Αγάπη μου, συρρίκνωσα τους πόντους σου!

Η εθνική φοράει την αμυντική πανοπλία της, οι σουτέρηδες ακονίζουν τα χέρια τους και ο Βασίλης Σκουντής γράφει για τους γνωστούς και μη εξαιρετέους Μάλκοβιτς και Μπλατ, αλλά και για τον άγνωστο και εξαιρετικό Κόκοσκοφ! Ο φίλος μου ο (Ιταλός δημοσιογράφος, από το περιοδικό Superbasket) Στέφανο Βαλέντι ανέβασε σήμερα το πρωί στον τοίχο του, στο Facebook, ένα εξόχως αυτοσαρκαστικό μήνυμα: "Ιn partenza per Vilnius. Comincia l' altro Europeo. O, meglio, l' Europeo degli altri", που σε απλά ελληνικά σημαίνει "Στην αναχώρηση για το Βίλνιους. Αρχίζει το άλλο Ευρωμπάσκετ. Η, καλύτερα, το Ευρωμπάσκετ των άλλων"! Η πάλαι ποτέ κραταιά Ιταλία δεν βρίσκεται ανάμεσα στους άλλους, σε αντίθεση με την Ελλάδα, που (μπορεί να μην κοκορεύεται για τρεις NBAers και να έχασε δύο εκ των τριών φιλικών αγώνων από τους "ατζούρι", αλλά) είναι απίκο! Μια εθνική που βρίσκεται ήδη στο Βίλνιους και σε μια εβδομάδα από σήμερα φιλοδοξεί να μας στείλει (όπως ο απογοητευμένος Ιταλός φιλαράκος μου) ένα μήνυμα ότι μετακομίζει στο Κάουνας. Αυτό, άλλωστε, είναι το σκοπούμενο στη συγκεκριμένη αποστολή: πρώτα η οκτάδα, εν συνεχεία η εξάδα (που σφραγίζει το πασαπόρτι για το Προολυμπιακό Τουρνουά) και... Βάζω επίτηδες τα αποσιωπητικά και επιφυλάσσομαι για το τρίτο σκέλος των στόχων της εθνικής όχι μόνο διότι η κουβέντα για τη διεκδίκηση ενός μεταλλίου είναι άκαιρη, αλλά κι επειδή δεν θέλω να το... γρουσουζέψω! Δεν είμαι προληπτικός, απλώς σέβομαι τα γούρια του Γιώργου Κολοκυθά, ο οποίος (απ' ό,τι έμαθα) συνεχίζει απτόητος τη φάμπρικα που άνοιξε το 2005, φεύγοντας από το γήπεδο στο ημίχρονο όλων των αγώνων. Πάλι καλά, διότι βλέπει τουλάχιστον το πρώτο ημίχρονο, ενώ πέρυσι στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας δεν εμφανιζόταν καν στο γήπεδο ή σε δημόσιους χώρους και νομίζαμε ότι τον κατάπιε η γης! Για να πω την αμαρτία μου λυπάμαι που δεν βρίσκομαι στη Λιθουανία , για να δω από κοντά αυτή την ομάδα, όμως επιφυλάσσομαι, άλλωστε τόσο πολύ που διαρκεί αυτό το Ευρωμπάσκετ, ποτέ δεν (θα) είναι αργά! Λυπάμαι διότι ήμουν παρών στα προηγούμενα 14 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και σε όλα τα Μουντομπάσκετ, τα Ολυμπιακά και τα Προολυμπιακά Τουρνουά στα οποία έχει συμμετάσχει η εθνική και χόρτασα από χαρές και λύπες. Δεν χόρτασα όμως από το αξιοπερίεργον του πράγματος, που κουβαλάει η τωρινή ομάδα και την κάνει να ξεχωρίζει από τις προηγούμενες, αλλά και από τις επόμενες: μια εθνική η οποία μολονότι της κολλήσαμε την ταμπέλα της ομάδας μιας χρήσεως, μπορεί εντέλει να μην είναι τόσο αναλώσιμη... Μου αρέσει αυτή η ομάδα, διότι κάθε μέρα παίζει και μαθαίνει! Με εξαίρεση τους "τρεις καμπαλέρος στο ίδιο το μέρος", οι υπόλοιποι έχουν λιγοστές ώρες πτήσεως και σε κάθε αγώνα νιώθουν σαν να ανακαλύπτουν την... Αμερική: σαν τον Χριστόφορο Κολόμβο ένα πράγμα, διότι κι ο μεγάλος θαλασσοπόρος όταν απέπλευσε δεν ήξερε που πηγαίνει κι όταν έφτασε δεν ήξερε πού βρίσκεται! Ναι, συμφωνώ ότι αυτή η ομάδα κουβαλάει μια μεγάλη ιστορία, μπόλικα παράσημα και την ανάλογη κληρονομιά, αλλά όπως είπε ο (ιστορικός) Ντέηβιντ Μακάλοου, "αυτό, που