την Ελλάδα η «καυτή» Olympiahalle ανυπομονούσε για την ο