Μπιμπισίδηηης και γκοοοολ!

Ημέρα Τρίτη, ημέρα ρετρό, οπότε πάμε πάλι στην αγαπημένα παρέα των έιτις με μια καλοκαιρινή, αθλητική ιστορία! Ένα αγαπημένο καλοκαιρινό σπορ της εποχής, ήταν το ...ημιθαλάσσιο ποδοβόλεϊ. Μπαίναμε στη θάλασσα μέχρι τα γόνατα, στα ρηχά, εκεί που τέλειωναν τα βότσαλα και άρχισε η άμμος, βάζαμε τερματζή τον Πατούσα που λόγω πλατυποδίας και κιλών δεν είχε την απαραίτητη ευελιξία και οι άλλοι τρεις, ο Φώτης, εγώ κι ο Κεβόρκ ο Αρμένης (που τον φωνάζαμε Γιάννη πριν τον βαφτίσει Πέτρο ο Πέτρος της Κουφής και Μορφονιό επειδή είχε μεγάλη μύτη), παίζαμε πασούλες και κεφαλίτσες, μέχρι να πεταχτεί ένας από όλους έξω από τη θάλασσα και με ακροβατικό σουτ (γυριστό ή ανάποδο ψαλίδι) να «πυροβολήσει» τον δύσμοιρο Πατούσα που έπιανε μόνο όσα σουτ πήγαιναν πάνω του. Αυτά τον έπιαναν, δηλαδή, και τον γέμιζαν κοκκινίλες... Πασάραμε συνήθως εγώ κι ο Φώτης στον Μορφονιό κι αυτός, ως γνήσιος Αρειανός, έκανε και την περιγραφή της φάσης: «Νίκιιιτς, Μπάχιιιτς, Μπιμπισίδηηης και γκοοοολ»! Μπιμπισίδης ήταν ο Μορφονιός, ο οποίος δεν είχε χορτάσει ονόματα και παρατσούκλια φαίνεται και ήθελε κι άλλα. Εννοείται πως είχαμε γίνει ο φόβος κι ο τρόμος των λουόμενων, ειδικά από τότε που αποκτήσαμε μια γνήσια μπάλα βόλεϊ που βάραινε από νερό και γινόταν φονικό όπλο για όποιον ανύποπτο την έτρωγε κατακούτελα, ως αποτέλεσμα της -κυριολεκτικής- εκτελεστικής δεινότητας του ...Μπιμπισίδη! (δείτε τον να σκοράρει σε παιχνίδι με την ΑΕΚ στο βίντεο που ακολουθεί) Εκείνη τη μέρα ο Πατούσας για κάποιο λόγο είχε αργήσει και προσωρινά κάθισα να κάνω τον ...στόχο, δηλαδή τον τερματζή. Η κραυγή «Μπιμπισίδηηης» δόνησε την ατμόσφαιρα, η μπάλα σηκώθηκε κατά τον ήλιο και πριν αρχίσει να πέφτει, είδα με την άκρη του ματιού μου το «πι» της Δωροθέας της Ζαβής και της Δωροθέα τη Ζαβή από πίσω του, να προσπαθεί να μπει κούτσα - κούτσα στη θάλασσα. Συνέβαινε το προφανές. Η μπάλα κατευθυνόταν με ...αστρονομική ακρίβεια (είπαμε, κατέβαινε από τον ήλιο) προς τα προγούλια της Ζαβής, που έμοιαζαν με δυο μπριζόλες μοσχαρίσιες κόντρα, κρεμασμένες κάτω από μουσούδι της. Έκανα το απονενοημένο, γιατί άρχισα να φαντάζομαι τις συνέπειες της συνάντησης της συγκεκριμένης μουσούδας με τον ...Μπιμπισίδη. Πετάχτηκα προς την μπάλα, άπλωσα το χέρι, την απομάκρυνα, με περίτεχνο σπάσιμο μέσης απέφυγα τη δεξιά μπριζόλα της Ζαβής και προσγειώθηκα περίπου μισό μέτρο μακριά της, αποφεύγοντας το «πι» με κίνηση που θα ζήλευε ακόμα και άλτης του ύψους. Ο Ντίτμαρ Μέγκεμπουργκ, που ήταν και η φίρμα της εποχής... (δείτε τον σε δράση στο βίντεο που ακολουθεί) «Να χαθείτε να χάνεστε αναθεματισμένοι, που έχετε το διάβολο μέσα σας ο διάβολος να σας πάρει», έκραξε η Δωροθέα η Ζαβή, προφανώς τρομαγμένη από την ...πτήση μου πάνω από το «πι» της, ενώ εγώ ακόμα προσπαθούσα να βγω από το νερό, με τα μάτια να τσούζουν από το αλάτι και με το μυαλό να μην ασχολείται για την ώρα με την ανάλυση της πρότασής της περί «πτυσσόμενου διαβόλου», που γίνεται και τόσο μικρός ώστε να χωρέσει μέσα μου και τόσο μεγάλος ώστε να με πάρει (με τη βέσπα;) και να φύγε