Η ήττα του Τζίγκερ, η υποχρέωση των «άλλων»

Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για το πώς ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ηττήθηκε από τον… εαυτό του και για τα «πρέπει» από την πλευρά των Βγενόπουλου, Πατέρα Ο,τι είπε σήμερα ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έπρεπε να το είχε πει πέρυσι το καλοκαίρι. Τι… γλίτωσε; Ότι ο Θανάσης Κανελλόπουλος θα ήταν στο διοικητικό συμβούλιο του Παναθηναϊκού και ο Κόντης τεχνικός διευθυντής. Μαζί του για τον πρώτο, γνωστό ως ΟΦΑ (όπου φυσάει ο άνεμος) του εκάστοτε «ισχυρού», συνοδοιπόρο του Μπέου και… πολλά άλλα που δεν γράφονται, εφόσον δεν μπορούν να αποδειχθούν. Για τον δεύτερο… τι είχαμε τα χάσαμε με την επιλογή του Φρέιτας… Αν το είχε κάνει από πέρυσι, ίσως να είχε κάποιες τύψεις για την κατάσταση στην οποία θα άφηνε διοικητικά τον Παναθηναϊκό και να είχε πάρει κάποια χρήματα τα οποία είναι αμελητέα ασφαλώς συγκριτικά με τα κέρδη ύψους 105 εκατ. ευρώ της Motor Oil στο πρώτο εξάμηνο του 2011 (σύμφωνα με τον πρόσφατα δημοσιευμένο ισολογισμό της εταιρείας). Τώρα; Χειρότερα νομίζω με 23 εκατ. ευρώ χρέος, αρρώστεια στην κερκίδα και τον ΚΑΝΕΝΑ «χειροπιαστό» αξιόπιστο επενδυτή. Γιατί δεν το έκανε πέρυσι; Πιθανότατα γιατί η οικογένειά του, μετά από όλα όσα είχαν προηγηθεί, δεν ήθελε να πάει η ΠΑΕ στα χέρια του Ανδρέα Βγενόπουλου, ο οποίος τότε (εν αντιθέσει με ό,τι ισχύει τώρα) ήταν σοβαρός υποψήφιος αγοραστής και όχι «ανάδοχος» . Είχα καταθέσει την άποψή μου για το τι έπρεπε να κάνει ο Γιάννης Βαρδινογιάννης το εφετινό καλοκαίρι (μια καθαρή εξήγηση προς τους φίλους της ομάδας) και ότι αυτό που έκανε από την αρχή της σεζόν, το «μέτοχος 30% - αμέτοχος» απλώς… δεν υπήρχε. Διότι δεν νοιαζόταν για το ευ ζην της ομάδας του, παρά μόνο για το ζην της (το ίδιο κάνουν και ο Νοτιάς με τον Παππά που θα φύγουν όταν βρουν διάδοχη κατάσταση). Τελικά το αποφάσισε, έστω και αργά. Φεύγει κύριος, με την συνείδησή του καθαρή. Τα λάθη του πάμπολλα. Όχι μόνο τα 3 που ανέφερε σήμερα (για σχέση με μερίδα ‘οργανωμένων’, ‘προστασία’ της ομάδας και γήπεδο), και άλλα πολλά: στο επικοινωνιακό πεδίο, στην επιλογή ορισμένων συνεργατών του, στη διαχείριση των χρημάτων, στο timing για το «βάζω – δεν βάζω στην ομάδα», στην αξιολόγηση παικτών, προπονητών και ανθρώπων που εμπιστεύτηκε εντός και εκτός Παναθηναϊκού. Αν θα θέλαμε να επικεντρωθούμε στα 2 από τα 3 που ανέφερε σήμερα (διότι για το τρίτο, το ζήτημα του γηπέδου, δεν έχω γνώση της «προδοσίας» που σύμφωνα με τα λεγόμενά του έλαβε χώρα εκ των έσω λίγες ημέρες πριν από την προθεσμία για την κατάθεση ενστάσεων) θα λέγαμε τα εξής… 1ον, για τη σχέση με τη με τη μερίδα των οργανωμένων που τον πολεμούσε: δεν χρειαζόταν να τους πληρώνει έμμεσα με φτηνά εισιτήρια, να τους οργανώνει και χρηματοδοτεί τις εκδρομές, να τους βγάζει από τη φυλακή με δικούς του δικηγόρους. Η΄ να τους βρίσκει δουλειές, όπως έκανε ο Κόκκαλης. Χρειαζόταν να χτίσει μια υγιή, ειλικρινή, τίμια και ζεστή σχέση με όλους τους υπόλοιπους. Αυτό δεν γινόταν όντας κλεισμένος στο καβούκι του και περιτριγυρισμένος από ανθρώπους των οποίων οι συμβουλές δημιουργούσαν μεγαλύτερο χάσμα με τους «πολλούς» και έριχνα