Κανείς δεν θα κλάψει!

Ξεκινάω λιγάκι ανάποδα γιατί έτσι ΠΡΕΠΕΙ και επανέρχομαι. Αυτός που έφυγε δεδομένα δεν είναι ο Τζίγκερ από τον Παναθηναϊκό, αλλά ένας οπαδός της ομάδας από τη ζωή. Και το λέω αυτό διότι κάποιοι το έχουν ξεχάσει, άσχετα αν ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα έχουμε και δεύτερο Φιλόπουλο. Κουράγιο σε αυτούς που μένουν πίσω, καλά μυαλά και πάμε στα υπόλοιπα.   Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά αυτά που του έχω γράψει δεκάδες άλλες σε ετούτο εδώ το blog αλλά και όπου αλλού έχω βήμα: Είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει, ο άνθρωπος αυτός ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ για τον Παναθηναϊκό. Είναι ΛΙΓΟΣ για να πάει την ομάδα εκεί που την ονειρεύονται τα εκατομμύρια των οπαδών του συλλόγου. Μπορεί να χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2011 για να το καταλάβει, μπορεί τα πράγματα να ήταν σαφώς καλύτερα αν αποφάσιζε να αποχωρήσει νωρίτερα, αλλά τουλάχιστον κάλλιο αργά παρά ποτέ. Κανείς δεν θα τον κλάψει επειδή φεύγει από τον Παναθηναϊκό εκτός από τους 5-6 που μνημόνευσε (εξαιρούνται της αναφοράς μου οι “απόντες”) και άλλοι τόσοι που τους ξέχασε ή απλά δεν ήθελε να τους “δώσει” ώστε να ευθυμήσουμε και λίγο. Για όλους τους υπόλοιπους ήταν και είναι καμένο χαρτί κι αυτό δεν αλλάζει όσες συνεντεύξεις κι αν δώσει, όσες ανακοινώσεις κι αν βγάλουν οι συνεργάτες του. Το διαπιστώσατε και στα λόγια του ότι είναι “αλλού”, ότι εξακολουθεί να βρίσκεται σε ένα μόνιμο κυνήγι φαντασμάτων. “Τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω” ήταν οι περισσότερες απαντήσεις στις ερωτήσεις που του έγιναν και ειλικρινά από μια στιγμή και μετά θεωρούσα ότι έχανα το χρόνο μου με αυτά που τον ρωτούσα, άσχετα αν δεν ένοιωθα ουδεμία έκπληξη γι' αυτά που άκουγα όντας... συνηθισμένος. Προφανώς θα πιστεύει ότι το 2008 οι 30.000 ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΙ που βγήκαν στους δρόμους για να του δείξουν την έξοδο θα ήθελαν τζάμπα εισιτήρια, σουβλατζίδικα (μνημείο ασχετοσύνης και ρουφιανιάς το συγκεκριμένο) και να τους βγάλει από την φυλακή. Εδώ μας έκανε να πιστέψουμε ότι στο γήπεδο τα είχε όλα καλώς καμωμένα και κάποιος “εσωτερικός εχθρός” του χάλασε τα εγκαίνια ενός έργου στο οποίο μέχρι τώρα δεν είχε βάλει ούτε τούβλο παρά μόνο τα λεφτά των πολυμετοχικών στη ΓΗΠΕΛ. Μας έκανε να πιστέψουμε ότι ως το '08 ο Παναθηναϊκός ήταν ένα μαγαζί γωνία που σάρωνε τους τίτλους και ήρθαν κάποιοι “κακοί” και του το διέλυσαν. Αυτό δεν ήθελε να πει ο... ποιητής ή δεν το κατανοήσαμε ορθά; Ας μην μακρηγορούμε και λέμε τα ίδια. Ο άνθρωπος πολύ απλά ΔΕΝ γούσταρε αυτό το πράγμα που του είχαν δώσει να κάνει. Τον ρωτάς αν τις επιχειρήσεις τις αφήνει έτσι απροστάτευτες ή εφαρμόζει πιο επιθετική πολιτική και σου απαντάει “ναι, να μιλήσουμε γι' αυτό που είναι και πιο... ενδιαφέρον”. Μιλάμε για πραγματικό πάθος για την ομάδα. Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή του ε; Όταν μέχρι πέρσι έχεις στην ομάδα ΣΟΥ (εκτός κι αν δεν την έβλεπε έτσι την τριετία που πέρασε) τον Σισέ και τον Ζιλμπέρτο, τα πρότυπά σου είναι ο Βύντρα και ο Γκούμας τότε αν δεν κάνεις πλάκα, απλά έχεις πολύ χαμηλά τον πήχη. Αλλά εδώ ευχαρίστησε τον Πέτρο τον Κόκκαλη, τι ψάχνουμε ρε παιδιά και γιατί το κουράζουμε ά