Η κούρσα της... μιας ανάσας!

Ο μύθος τον ήθελε να κάνει τα 100 μέτρα σε 10,2 δευτερόλεπτα! Ταχύτητα, με την οποία ο Ντένις Ρόμενταλ βλέπει να ολοκληρώνεται και η καριέρα του στον Ολυμπιακό.   Στο... δρόμο της δόξας! Η Κοπεγχάγη ακούγεται ελκυστική. Μοιάζει σχεδόν ελιτίστικη στα μάτια του τουρίστα. Υπάρχει, όμως, και η αθέατη πλευρά για τον ανυποψίαστο ταξιδιώτη. Στις 22 Ιουλίου του 1978 θα ερχόταν στον κόσμο ένα παιδί, που στις γειτονιές του Σόμποργκ, θα βίωνε την πρωτεύουσα της Δανίας με διαφορετικό τρόπο. Η μητέρα του Ντένις Ρόμενταλ αδύναμη να τον μεγαλώσει, τον ανέθεσε στη γιαγιά του. «Δεν είχα την πιο εύκολη παιδική ηλικία, ούτε την πιο νορμάλ. Η αληθινή μου μητέρα δεν μπορούσε να με φροντίσει κι έτσι με παρέδωσε στη γιαγιά μου. Δεν ξέρω αν αυτό μου χάρισε καλύτερη ζωή ή όχι. Με έκανε αυτό που είμαι». Η ανατροφή του ευθύνεται εξ ολοκλήρου στη γιαγιά του, η οποία δεν είναι στη ζωή. Έφυγε λίγους μήνες μετά τη μετακόμιση του Ντένις Ρόμενταλ στην Ολλανδία. Λες και ένιωσε πως η αποστολή της είχε ολοκληρωθεί. «Μπορείς να με πεις παιδί του δρόμου.  Έτρεχα από το πρωί ως το βράδυ. Γνώρισα πρεζόνια, εγκληματίες και δεν με ενοχλούσε καν. Κάποιοι απ' αυτούς ήταν οι φίλοι μου. Έχω δει ανθρώπους να πίνουν πάρα πολύ, να καπνίζουν πολλά πράγματα και να παίρνουν ναρκωτικά. Κάποια εποχή μου άρεσε και μένα να πίνω αλκοόλ, έστω κι αν δεν μπορούσα με τίποτα τα ναρκωτικά». Το ποδόσφαιρο ήταν εκείνο που, φυσιολογικά, του έδωσε τη διέξοδο από τη ζωή των φίλων του. Στο δρόμο που μεγάλωσε δοκίμασε όλων των ειδών τα σπορ. Το ίδιο και στο σχολείο. Έπαιζε μπάλα, έπαιζε τένις, έπαιζε χάντμπολ. Στα 17 του χρόνια δεν υπήρχε καν ο ορίζοντας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, αλλά μια οικονομική σχολή στο Λίνγκμπι... «Μέχρι τότε έπαιζα μόνο με τους φίλους μου», θυμάται και ένας από εκείνους ήταν που τον κάλεσε να παίξουν στην ομάδα νέων της περιοχής. Το «παραμύθι» του Ντένις – όπως τον αποκαλούν οι συμπατριώτες του – ξεκινούσε. «Μια μέρα ήρθε ο προπονητής της πρώτης ομάδας και με είδε. Μου είπε να προπονηθώ μαζί τους. Το έκανα και μου ζήτησε να πάω ξανά την επόμενη μέρα. Μετά από τις δύο ημέρες, υπέγραψα συμβόλαιο και εννέα μήνες αργότερα εμφανίστηκε η Αϊντχόβεν. Στη Δανία το ονομάζουν παραμύθι. Από το τίποτα, ήμουν το μεγαλύτερο ταλέντο μέσα σε εννέα μήνες». Η ολλανδική ομάδα δεν δίστασε να πληρώσει 2 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσει και να τον εντάξει στον τρόπο λειτουργίας της. Είχε πολλή εκπαίδευση μπροστά του, αφού δεν είχε την παραμικρή ιδέα από τακτική και ομαδική λειτουργία. «Στην αρχή ήταν δύσκολα. Ήμουν μικρός και υπήρχαν τεράστια ονόματα εκεί», θυμάται ο Ρόμενταλ που βρέθηκε από τον δρόμο στα ίδια αποδυτήρια με τον Σταμ, τον Νιούμαν και τον Νίλις. Η απώλεια και η καθιέρωση! Μέσα στους επόμενους μήνες, οι δυσκολίες θα γίνονταν ακόμα πιο μεγάλες, αφού ο Ντένις Ρόμενταλ θα βίωνε τη μεγαλύτερη απώλεια. «Μόλις έξι μήνες μετά πέθανε. Ήταν πολύ ξαφνικό και μια τεράστια απώλεια για μένα. Φυσικά και υπήρχε η μητέρα μου, αλλά για μένα η γιαγιά ήταν μάνα. Σοκαρίστηκα. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθ