Η δικαίωση των χαμάληδων

Ο Νίκος Παπαδογιάννης κάνει το ταμείο της Εθνικής ομάδας στο Ευρωμπάσκετ, υποκλίνεται στους "3+1 σωματοφύλακες" και ομολογεί ότι ψάχνει από τώρα τις πτήσεις για το Πουέρτο Ρίκο.   Θυμάμαι ένα διάλογο που διαδραματίστηκε στο σπίτι μου, μία μέρα πριν φύγω για τη Λιθουανία, με παρτενέρ στο κουβεντολόι και στη μπυροποσία το συνάδελφο Γιάννη Ψαράκη. "Απίστευτο μου φαίνεται, αλλά έχουμε καλή ομάδα", του είπα. "Λέγαμε να μη πάθουμε καμιά Ντιζόν, αλλά να δεις που στο τέλος θα χάσουμε σε κανέναν προημιτελικό και θα κλαίμε κι από πάνω". Έπρεπε να τρέξω ν'αγοράσω κι ένα Λόττο... Δήλωσα, από αυτό εδώ το βήμα, "αισιόδοξος", πολύ πριν φτάσουμε στο τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ. Η αισιοδοξία μου ήταν ένα μέγεθος σχετικό. Ήλπιζα ότι θα βλέπαμε στη Λιθουανία μία ομάδα σύγχρονη και ελκυστική, αισιόδοξη παρά τις τρανταχτές απουσίες της, υπερήφανη για την παρουσία της στο Ευρωμπάσκετ, ικανή να προκαλέσει σκιρτήματα στον κοσμάκη που ψάχνει απεγνωσμένα, οπουδήποτε, ένα χαμόγελο. Την Εθνική όχι της επόμενης ημέρας, αλλά της μεθεπόμενης. Οχι του σήμερα, αλλά του αύριο. Αγωνιστικά θαύματα δεν περίμενα. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, πίστευα ότι η ομάδα θα τερμάτιζε πιο πίσω από την 6η θέση και θα έχανε το τρένο που οδηγεί στο σταθμό του Πάντινγκτον και την ελληνική συνοικία του Μπέισγουοτερ στο Λονδίνο. Πόσο αφελής μπορεί να είμαι; Το ίδιο λάθος έκανα και το 2009, στην Πολωνία. Υποτίμησα το ειδικό βάρος της -ελλιπέστατης και τότε- Εθνικής μας και κατάπια τα λόγια μου μαζί με μια γουλιά σαμπάνιας μόλις την είδα στο βάθρο. Το ίδιο λάθος και το 2008. Το ίδιο λάθος και το 2006. Το ίδιο λάθος και το 2005. Ακόμα και το 2007, φοβόμουν συντριβή από τους οικοδεσπότες Ισπανούς στον προημιτελικό της Μαδρίτης. Χρειάστηκε να μας χειρουργήσουν με χίλιους τρόπους για να μας κερδίσουν. "Gut-wrenching" χαρακτηρίζει ο επίσημος Οδηγός της διοργάνωσης τις απουσίες των Σπανούλη, Σχορτσανίτη, Διαμαντίδη. Μαντάτο που ξεσκίζει τα σωθικά. Αλλά τα σωθικά αυτής της ομάδας αποδείχθηκαν σιδερένια. Άντεξαν την ταπείνωση της συντριβής από τη FYROM και τα ατιμωτικά σχόλια που ακούστηκαν από χείλη ελληναράδων. Άντεξαν το "πρέπει" των αγώνων που απειλούσαν να τη στείλουν πρόωρα στο αεροδρόμιο. Άντεξαν και την απογοήτευση του χαμένου πάνω στο νήμα προημιτελικού με τη Γαλλία, την ίδια απογοήτευση που έκανε κομμάτια τους Σέρβους. Η γεμάτη πρωτόπειρους και νεοσύλλεκτους Εθνική Ανδρών του 2011 έδειξε χαρακτήρα κωλοπετσωμένης συντροφιάς βετεράνων. Και επιβραβεύτηκε με το γλύκισμα της παρηγοριάς, το οποίο είναι πεντανόστιμο. Χωρίς τη συμμετοχή στο Προολυμπιακό τουρνουά του 2012, η ομάδα θα γύριζε σελίδα πριν την ώρα της. Αμφιβάλλω αν θα ξαναβλέπαμε ντυμένους με το εθνόσημο παίκτες όπως ο Φώτσης, ο Σπανούλης, ο Μπουρούσης, ο Ζήσης, ο Τσαρτσαρής, ο Σχορτσανίτης. Μετά τη σημερινή νίκη επί των -αχ και πώς τους λυπάμαι...- Σέρβων, το νήμα παραμένει άθικτο και ο δρόμος για το Λονδίνο είναι διάπλατα ανοιχτός. Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους οποίους οι Σέρβοι, οι Τούρκοι, οι Γερμανοί, οι Ιταλοί, οι Σλοβένοι και οι Κροάτε