Αισχρή Άρσεναλ. Αισχρή.

Δεν έχω να πω πολλά σήμερις γιατί έχω φρέσκο το έξι μεδέν τσι Άρσεναλ επί της Μπλάκπουλ, το οποίο με εκνεύρισε αφάνταστα. Πάντα τα κάνει αυτά η Άρσεναλς.

Βρίσκει εκεί κάτι βοσκάδια, τους κάνει δαντέλαι μέχρι να κάνουν μπερκ (ήχος εμετού αυτός, αν και κάποιος λέει ότι είναι για ρέψιμο, τι να λέμε τώρα, άσχετοι) και μετά τους παρατάει στο κατάχαμο με ύφος πω και καλά συγγνώμη ρε κολλητέ, δεν κρατιέμαι αν πάρω φόρα εγώ, να μια φορά το έκανα σε έναν φίλο μου από την επαρχία και έκανε δέκα μέρες να φάει φρυγανιά. Μόνο καλαμάκι και σούπα φίλε, άστα να πάνε.

Κάπως έτσι και στο σημερινό. Ανέβηκε ο Μπλάκπουλς από κάτου τσι κατηγορία, ωραία είναι εδώ, λέμε να μείνουμε, έμπα στην πρέμιερ με νίκη και χαμόγελο τύπου «είμαστε κουτσαβάκια εμείς, μην μας βλεπετε έτσι που βρωμ