Επί προσωπικού…

Καταρχήν ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες τους οποίους δεν ενδιαφέρει το θέμα, ωστόσο επειδή εδώ είναι το βήμα μου, οφείλω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα επί προσωπικού. Βλέπετε «λέγε – λέγε», ακόμη κι αν σε διαβάζουν πλέον τρεις και ο κούκος, όλο και κάτι θα μείνει από τη λάσπη που κάποιος σου ρίχνει. Και δεν λέει. Διαβάζω συχνά – πυκνά από την τελευταία σελίδα της εφημερίδας Πράσινη, που στις επιθέσεις τις λειτουργεί ως «αντ’ αυτού» για τον γιο του Παύλου, διάφορες «ομορφιές» και συκοφαντίες προς το άτομο μου. Eίτε στα ίσια, είτε φωτογραφικά. Τις περισσότερες φορές σκέφτομαι το… προφανές και λέω «έλα μωρέ τι ασχολείσαι, αφού τους ξέρεις όσο κανείς άλλος», όμως καλό είναι να μπαίνουν κάποια πράγματα στη θέση τους.
Καταρχήν, ο ανιψιός του Θανάση, αφήνει να εννοηθεί λίγο έως πολύ ότι με μάζεψε από το δρόμο, με έκανε πλούσιο και πρέπει να τον ευγνωμονώ. Να του θυμίσω, καθώς οι παλιοί και νέοι του σύμβουλοι μάλλον θα το λησμόνησαν, ότι πήγα στην Πράσινη με μεταγραφή από το Sportime (που την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ενδείξεις πως θα κλείσει) σχεδόν με τα ίδια λεφτά και ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ουσιαστικά 13 χρόνια προϋπηρεσίας στην καλύτερη εφημερίδα που κρεμάστηκε ποτέ στα περίπτερα.
Ήθελα μια αλλαγή, ήθελα να γράψω σε 100% Παναθηναϊκό έντυπο, με έψησε ο Μπόμης με το όλο concept που όντως ξεκίνησε όπως το ονειρευόμουν και είπα το «ναι» από την πρώτη στιγμή, πριν καν αρχίσει η περαιτέρω στελέχωση της εφημερίδας. Και όπως έχω ξαναγράψει πήρα πολλά όσο βρέθηκα εκεί, αλλά βεβαίως έδωσα και πολλά για να μην πω περισσότερα.
Εκτός κι αν νομίζουν ότι σε περιόδους έντονης αντιπολίτευσης, άσχετα από τους λόγους της, πως είναι εύκολο για ένα ρεπόρτερ να έχει το ρεπορτάζ που είχε η εφημερίδα εκείνη την εποχή. Τότε απλά η κουβέντα γελοιοποιείται και τζάμπα συζητάμε. Δεν νομίζω να χάθηκαν και πολλές ειδήσεις λοιπόν εν τη παρουσία μου, ούτε να μας τις «χάρισε» κανείς. Από ΡΕΠΟΡΤΑΖ βγήκαν, αλλά κάποιοι ξεχνάνε.
Με κατηγορεί επίσης ότι αφού διαφωνούσα με τη γραμμή, γιατί δεν παραιτήθηκα σαν άνδρας και περίμενα να πάρω την… παχυλή μου αποζημίωση. Δυο μισθούς δηλαδή, για να μην νομίζει κανείς ότι ζω ακόμη με αυτά και πλάθει πλουσιοπάροχα σενάρια. Πρώτον είχα παραιτηθεί μερικούς μήνες πριν αλλά τελικά συμφωνήσαμε να μείνω μέχρι νεοτέρας στη λογική του «βλέποντας και κάνοντας» και άσχετα αν υπολειτουργούσα και δεύτερον όντως εκείνη την εποχή που με απέλυσε (μόλις πήρε το νταμπλ ο Παναθηναϊκός, αν αυτό βοηθάει τη σκέψη κάποιων…) σκεφτόμουν να φύγω και έψαχνα δουλειά. Με… πρόλαβαν όμως και μάλιστα χωρίς καμία προειδοποίηση, σε μια «ημιαργία» προφανώς για να μην πολύβρομίσει στην πιάτσα και την ώρα που έκανα συνέντευξη σε ένα ακόμη παλτό που έφερε ο Πατέρας και ο Αντωνίου, τον Λέτο.
Αν εσείς πάντως ξέρετε στις μέρες μας κάποιον που να φεύγει χωρίς να έχει εξασφαλίσει έστω ένα μέρος για την επόμενή του μέρα τότε ας μας τον φέρετε για να πούμε «καλώς τον μαλάκα» και όχι τον «ήρωα». Αφήστε που η σφοδρές επιθέσεις και οι διοικητικές μανούρες άρχισαν μετά τη φυγή, εξ