Μπινελίκια για κλοτσίδια!

Ο Μάνος Αντώναρος γράφει στο gazzetta.gr για το επίπεδο των συνομιλιών μεταξύ των ανθρώπων του κυκλώματος με τα στημένα ματς και κάνει συγκρίσεις με τη ζωή!               Το θέμα είναι πώς βάζεις τις λέξεις όταν μιλάς. Το άλλο θέμα είναι τι χρώμα τούς δίνεις. Και το τρίτο πότε τις λες. Είχα τη μεγάλη τύχη να συν-εργαστώ στον ΑΝΤ1 με έναν μεγάλο δάσκαλο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Τον Κύριο Ιάσονα Μοσχοβίτη. Μεγάλος δάσκαλος σας λέω. Άνθρωπος με εμπειρία. Μόρφωση. Ξένες γλώσσες και πολύ στιλ. (Πολλοί δημοσιογράφοι-αστέρες τού οφείλουν αποκλειστικά την καριέρα τους. Αλλά... χαχαχαχα ω του θαύματος! κάτι μου λέει ότι (οι περισσότεροι) το έχουν ξεχάσει! Δεν εντυπωσιάζεστε, έτσι δεν είναι; Έμπαινα στο γραφείο του, μου ’λεγε κάτσε», και άκουγα αυτά που έλεγε στους άλλους. Άκουγα και μάθαινα. Εκείνο που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ότι αυτός ο εξαιρετικός κύριος ήταν (και είναι) εξαιρετικά αθυρόστομος. Με μια τεράστια όμως διαφορά: Η «βρισιά» που σου απηύθυνε έφτανε στα αυτιά σου ως χάδι. Μάλλον δεν ήταν ευχάριστο αν δεν σε φώναζε: «Έλα εδώ να σου πω, ρε μαλακάκο!», «πολύ ωραίο το χθεσινό σου ρεπορτάζ, πουτανίτσα!» Τις χάριζε τις λέξεις. Σε χάιδευε με αυτές, ακόμα κι όταν ήταν θυμωμένος. Υπάρχουν γυναίκες που λένε «οι άνδρες» και ανατριχιάζεις από το ξινό που βγάζουν. Υπάρχουν γυναίκες που λένε «οι άνδρες» και θες να τους χαρίσεις ένα λουλούδι. Το αντίστοιχο συμβαίνει και με τους άνδρες όταν μιλούν για γυναίκες. Δεν έχω τίποτε με τους αθυρόστομους. Οι βρισιές εφευρέθηκαν για να χρησιμοποιούνται και κατά τη γνώμη μου αποτελούν κομμάτι του θησαυρού της ελληνικής γλώσσας. Tις χρησιμοποιούσε ο Αριστοφάνης... Κι ο Καραϊσκάκης... Τις χρησιμοποιεί και η εξέδρα. Σούπερ! Διαβάζοντας τις συνομιλίες στη δικογραφία για το σκάνδαλο του ποδοσφαίρου, κρύωσε το είναι μου. Μου προκάλεσε κάκιστη εντύπωση που «κύριοι» οι οποίοι διοικούν από μεγάλες ομάδες μέχρι μικρούτσικες, χρησιμοποιούσαν αναμεταξύ τους τις λέξεις που χρησιμοποιούσαν. Δεν φταίνε οι λέξεις, φταίνε ο ρυθμός και η στιγμή, ο λόγος, η αιτία. Όχι, δεν είμαι σεμνότυφος. (Νομίζω) κάθε άλλο. Όχι, δεν είμαι politically correct. Μπρρρρρρ! Δεν είμαι (πάντα) υπέρ των τύπων που συχνά-πυκνά κάνουν τη ζωή μίζερη, άγευστη και άοσμη. Είμαι όμως εντελώς εναντίον της χυδαίας αντιμετώπισης. Για να είμαι ειλικρινής, στους διαλόγους που διάβασα δεν μου έκανε εντύπωση τόσο το περιεχομενο, όσο το λεξιλόγιο. Βασικά οι συνομιλητές συζητούσαν. Αν όμως δεν ήξερες τη γλώσσα και απλώς μετέφραζες, θα ήσουν σίγουρος ότι ο ένας είχε σκοτώσει τη μάνα του άλλου και το ’χε διασκεδάσει κι από πάνω. Έχω ακούσει αλήτες να βρίζουν και χαμογέλασα. Έχω ακούσει καθηγητές πανεπιστημίων να βρίζουν και έχασα κάθε ιδέα. Άκουσα τους εμπλεκόμενους (κι όχι μόνο αυτούς) στο σκάνδαλο του ποδοσφαίρου μας να μιλούν και μου ’ρθε εμετός. Είναι θέμα αισθητικής. Έχω δει βοσκούς με υψηλή αισθητική, έχω δει και προέδρους που είναι για κλοτσίδια. Μιλάμε για πολλά κλοτσίδια.