Από τον τελικό, στο τοπικό

Η περίπτωση του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού αλλά και αυτή του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Οι αθλητές και οι αθλήτριες των δύο συλλόγων απλά αγωνίζονται σε δύο χρεοκοπημένους συλλόγους οι οποίοι διατηρούν μόνο το όνομα και κανείς δεν πιστεύει πως έχουν χρεοκοπήσει. Μην έχοντας άλλη επιλογή και που αλλού να πάνε, ελπίζουν καθημερινά σε «ανάσταση νεκρών». ..
Κάνουν προπονήσεις νύχτα, μέρα, παίζουν κι ελπίζουν ότι κάτι θα αλλάξει. Όπως φαίνεται, όμως, η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη. Όπου αθλητές και προπονητές βάλτε τους Ελληνες πολίτες σε μία χώρα που και αυτή περιμένει κάποιον να την σώσει.Δυστυχώς στον ορίζοντα δεν φαίνεται κάποιο ναυαγοσωστικό, ούτε κάποιο περαστικό βαπόρι για να μαζέψει τους ναυαγούς που υπομονετικά θα πρέπει να περιμένουν στις σωστικές λέμβους. Όσοι πρόλαβαν να ανέβουν, δηλαδή, γιατί οι υπόλοιποι είναι μέσα στο νερό και περιμένουν...Αυτό σημαίνει πως πολύ νοματαίοι πρέπει να φάνε από μια κονσέρβα για να την βγάλουν όσο χ