Κι αν ήμασταν στο Καραϊσκάκη;

Την περασμένη εβδομάδα ευχαριστήθηκα ποδόσφαιρο. Οχι βέβαια στο ντέρμπι του μίσους, της ντροπής και του αίσχους: Σάββατο βράδυ, πρέπει να ήμουν ο μοναδικός Ελληνας που έβλεπε στην τηλεόραση Τσάτουμα, Φιλιππίδη και Νικόλ Κυριακοπούλου. Κι έπειτα  "How I Met Your Mother".Ευχαριστήθηκα ποδόσφαιρο το βράδυ της Τρίτης στο Σαν Σίρο. Διότι εκεί έπαιζε η ομάδα μου! Είμαι βλέπετε από τους τυχερούς, αυτούς που αδιαφορούν για τις εχθροπραξίες των ελληνικών γηπέδων διότι συμβαίνει να υποστηρίζουν ένα σύλλογο του εξωτερικού.Εκείνοι που με λοιδορούν επειδή -λένε- απεχθάνομαι το ποδόσφαιρο είναι ευπρόσδεκτοι μάρτυρες την επόμενη φορά που θα αραδιάσω τα αποκόμματα εισιτηρίων από γήπεδα της πολιτισμένης Ευρώπης: Καμπ Νου, Ολύμπικο, Σαν Σίρο,  παλαιό Ουέμπλεϊ, νέο Ουέμπλεϊ, Ουάιτ Χαρτ Λέιν, Στάμφορντ Μπριτζ, Ολυμπιακό Στάδιο Μονάχου, Αλί Σαμιγιέν, "Μαρακανά" Βελιγραδίου. 

Παρ'όλο που  η καρδιά μου ανήκει -ανεπανόρθωτα- στο μπάσκετ, χω παρακολουθήσει ποδοσφαιρικούς αγώνες σε όλα αυτά τα γήπεδα