Ισπανική Θυσία – Ένα Πεζό Του Νίκου Γεωργέα

Με λένε Φούλη, δεν παίζω κρυφτούλι, μονάχα πτέρυγες οργώνω ωσάν το άροτρο.

Ενθυμούμαι, δεν θα ήμουν ούτε λεπτό πάνω από δέκα ετών, στην Καλαμάτα, με τα ωραία φυτά

Με την μανούλα να με ξεδένει από το σχολικό μου δισάκι και να με οδηγεί στα χωράφια του πατέρα, με τα μουλάρια και τσι κόται.

Γιατί μανούλα αρωτούσα.

Γιατί η ζωή είναι σκληρή Νικόλα μου έλεγε η κυρά Διαμάντω (δεν την έλεγαν έτσι, το άλλαξα δια να προστατεύσω το αηντέντητι), γιατί η ζωή είναι αδυσώπητη.

Με λένε Φούλη, δεν παίζω κρυφτούλι, μόνο εξτρέμ πολεμάω σαν τον Κόναν τον βάρβαρο, αλλά σε κοντό, τσέπης.

Πόσα χρόνια αργότερα και θυμάμαι τα λόγια της μάνας λες και ήταν ψες, τώρα που ο Ισπανός κατακτητής ήρθε να αλλάξει τα χώματα που ήξερα και αγ