Δεν Έχω Ζωή. Βλέπω Τις Ελπίδες

Το κάνω συνειδητά ρε παιδί μου, δεν είναι ότι γίνεται τυχαίως. Κάθομαι με τα σώβρακα στο χαλί μου, κραδαίνοντας μια μπύρα του κουτακίου και βλέπω Τσεχία και Ελλάδα σε επίπεδο Ελπίδων να πούμε.

Γεωργιάδης Γουχού στον πάγκο και δίπλα του ο ανυπέρβλητος Κώστας Τσάνας, με τον Στέλλα να μας διαβεβαιώνει ότι είναι από τα καλύτερα παιδιά, καθώς όπως άλλωστε γνωρίζουν όλοι, δια να βρεις δουλειά σε πάγκο ομάδας ποδοσφαίρου – σε εθνικό ή συλλογικό επίπεδο – πρέπει όπως και δήποτες να είσαι καλό παλουκάρι.

Μπάλα δεν χρειάζεται να ξέρεις – μερικές ώρες παρακολούθησης Αθλητικής Κυριακής επαρκούν – αλλά το να είσαι καλός άνθρωπας θεωρείται σημαντικότατο στοιχείο. Πρηρέκουιζιτ που λένε και στην Δημητσάνα.

Πρέπει πώς να σας το πω, να πηγ