Απάντηση σε ανοικτή επιστολή

  Αγαπητέ μου kkoulgr Θα αρχίσω με την άποψη μου γενικώς για την επικοινωνία και μετα θα πάω στο ειδικό θέμα που θίγεις.   Όταν ένας άνθρωπος –ειδικά σε έναν μέσον όπως το net σου γράφει μια ανοικτή επιστολή  (όποιος θέλει να τη διαβάσει: http://arismaniacs.com/blog/kkoulgr/ ) είναι κάτι παραπάνω από υποχρέωσή σου να απαντήσεις. Αλλιώς η περίφημη διαδραστικότητα πάει περίπατο. (Απαντώ στον ίδιο χώρο (gazzetta) και δημοσιεύω το link της «επιστολής» επειδή έτσι επιβάλει η δεοντολογία της επικοινωνίας.) Τελος. Το πρώτο που με ενδιαφέρει να πώ είναι ότι δεν ζήτησα να κλείσουν (για ένα μόνο post) τα σχόλια, επειδή είχα κάποια ανησυχία, αλλά επειδή έπρεπε να δείξω σε κάποιους (που μια χαρά κάνουν που διαφωνούν μαζί μου) ότι δεν θα λένε ψέμματα. Δεν το διαπραγματεύομαι αυτό. Αλλωστε αυτο ήταν και το θέμα του συγκεκριμένου άρθρου (0 σχόλια). Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό, αλλά είμαι από τους πρώτους blogger στην Ελλάδα. Εχω φάει τρομερό βρισίδι, σε εποχές που δεν είχα σε ποιους να απευθυνθώ…αλλά άξιζε τον κόπο γιατί περπατούσα στον δρόμο της ελέυθερης γνώμης. Πάντα όμως γινόμουν έξαλλος όταν με κατηγορούσαν χρησιμοποιώντας απαράδεκτα, κατασκευασμένα ψέμματα, για να με πονέσουν/κτυπήσουν.  Μπορεί πολλές φορές να με πικραίνει η αλήθεια του άλλου… ακόμα και να με εξοργίζει, αλλά ποτέ δεν έστριψα γωνία. Η δική σου ανοικτή επιστολή είναι συγκροτημένη, όσο χρειάζεται θυμωμένη και έχει επιχειρήματα. Να΄μαι λοιπόν να πώ ξανα την γνώμη μου. Βρέθηκα στη δίνη της αντιπαλότητας των οπαδών δυο ομάδων τη στιγμή που δεν έγραψα ούτε μια λέξη εις βάρος της μίας εκ των δυό (Αρη). Το 99% των ανθρώπων που θύμωσαν μαζί μου, ξέχασαν τι ακριβώς έγραψα. Ας κλέψω λοιπόν λίγο χώρο και ας κάνω paste τον πρόλογό μου: «Δεν είμαι θρήσκος, αλλά ούτε ασεβής. Όταν μπω σε μια εκκλησία με εκνευρίζουν αφάνταστα όσοι/ες χασκογελούν, κρυφομιλάνε ή αδιαφορούν γι’ αυτούς που πιστεύουν. Δεν πιστεύω, αλλά σέβομαι πολύ τα πιστεύω των άλλων. Το τι κάνω εγώ είναι εντελώς προσωπικό μου ζήτημα… Το ίδιο εντελώς προσωπικό ζήτημα είναι και των άλλων. Τελεία. Με αυτή τη λογική λοιπόν σέβομαι την αγάπη, λατρεία, μούρλα των άλλων στην ομάδα τους, ακόμα κι όταν αυτή δεν είναι η δική μου. Καλά κάνετε και ψυλλιάζεστε ότι λάου-λάου το πάω κάπου συγκεκριμένα. Έχετε δίκιο. Εδώ και καιρό κάνω βόλτες στη Μακεδονία. Έχω παρατηρήσει το εξής: Αν π.χ. είσαι από τη Σουηδία κι έρχεσαι πρώτη φορά εδώ, θα είσαι σίγουρος ότι δύο λέξεις παίζουν τεράστιο ρόλο σ’ αυτην την περιοχή. Είναι γραμμένες ΠΑΝΤΟΥ: ΠΑΟΚ και Μασούτης. (Για όσους δεν ξέρουν «Μασούτης» είναι μια αλυσίδα εξαιρετικών σουπερμάρκετ που υπάρχουν σε όποια πόλη, κωμόπολη ή χωριό της Μακεδονίας έχω πάει) Για το ΠΑΟΚ φυσικά δεν χρειάζονται επεξηγήσεις. Όταν λέμε είναι γραμμένο παντού, εννοώ ΠΑΝΤΟΥ. Σε τοίχους, σε αφίσες, σε στύλους, σε πόρτες, σε φράκτες, σε στάσεις λεωφορείου, σε αποβάθρες, σε εξέδρες μέσα στη θάλασσα… Υποθέτω και σε τατουάζ… ΟΚ! Αυτό είναι μια διαπίστωση που μπορεί να σηκώσει θύελλα διαμαρτυριών από τους